Përveç muzikës që vjen nga një altoparlant në një vitrinë në qendër të qytetit, rrugët e Fayetteville, WV, janë të qeta ndërsa afrohen Krishtlindjet. Brenda, ata diskutojnë për dhuratat dhe festat, dhe në mënyrë të pashmangshme për atë që ndodhi me të vërtetë me familjen Sodder në mëngjesin e Krishtlindjeve 60 vite më parë.
Të gjithë kanë të njejtin mendim për zjarrin.
Por çfarë ndodhi?
Kur George dhe Jennie Sodder shkuan për të fjetur në prag të Krishtlindjeve në 1945, nëntë nga 10 fëmijët e tyre ishin me ta, pasi një nga djemtë ishte në ushtri. George Bragg, një shkrimtar dhe autor i Vrasjeve të Pazgjidhura të Virxhinias Perëndimore, ka treguar historinë e asaj nate: “Jennie u zgjua. Ajo dëgjoi një zhurmë.
Dikush kishte hedhur diçka në çati. Ajo u ngrit, e kontrolloi vendin dhe shkoi u kthye sërish në shtrat. Ajo u zgjua rreth gjysmë ore më vonë dhe ndjeu se po vinte era tym. Ajo u ngrit dhe kuptoi se një nga dhomat kishte marrë flakë.
Ishin Krishtlindjet. Zjarrfikësve iu tha se fëmijët ishin bllokuar brenda, por asnjë zjarrfikës nuk u dërgua deri në 8 të mëngjesit- shtatë orë më vonë. Shefi Morris kishte humbur jetën prej kohësh. Por një tjetër shef i zjarrfikësve në pension, Steve Cruikshank, u përpoq të shpjegonte se pse ishin vonuar.
Sipas atij, zjarrfikësja nuk kishte as sirenë në atë kohë. Kur dikush telefononte për të raportuar një incident, një operator dëgjonte telefonatën dhe zgjonte një nga zjarrfikësit, i cili më pas do të duhej të kontaktonte zjarrfikësit e tjerë një nga një.
Prindërit dhe katër nga fëmijët e tyre arritën të shpëtonin. Por pesë nga fëmijët Sodder, të moshës 5, 8, 9, 12 dhe 14 vjeç, nuk u gjendën kurrë.
Versionet më të çuditshme rreth asaj nate
Çdo gjë lidhet me ngjarjen e asaj nate, lidhet me dezinformata dhe thashetheme. Gjithçka që mbeti nga shtëpia ishte vetëm hiri. Pas kërkimeve të shumta, në vend të skeleteve që prisnin të gjenin, zjarrfikësit gjetën vetëm disa kocka dhe pjesë të organeve të brendshme, raporton abcnews.al
Familjes nuk iu tha asnjëherë se çfarë kishin gjetur. Për shkak se ishte periudhë festash, kërkimet u shtynë për më vonë. Autoritetet i kërkuan familjes Sodder që ta linin vendin siç ishte. Ai tha se autoritetet do të ktheheshin dhe do të përfundonin inspektimet më vonë.
Por babai, George Sodder, e injoroi paralajmërin e autoriteteve. Më pak se një javë më vonë, ai hodhi dhe mbi atë që kishte mbetur nga shtëpia e tij. Familja mbolli lule, një faltore për fëmijët e tyre të humbur.
Dy vite më vonë, George Sodder pa një foto në gazetë të fëmijëve në një shkollë në Nju Jork dhe ishte i bindur se një nga fëmijët ishte vajza e tij e zhdukur Betty. Ai u nis menjëherë për në Manhatan. Me gjithë këmbënguljen e tij, ai nuk u lejua ta shihte fëmijën.
Por Sodder ishte i bindur se fëmijët e tij ishin ende gjallë, nëse jo në Nju Jork, atëherë diku tjetër. Ai dhe gruaja e tij punësuan një sërë detektivësh privatë për të kërkuar fëmijët. Në të njëjtën kohë, shefi i zjarrfikësve në Fayetteville, Morris, i shtoi historisë një kthesë të çuditshme.
