Qoftë në samitin e NATO-s në fillim të javës së kaluar ose kur Ministrja e Mbrojtjes Kramp-Karrenbauer vizitoi Ankaranë: Partnerët perëndimorë dhe Turqia duan të jenë miqësisht të lidhur. Por kjo miqësi nuk mund t´i fshehë problemet reale.
Marrëdhëniet me Rexhep Tajip Erdogan janë të vështira - Perëndimi varet nga Turqia si një partner i NATO-s. Ministrja Federale e Mbrojtjes e Gjermanisë Annegret Kramp-Karrenbauer (CDU) gjithashtu e dinte këtë, kur fluturoi për në Ankara të Enjten.
Pas tërheqjes së trupave perëndimore nga Afganistani, Turqia do të marrë një rol kryesor atje, për shembull, të sigurojë funksionimin e vazhdueshëm të aeroportit të Kabulit. Turqia gjithsesi është e një rëndësie qendrore për NATO-n: mbrojtja e anëtarëve jug-lindorë si Bullgaria dhe Rumania varet nga ajo; ajo gjithashtu kontrollon hyrjen në Detin e Zi - atje ku Rusia kufizohet. Perëndimi ka nevojë për Turqinë në luftën kundër terrorit si dhe në frenimin e migracionit të paligjshëm.
Kështu që Kramp-Karrenbauer theksoi rolin e rëndësishëm të Turqisë ndaj homologut të saj turk Hulusi Akar dhe shprehu mirënjohjen e tij, për angazhimin e saj ushtarak. Presidenti i SHBA Joe Biden kishte thënë të hënën pas bisedës së tij me kreun e shtetit turk Erdogan se ai ishte "i sigurt, se ne do të bëjmë përparim të vërtetë".
Mesazhi ishte i qartë: Turqia duhet të futet në kursin e konkurrencës sistemike me autokracitë gjithnjë e më agresive si Kina ose Rusia. Por fjalët e bukura nuk mund të fshehin ndryshimet midis Turqisë dhe Perëndimit. Edhe nëse Ankaraja kohët e fundit i iku deeskalimit, por në realitet asgjë nuk ka ndryshuar në drejtim të problemeve qendrore. Kështu kjo qëndron ndër të tjera: Së pari, konflikti mesdhetar. Vitin e kaluar, mosmarrëveshjet me Greqinë rreth zonave dhe rezervave të gazit natyror u përshkallëzuan pothuajse ushtarakisht. Në periferi të samitit të NATO-s në fillim të kësaj jave, Erdogan dhe Kryeministri grek Kyriakos Mitsotakis ranë dakord për një "vit të qetë", kështu që Turqia ka ndaluar kërkimet e saj të diskutueshme të gazit për momentin.
Por Erdogan i përmbahet doktrinës së "Mavi Vatan" (Atdheu i Kaltër). Ai dëshiron të përkushtohet mbi madhështinë e vjetër të Perandorisë Osmane - dhe vazhdon të pretendojë zona në Mesdhe, që sipas Athinës, i përkasin Greqisë.
Së dyti, mosmarrëveshja e S-400. Turqia kishte blerë sistemin e mbrojtjes ajrore nga Rusia - një ofendim i llogaritur ndaj aleatëve të NATO-s. SHBA, për shembull, është e shqetësuar se Moska mund të ketë qasje në të dhëna të ndjeshme ushtarake përmes sistemit, dhe kështu të rrezikojë sigurinë e ushtarëve amerikanë.
Pas bisedës së tij me Biden, Erdogan pretendoi se nuk kishte "probleme të pazgjidhshme" midis partnerëve të NATO-s - vetëm për të konfirmuar pak më vonë para mediave turke se, Turqia nuk do të lëvizte në çështjen e S-400.
Në këto kushte, një partneritet i besueshëm me Turqinë nuk është një opsion. Për sa kohë që Erdogan është në pushtet, koha e rregullave të politikës reale – duhet planifikuar vetëm transaksione të krijuara për sukses afatshkurtër, në vend të strategjive afatgjata të bazuara në vlerë.
