Në vlugun e fjalëve
Ka emocion
Shpesh nga drojtja
Në brendinë e fjalëve të pathëna
Dominon heshtja
Stagnon fjala
Që ruan fuqinë e saj
Nga zemra e cila ndien dhe vuan
Në llumin e babëzisë
Sekreti vlen
Për të mos e shpalosur atë
Në vend dhe në çast jo të duhur
Në petkun e mori fjalëve
Thërret heshtja
Për ta kapërdirë vrullin e mendjes
Që pret si shigjetë fjalën e rëndë
Hesht
Aty ku s`duhet të flasësh
Të padrejtën
Rëndimin e peshës së fjalës
Ta bartësh ndër supët tua
Ia vlen
Hesht
Dhe kur ndonjëherë ke të drejtë
E di o njeri se e drejta dhemb
Ka me të bukur se heshtja
Shpëton vlugun e fjalëve që ty të rëndojnë
Andaj po të flasësh
Le të vlejë fjala jote
Ose thurrë atë me mjeshtëri
Që ta thuash
Ajo duhet t`i ngjajë më mirë
Heshtjes se sa rënkimit
Një mendje e bukur njeh heshtjen
Peshon fjalën e bukur
Për ta thënë
Andaj ,hesht kur duhet
Se vlera jote peshon
Kur buçet fjalë e ëmbël
Hesht
Kur e di se fjalë e rëndë dhemb
S`ka me të bukur se heshtja.
