Kryeministri spanjoll, Pedro Sánchez, lexoi së fundmi në parlament një artikull gazete nga Venezuela për një varkë të goditur që sapo kishte mbërritur në brigjet e vendit të Amerikës së Jugut me 106 emigrantë në bord. “Emigrantët pa dokumente të arrestuar, mes tyre 10 gra dhe një vajzë 4-vjeçare, ishin në gjendje të tmerrshme. Nga varka 19 metra e gjatë vinte një erë të padurueshme”, citoi ai artikullin të thoshte.
“Ky lajm mund të ishte publikuar javën e kaluar dhe emigrantët mund të ishin nigerianë, senegalezë ose marokenë”, tha Sánchez.
Sánchez theksoi se më shumë se 2 milionë njerëz u larguan nga Spanja gjatë regjimit të Frankos, me rreth gjysma e tyre që hynë në vende të tjera në mënyrë të parregullt. Shumë emigruan nga Ishujt Kanarie, që sot është destinacioni kryesor i emigrantëve që mbërrijnë me varka të vogla në Spanjë.
“Kur flasim për migrimet, duhet të mbani mend gjithmonë se Spanja është një vend i migrantëve. Ne spanjollët jemi fëmijë emigrantësh nuk do të jemi prindër të ksenofobisë”, shtoi ai.
Sánchez dha një mbrojtje të fortë të migracionit për arsye humanitare dhe ekonomike. Ishte një moment i rrallë në parlamentin e Spanjës. Migrimi nuk ka qenë një çështje e spikatur ose thellësisht partiake në arenën kombëtare të Spanjës deri kohët e fundit, dhe qëndrimi i qeverisë spanjolle ka pasqyruar kryesisht atë të qeverive të tjera evropiane në nxitjen kundër migrimit të parregullt.
Të ashtuquajturat kundërvajtje nga oficerët e patrullës kundër refugjatëve dhe emigrantëve që përpiqen të kalojnë kufirin nga Maroku në enklavat spanjolle të Ceuta dhe Melilla në Afrikën veriore janë të zakonshme, pavarësisht dënimit nga gjykatat spanjolle dhe grupet e të drejtave të njeriut.
Spanja ka nënshkruar gjithashtu marrëveshje financiare me Mauritaninë, Gambian dhe Senegalin për t’i ndihmuar ata të ndalojnë njerëzit të arrijnë në Kanarie duke rritur rojet e tyre të patrullimit. Marrëveshjet përfshijnë gjithashtu më shumë leje për punëtorët nga këto vende për të promovuar rrugët legale të migracionit.
Kohët e fundit, Kemi Badenoch, një finaliste në garën e lidershipit të partisë Konservatore, përmendi Spanjën si një shembull të një vendi “të aftë të dëbojë emigrantët e paligjshëm siç duhet”, duke sugjeruar se Britania mund të ndjekë modelin e Spanjës për të zbatuar një politikë më kufizuese migracioni pa u tërhequr nga Konventa Evropiane për të Drejtat e Njeriut.
Këtë herë, megjithatë, Sanchez po prezantonte një sërë reformash në sistemin spanjoll të imigracionit që janë pjesë e një ligji që qeveria e tij kishte hartuar që nga viti i kaluar.
Reformat synojnë të thjeshtojnë burokracinë dhe ta bëjnë më të lehtë marrjen e lejeve të punës dhe qëndrimit dhe të lehtësojnë bashkimin familjar. Siç thekson Gabriela Sánchez, reportere e migracionit për elDiario.es, disa nga këto ndryshime janë thjesht rezultat i ligjeve evropiane që Spanja ka qenë e ngadaltë për t’i zbatuar. Pjesa më e re në njoftimin e kryeministrit ishte një “plan integrimi”, por ai dha pak detaje rreth tij.
Ajo që ra në sy ishte toni i Sanchez-it, i cili binte ashpër në kontrast me atë të homologëve të tij evropianë, përfshirë ata të majtë. Ai e cilësoi migrimin jo vetëm si një çështje humanitare, por, më e rëndësishmja, si një domosdoshmëri ekonomike për popullsinë e plakur të Spanjës. Migrimi, veçanërisht nga Amerika Latine , ka qenë vitet e fundit një nga nxitësit kryesorë të rritjes së popullsisë dhe ekonomike në Spanjë, e cila ishte ekonomia më e madhe në rritje e BE-së vitin e kaluar dhe parashikohet të ketë rritje dukshëm më të lartë se vendet fqinje në vitin 2024.
Së bashku me liderët e Irlandës dhe Belgjikës, Sánchez kundërshtoi idenë e ndjekjes së shembullit të Italisë për dërgimin e azilkërkuesve në qendra në vende të treta si Shqipëria, ose ajo që është përshkruar si ” Melonizimi ” – i quajtur sipas kryeministrit italian, Giorgia Meloni. – të debatit evropian për migracionin.
Për Sánchez-in, kjo qasje është një mënyrë për të diferencuar veten nga partitë e krahut të djathtë që e kanë përdorur gjithnjë e më shumë migrimin si një mjet partizan, veçanërisht nga partia kryesore konservatore Popullore (PP), që konkurron me Vox-in e ekstremit të djathtë.
Pra, çfarë mendojnë shumica e spanjollëve për migrimin?
Duket se ka pikëpamje kontradiktore. Një sondazh i fundit tregoi se shumica e spanjollëve besojnë se ka “shumë” emigrantë në vend dhe bëjnë lidhje negative me migracionin. Megjithatë, shumica e të anketuarve raportuan gjithashtu përvoja pozitive personale me migrantët dhe migrimi renditej vetëm i pesti në mesin e shqetësimeve kryesore.
Një sondazh në gusht nga byroja shtetërore e votimit tregoi se migrimi ishte një shqetësim kryesor, megjithëse ekspertët kanë vënë në pikëpyetje metodologjinë që qëndron pas këtij zbulimi. Ndërkohë, një tjetër sondazh tregoi se shumica e spanjollëve – madje edhe mbështetësit e PP-së – favorizojnë integrimin e të miturve të pashoqëruar që mbërrijnë në Ishujt Kanarie duke i rishpërndarë ato nëpër rajone të ndryshme të vendit.
Prandaj PP është e kujdesshme të mos shtyjë shumë larg në retorikën e saj kundër imigracionit, veçanërisht pasi udhëheqësit e saj rajonalë në zonat e prekura rëndë janë më të interesuar të arrijnë marrëveshje me qeverinë kombëtare. Në Bruksel, kreu i PP, Alberto Núñez-Feijóo, për shembull, nuk pranoi të mbështeste publikisht një plan të mundshëm evropian për të dërguar azilkërkuesit në vendet e treta.
Qëndrimi i Spanjës për migracionin mund të jetë më shumë rreth retorikës sesa ndryshimeve thelbësore të politikave, por mesazhi i saj padyshim që tingëllon më ngushtë me opinionin publik sesa me pakicat e zëshme që formësojnë debatin e migracionit në MB, Itali dhe vende të tjera evropiane.
