Lideri i Hezbollahut ka vdekur.
Ky është një moment shumë i madh kthese, jo vetëm në këtë konflikt, por edhe për të ardhmen e Lindjes së Mesme. Në vitin 2006, në luftën e fundit në Liban, Izraeli u përpoq dhe dështoi ta vriste atë. Mbrëmë, në një seri sulmesh në Bejrutin jugor, ata më në fund goditën objektivin e tyre.
Gjatë 18 viteve të fundit, Hassan Nasrallah e ka rritur Hezbollahun në imazh, duke zgjeruar forcat e tij, duke ndërtuar infrastrukturën dhe duke zgjeruar ndjeshëm arsenalin e tij. Ai nuk ishte vetëm udhëheqësi i Hezbollahut, ai ishte një figurë botërore e rezistencës anti-izraelite. Me ndihmën e Iranit, Hezbollahu u bë një nga ushtritë joshtetërore më të armatosura në botë.
Tani i është prerë koka dhe është në rrëmujë.
Gjatë dekadave të fundit, Izraeli ka qenë gjithashtu duke punuar, duke mbledhur vazhdimisht informacione mbi Nasrallahun dhe Hezbollahun, duke ndërtuar një bazë të gjerë të dhënash , një përpjekje që ndoshta i largoi nga të kuptuarit më mirë të qëllimeve të Hamasit.
Sukseset e inteligjencës izraelite gjatë ditëve të fundit kanë ndihmuar në rivendosjen e reputacionit të Izraelit pas dështimeve të 7 tetorit.
Irani dhe Hezbollahu duhet të zgjedhin
Ky është një moment kyç. Irani dhe Hezbollahu duhet të vendosin tani se si të përgjigjen: të luftojnë ose të tërhiqen. Sulmi vrau gjithashtu Ali Karakin, komandant i frontit jugor të Hezbollahut dhe i etiketuar si i dyti më i kërkuar nga forcat e mbrojtjes izraelite.
Është ende e paqartë se kush tjetër vdiq në sulme, por duke pasur parasysh vendndodhjen dhe praninë e zyrtarëve të lartë, duket se ka gjasa që edhe figura të tjera të larta të jenë eliminuar. Nasrallahu do të zëvendësohet.
Vrasja e liderëve të armikut mund të jetë një fitore afatshkurtër, sepse ata shpesh pasohen nga dikush më i frikshëm se më parë, siç dëshmohet nga vrasja e ish-udhëheqësit të Hezbollahut, Abbas al Musawi në vitin 1992. Ai u pasua nga Nasrallah.
Supozohet se grupi do të përgjigjet me breshëri raketash ndaj Izraelit, ndoshta duke shënjestruar Tel Avivin. Por struktura komanduese e Hezbollahut është goditur rëndë nga Izraeli.
Nasrallah ishte izoluar pasi forcat izraelite kishin vrarë komandantët gjatë dy javëve të sulmeve ajrore në komplekset e tyre në Bejrut dhe gjetkë. Ndoshta do të duhet kohë për të koordinuar një reagim dhe ndoshta do të bëhet me udhëzimin iranian.
Nasrallah mund të ketë vdekur, por Hezbollahu jo
Hezbollahu është plagosur rëndë, jo vetëm si një forcë paraushtarake, por edhe në sytë e popullit libanez, shumë prej të cilëve janë të zemëruar, vendi i tyre tani po përballet me një periudhë tjetër dhune shkatërruese. Ky mund të jetë një moment që zërat më të moderuar brenda Libanit, duke përfshirë forcat e armatosura kombëtare, të ndërhyjnë. Ndërsa lufta u përshkallëzua gjatë javëve të fundit, u shfaqën ndarje të dukshme midis Teheranit dhe Nasrallahut.
Megjithatë, ai mbeti një aleat i rëndësishëm, një këshilltar i besuar i liderit suprem të Iranit dhe kjo do të vijë si një goditje personale për të. Duke i rezistuar mundësisë për t’u përfshirë deri sot, tani Irani mund të vendosë se ka ardhur koha të heqë dorezat dhe të godasë me atë arsenal që ka mbetur nga mijëra raketa që i kanë dhënë Hezbollahut.
Përndryshe, pas 10 ditësh kaq të vështira, Teherani mund të arrijë në përfundimin se ky raund luftimesh duhet të marrë fund, dhe të tërhiqet për të rimarrë forcat dhe luftuar një ditë tjetër. Me një vrull të tillë të Izraelit, Irani do të jetë gjithashtu i shqetësuar për fatin e vet dhe të përfaqësuesve të tij më të vegjël në Irak dhe Siri.
Në fund të fundit, arsyeja e ekzistencës së Hezbollahut – për të vepruar si siguresë kundër një sulmi izraelit ndaj objekteve bërthamore të Iranit – nuk ka ndryshuar, por nëse Teherani llogarit se përfaqësuesit e tij nuk mund të veprojnë më si mburojë, ai mund të përpiqet të përshpejtojë programin bërthamor.
A mund të pasojë një pushtim tokësor?
Qeveria izraelite ka zgjedhjet e veta për të bërë: të urdhërojë një pushtim tokësor të Libanit jugor ose të vazhdojë me një fushatë ajrore që ka sjellë suksese kaq dramatike. Do të ketë zëra të fortë dhe bindës në kabinetin e Netanyahut që i kërkojnë atij të përfitojë nga situata dhe të dërgojë trupa, por Hezbollahu nuk është mposhtur, mijëra ushtarë të tij mbeten dhe ata ka të ngjarë të fshihen në rrjetin e gjerë të tuneleve nën kodrat përtej kufirit.
Edhe një pushtim i kufizuar tokësor rrezikon humbje të mëdha jetësh, nga të dyja anët, dhe Izraeli ndoshta do të tërhiqej në diçka më të zgjatur sesa synonte. Vdekja e Nasrallahut mund të ndryshojë dinamikën edhe në Gaza.
Yahya Sinwar, lideri i Hamasit, ka refuzuar përpjekjet për armëpushim me shpresën se Hezbollahu dhe Irani do të hynin në luftë me Izraelin, duke e tërhequr armikun e tij në një konflikt në shumë fronte dhe të pafitueshëm.
Kjo mund të ndodhë, por siç u izolua Nasrallahu, po ashtu po ndodh edhe me Sinwarin. “Uniteti i arenave” shumë i trumbetuar nuk ka arritur të realizohet. Lindja e Mesme shpesh mund të duket kaotike për të huajt, por ka rregulla të pathëna që përgjithësisht pranohen dhe ndiqen nga palët ndërluftuese.
Për vite me radhë Hezbollahu dhe Izraeli vepruan brenda parametrave të pashkruar por të kuptuar të një lufte në hije. Më pas, njëmbëdhjetë muaj më parë, më 8 tetor, Hezbollahu sulmoi Izraelin prej solidaritetit me Hamasin. Nasrallahu e lidhi fatin e Libanit me Hamasin, duke këmbëngulur se Hezbollahu do të ndalonte vetëm kur të përfundonin luftimet në Gaza. / sky news – bota.al
