Rreth varrezave të fshatit Ozernoye, rajoni i Saratovit në Rusi ekziston një gardh i bërë hekurat, që kanë pamje të zbehtë. Rruga është pastruar nga bora. Në fund, nën një lis, është hapur një varrë i freskët.
Varri u përgatit për Maksim Khanygin. Ai u vra më 24 shkurt në Ukrainë, një ditë para ditëlindjes së tij të 22-të.
Funerali i ushtarit ende nuk është kryer. Shteti ende nuk e ka dorëzuar trupin e tij. Xhipi i zyrës së regjistrimit ushtarak të rrethit largohet nga shtëpia e ushtarit të vrarë.
Nëna e Maksimit, Lyudmila, me një shami të zezë, ulet në një stol, mbështetur në tryezën e kuzhinës.
“Thanë që trupi nuk do të jepej derisa të mbaronte gjithçka, për të mos krijuar panik”, thotë ajo.
“Trupi nuk është gjetur ende, as prokuroria nuk na ka njoftuar në cfarë rrethanash vdiq”, tregon nëna e tij për Nova Gazeta.
“Pritja s’ka fund, nuk mund t’i themi lamtumirë, nuk mund ta varrosemi, nuk mund të qajmë te varri”, bërtet nëna e ushtarit.
Çatia blu e shtëpisë së Maksim Khanygins mund të shihet nga ana e kundërt e fshatit. Familja e madhe filloi të ndërtohej në vitin 2014. Maksimi, më i madhi nga tre djemtë, ishte atëherë katërmbëdhjetë vjeç.
“Ne jemi të varfër, të gjithë i bëmë gjithçka vetë”, kujton Lyudmila, duke u tundur në heshtje. “Materialet e ndërtimit u blenë gradualisht, vetëm metali për çati u mor me kredi. Ngrohjen e shtëpisë e instaluam tek në vitin 2019”, thotë ajo. Nëna rrëfen për vështirësit që i ka pasur për ta rritur djalin, që iu vra në luftë.
“Maksimi studioi në një shkollë teknike në rrethin të Tatishevsky. Vinte në shtëpi çdo fundjavë. Ndonjëherë kam ecur 36 kilometra për në Ozerny. Këtu nuk ka transport publik dhe asfalti është në gjendje të tillë që nuk mund të shkosh më shpejt se 25 kilometra në orë” I pari që shkoi në ushtri ishte vëllai i mesëm, Stanislav. Një rekrut 18-vjeçar u dërgua në Lindjen e Largët. Më pas Maksim u nis për në ushtri më 22 tetor 2021 dhe më nuk e kanë parë. E presin kufomën e tij, që e ka lënë varrin e zbrazët. Hera e fundit që Lyudmila foli me djalin e saj ishte në mbrëmjen e 23 shkurtit. Maksimi tha me telefon se njësia e tij u soll në stërvitje dy kilometra larg kufirit ukrainas dhe ai duhej të flinte në makinë. “Ai tha na hoqën telefonat, kur të mundem, do të telefonoj”, kujton nëna.
“Mendova se ai do të telefononte në ditëlindjen e tij, më 25 shkurt. Rreth orës 14:00 thirra komisarin ushtarak. Ai më tha djali juaj vdiq në luftime më 24 shkurt, asnjë shpjegim tjetër nuk kemi”. Të afërmit iu drejtuan Komitetit të Nënave të Ushtarëve, në prokuroritë e Saratovit dhe Belgorodit. Asnjë informacion nuk ishte i disponueshëm për ta.
“Ne as që mund ta imagjinonim që një rekrut do të dërgohej atje. Ai e mbajti automatikun dy herë në jetë, kur u fotografua. Kujt i duhet kjo luftë? Për çfarë ka vdekur?”, bërtet duke mbuluar fytyrën.
“Nëse më duhet, do të shkoj në OKB, nuk do të vdes derisa të zbuloj se çfarë budallai e dërgoi atje”, kërcënon nëna. Nëna ka edhe një frik për gazetën.
“Kam frikë nëse shkruani për ne, gazeta juaj do të mbyllet. Një nga miqtë tanë shkroi në Odnoklassniki se Maksimi u vra gjatë një operacioni special. Gazeta u mbyll dhe gazetari u akuzua për gënjeshtër”, rrëfen nëna.
Nëna është e trishtuar me këtë luftë, kërkon kufomën e djalit dhe mallkon Putinin. “Ai njeri që na vrau fëmijët tanë, mallkuar qoftë”, thotë ajo.
