Me vullnetin dhe me guximin e saj ia mësynë majave më të larta në botë.
Nuk ndalet në asnjë kohë.
E kush tjetër përveç alpinistes së mirënjohur të Kosovës, Uta Ibrahimi.
Uta me flamurin e ShBA Prishtina
Edhe pse nuk ka arritur të ngjitet deri në majë, megjithatë ajo e lartësoi shtetin tonë.
Bukuri tjetër është se flamuri i Federatës së Bjeshkatarisë dhe Ngjitjes Sportive të Kosovës dhe flamuri i ShBA Prishtina kanë valuar gati afër majës.
Uta ka përshkruar disa detaje interesante të rrugëtimit të saj me përplot rreziqe.
“Edhe pse është mali i tretë më i lartë midis gjigantëve 8000 metra, Kangchenjunga është ende kryesisht i pazbuluar dhe i nënvlerësuar, peizazhi i saj i ashpër dhe shkëlqimi i paprekur shpesh injorohet.
Arrita BC më 28 prill, bëra një aklimatizim të duhur në C3 (6900m) dhe fjeta 2 net në C2, u ndjeva shumë mirë dhe gati për shtytje në samit”, e ka përshkruar Uta rrugëtimin e saj.
Uta tregon pse në një moment u ndje e rëndë.
“Shtytja e parë për në majë, në datën 11 Maj! Dita e Samitit ishte me erë, por disi gjërat për mua nuk shkuan aq mirë. Sherpa ime personale u sëmur dhe vazhdova me shishe OX (15-18kg). U ndjeva rëndë. Kur ekipi vendosi të zbriste, isha e lumtur pasi nuk jam e sigurt nëse do të isha në gjendje të kapja me të tjerët.
Shtytja e dytë e samitit ishte në datën 25-26 maj. Ne shkuam në C4, u ndjemë shumë të fortë dhe të gatshëm për të tentuar ngjitjen, mot i bukur me 0 erë, sherpa vendosi të mos vazhdonte dhe të mos rregullonte punët teknike”, ka nënvizuar më tej.
Pse vendosi që mos të ngjitej, ku ishte shkaku?
”Ditën tjetër, e njëjta histori. Të gjithë në gjendje perfekte, vetëm përsëri ekipi fiksues vendosi të mos vazhdojë.
Në atë ditë, për të gjithë, sherpa ynë vendosi të mos ngjitej!
Të shkoja vetëm përsëri nuk ishte një opsion për mua, veçanërisht kur nuk ka fiksim. Shumë njerëz kanë vdekur veçanërisht duke u kthyer nga maja, për shkak të seksioneve të pjerrëta dhe shkëmbore (ndonjëherë përleshje 4b).
Llaku, shkoi atë natë dhe bëri ngjitjen. Ne të gjithë të tjerët zbritëm poshtë!
Unë u përpoqa të komunikoja me agjencinë tonë Seven Summit Trek për të organizuar fiksimin për të gjithë në ekip, nuk ishte e mundur atë kohë. Kështu që, hoqa dorë nga kjo ide.
Bëra një bisedë shumë të gjatë me veten, u përpoqa të qetësoja veten dhe vendosa të zbres dhe ta përfundoja këtë ekspeditë.
Kanche na dha kaq shumë ditë të mira, ngjitje shumë të bukura, na mbajti të sigurt dhe për këtë i jam mirënjohëse!”, tregon Uta.
Dramën e gjithë kësaj ngjitjeje më së miri e ka shpjeguar Uta: “Kthimi pas gjithë dramës nuk ishte një opsion për mua, sidomos pas ndjenjës që kisha me ekipin!
Konkurrenca (gara) që vazhdon ende në të gjitha malet nuk është e mirë për shëndetin tim mendor, sidomos pas traumave nga ShishaPangma!
Është shumë e rëndësishme të arrijmë në majë, por e rëndësishme është të jemi të sigurt! Nuk kam nevojë të jem e para, më e shpejta apo ndër 10 më të mirët, jam këtu për të shijuar dhe për të shtyre kufirin tim personal pa konkurruar me askënd!
Në fund të fundit, të jesh modest dhe njeri i mirë është ajo që ka rëndësi!".
