Më 30 shtator, presidenti rus, Vladimir Putin, mbajti një “cri de coeur”, një fjalim në të njëjtën kohë kërcënues dhe fyes. Duke cituar filozofin fashist Ivan Iyin, Putin e konsideroi veten si heroin që udhëheq një luftë globale kundër Perëndimit në përgjithësi dhe hegjemonisë amerikane në veçanti. Por në vend që të shënonte fillimin e një konflikti të ri epokal, fjalimi në vend të kësaj zbuloi shkallën në të cilën presidenti rus ka humbur kontaktin me realitetin.
Fakti që Putini është i verbër ndaj realitetit tragjikomik të luftimeve, u bë i qartë kur forcat ukrainase rimorën qytetin Lyman në rajonin e Donetsk brenda 24 orëve nga aneksimi i tij.
Se sa i pavarur është bërë Putin nga realiteti, është zbuluar edhe nga një pikë e veçantë e theksuar në fjalimin e tij të fundit, domethënë: pretendimi i tij se Rusia po udhëheq akuzën për t’i rezistuar hegjemonisë së SHBA-së dhe se pjesa tjetër e botës po zgjedh të mbajë anën e saj.
Por disa nga vendet që ai ndoshta i percepton si aleatë -“ato që kanë refuzuar të “përkulen” ndaj presionit të SHBA dhe kanë bërë zgjedhjen e arsyeshme për të bashkëpunuar me Rusinë” – mund të mos jenë aq të etur për t’u lidhur me Kremlinin.
Marrim Iranin, i cili tashmë po përballet me një valë protestash antiqeveritare. Linjat e ashpër aktuale në krye të Teheranit nuk kanë reshtur së angazhuari me Perëndimin. Në fakt, ata po negociojnë me SHBA-në dhe aleatët e saj perëndimorë një marrëveshje për të hequr sanksionet që ish-presidenti i SHBA-së, Donald Trump.
Kina- Një fuqi tjetër nga e cila Putini ka kërkuar mbështetjen, po distancohet gjithashtu nga përpjekjet luftarake të Rusisë. Ajo nuk ka asnjë interes t’i bashkohet përpjekjes së Putinit për të përmbysur rendin financiar ndërkombëtar, të dominuar nga dollari amerikan, i cili i përshtatet mirë Pekinit. Edhe pse presidenti kinez Xi Jinping është një kritik i ashpër i fuqisë gjeopolitike të SHBA-së, Pekini jo vetëm që ka qenë i kujdesshëm në qasjen e tij ndaj konfliktit në Ukrainë, por ka refuzuar të mbështesë pozicionin e Putinit për aneksimin e territorit ukrainas.
Turqia- Presidenti turk Rexhep Tajip Erdogan, i cili ka problemet e tij me Perëndimin pas akuzave për tentativën për grusht shteti kundër tij në 2016, ka kundërshtuar në mënyrë eksplicite aneksimet e Putinit, duke e cilësuar atë një shkelje të rëndë të ligjit ndërkombëtar.
India ka qenë e gatshme të rrisë importet e saj të naftës ruse dhe mallrave të tjera në muajt e fundit, por kompanitë e naftës dhe qeveria indiane thuhet se kanë hezituar të miratojnë një mekanizëm tregtar në rubla për importet e naftës. Kryeministri, Narendra Modi bëri gjithashtu kritikën e tij më të fortë për luftën. Në samitin e Organizatës së Bashkëpunimit të Shangait në Uzbekistan më 16 shtator, ai deklaroi se “epoka e sotme nuk është një epokë lufte“.
Putin madje rrezikon të humbasë atë që kishte qenë një nga aleatët më të afërt të sigurisë së Rusisë: Armeninë. Kjo pasi Organizata e Traktatit të Sigurisë Kolektive (CSTO) e udhëhequr nga Rusia refuzoi të mbështesë Jerevanin pas përleshjeve kufitare me Azerbajxhanin dhe sulmeve në territorin e tij. Disa zyrtarë të lartë armenë madje kanë lënë të kuptohet se do të largohen krejtësisht nga blloku.
Presidenti i Kazakistanit, Kassym-Jomart Tokayev ka kërkuar të distancohet gjithashtu nga Putini, megjithëse forcat ruse ndërhynë në vend vetëm këtë janar për të ndihmuar në shtypjen e një sërë protestash që u etiketuan si një përpjekje për grusht shteti.
Edhe Taxhikistani, presidenti i të cilit sapo iu dha Urdhri i Meritës për Atdheun në shkallën e tretë nga vetë Putini, ka treguar rezervë për të rrezikuar shkeljen e sanksioneve perëndimore ndaj sistemeve ruse të pagesave.
As mizoritë ushtarake dhe keq menaxhimi ekonomik i Putinit nuk po i bëjnë miq në Afrikë dhe Lindjen e Mesme, ku vendet deri më tani kanë abstenuar kryesisht nga përfshirja në konflikt. Por ka shenja se tmerret e sulmeve të Rusisë ndaj Ukrainës po e çojnë këtë neutralitet në kufijtë e saj.
Në Lindjen e Mesme, dy eksportues të mëdhenj të energjisë, Katari dhe Kuvajti, kanë dënuar përdorimin e forcës për të zgjidhur mosmarrëveshjet midis vendeve dhe kanë bërë thirrje për respektimin e sovranitetit dhe integritetit territorial të Ukrainës.
Në Afrikë, gjithashtu, ka pasur kritika për agresionin rus. Në fund të shtatorit, presidentja ganeze Nana Akufo-Addo i tha OKB-së: “Çdo plumb, çdo bombë, çdo predhë që godet një objektiv në Ukrainë, godet xhepat tanë dhe ekonomitë tona në Afrikë”.
Pavarësisht shpresave të tij, Putin lufton i vetëm. Kjo mund ta bëjë atë edhe më të rrezikshëm ose do ta izolojë më tej. Lufta e tij në Ukrainë nuk është luftë civilizuese apo epokale për të ardhmen, por dëshirat maniake të një njeriu in cili ka eliminuar sistematikisht dhe shpesh herë brutalisht aftësinë e çdo zëri në Rusi që flet kundër tij. Por dëshira e tij për të frikësuar botën që të pajtohet me barbarinë e tij dhe botëkuptimin e lakmuar nuk është gjë tjetër veçse një fantazi e tij dhe aty qëndron shpresa.