Sipas autorit të vrasjeve të pazgjidhura Bragg, Morris i tha Sodders se ai kishte nxjerrë një pjesë të trupit nga vendi ku ndodhi ngjarja dhe e kishte varrosur në një kuti atje. Nëse kutia e mbetjeve do të mund të merrej, kjo do të ishte provë se fëmijët kishin vdekur atë natë.
George Sodder dhe një hetues privat i kërkuan Morris që t’u tregonte se ku e kishte varrosur kutinë.
“Ata u mblodhën dhe gërmuan kutinë,” thotë Bragg. “Ata e çuan atë direkt në një agjenci funerali dhe i kërkuan personit përgjegjës që të hapte kutinë dhe të kontrollonte se çfarë kishte brenda.
Kur ai e hapi atë kuti, pa diçka të ngjashme me një mëlçi të freskët viçi.”
Pikërisht atëherë mediat filluan të ndiqnin historinë. Të huajt filluan të raportonin se kishin parë fëmijët Sodder në të gjithë vendin. Sot nuk ka më asnjë gjurmë të zjarrit të vitit 1945 në shtëpinë e Sodder.
Por e vetmja gjë që ka mbetur është një billboard. Sodders e bleu billbordin në vitin 1952. Ai përmbante fotografi bardh e zi të çdo fëmije të zhdukur dhe një rrëfim se si kishte ndodhur zjarri. Ai ofroi gjithashtu një shpërblim prej 5,000 dollarësh për këdo që kishte infornacion rreth ngjarjes, raporton abcnews.al
Billbordi ushqeu thashetheme të reja: Fëmijët ishin shitur në një jetimore. Ata u dërguan në Itali. Disa madje sugjeruan se mafia ishte e përfshirë në zhdukjen e fëmijëve. Dhe përmes gjithë kësaj, familja Sodder filloi të shpresonte se do të mund të gjente fëmijët. Në fund të fundit, askush nuk i kishte parë fëmijët në dritare duke bërtitur për ndihmë.
Por kjo nuk është e pazakontë, thotë shefi i Zjarrfikësve të Shtetit të Virxhinias Perëndimore Sterling Lewis. Ai thotë se kur fëmijët e vegjël ndjejnë nxehtësi dhe nuhasin tym, ka të ngjarë të fshihen.
“I gjejmë nën shtretër. I gjejmë në dollapë apo të fshehur te vaska,” thotë Lewis.
Për pjesën tjetër të jetës së tij, George Sodder u përpoq të zbulonte diçka nga thashethemet për fëmijët e tij të humbur. Ai vdiq në vitin 1969, gruaja e tij, Xheni, 20 vite më vonë. Pas vdekjes së saj, billbordi u shemb.
Fëmija më i vogël që i mbijetoi zjarrit, Sylvia Sodder Praxton, nuk donte që zëri i saj të regjistrohej për historinë e NPR. Ajo që donte ishte të përmbushte dëshirën e prindërve të saj që historia e tyre të mos vdiste kurrë, raporton abcnews.al
Pra, çdo Krishtlindje, njerëzit e Fayetteville shqyrtojnë atë që ndodhi atë natë, duke përsëritur të njëjtat arsye për të besuar versionin e tyre të historisë. Pa prova konkrete, ata nuk mund të thonë asgjë por ata janë të bindur se zjarri që ndodhi në vitin 1945 ndoshta u kushtoi jetën fëmijëve të familjes Sodder.
Për disa, fëmijët vdiqën 60 vite më parë. Për familjen dhe shumë nga fqinjët e tyre që u rritën duke parë fytyrat e fëmijëve Sodder dhe që besojnë me vendosmëri se fëmijët janë ende atje, këto mund të jetë Krishtlindjet që ata më në fund mund të kthehen në shtëpi.
