Gisèle Pelicot largohet nga salla e gjyqit, buzëqesh dhe mbyll sytë për një çast. Pas gjithë këtyre javëve ku ajo u hapi sytë kaq shumë njerëzve të tjerë. Ndërkohë, ish-bashkëshorti i saj, i njohur si “Djalli i Avignonit”, mbetet pas duke qarë. Çfarë fitoreje e madhe!
Që në ditët e para të procesit në shtator, kur Pelicot hoqi syzet e diellit, u bë e qartë se askush nuk do ta shihte atë si viktimë. Ishte e qartë se ajo do të ndryshonte botën. Pas shpalljes së vendimit, Madame Pelicot tha:
“Mendoj për viktimat që nuk janë të njohura dhe historitë e të cilave shpesh mbeten në errësirë. Ne ndajmë të njëjtën betejë.”
Ajo shtoi se forca për ta përballuar gjithë këtë i kishte ardhur nga nipërit dhe mbesat e saj.
Nëntë vite torturë dhe dhunë
Për nëntë vite, të paktën 72 burra të huaj abuzuan me Gisèle Pelicot, ndërsa bashkëshorti i saj filmonte gjithçka. Pelicot e drogonte atë dhe i mbante fort kokën dhe gojën ndërsa burrat e tjerë abuzonin me të. Për tre muaj e gjysmë, e gjithë bota ndoqi procesin gjyqësor, teksa detajet e kësaj torture lexohej dhe diskutohej publikisht.
Megjithatë, Gisèle Pelicot, e cila ishte poshtëruar në të gjitha format e mundshme, qëndroi e fortë. Ajo duroi publikimin e detajeve intime dhe të dhimbshme të jetës së saj me një dinjitet të jashtëzakonshëm. Përtej kësaj, ajo u bë një figurë e ndritshme dhe simbol i fuqisë së grave.
Lufta për drejtësi
Ky ndriçim nuk ishte diçka që ajo e kërkoi. Ai iu imponua. Megjithatë, ajo hyri qëllimisht në këtë dritë. Përballë kundërshtimeve ligjore, ajo luftoi që filmimet e akteve të krimit të shfaqeshin publikisht. Me kokën lart, ajo mori pjesë në të gjitha seancat e gjyqit, duke i parë në sy abuzuesit e saj për herë të parë — dhe këtë herë me vetëdije të plotë.
Një pasqyrë e dhunës ndaj grave në përditshmëri
Përmes qëndrimit të saj, Gisèle Pelicot na detyroi të gjithëve të përballemi me një të vërtetë të hidhur: realitetin e dhunës seksuale. Ajo hodhi dritë mbi “maskulinitetin toksik”, trajtimin e viktimave dhe faktin se autori kryesor i krimit nuk ishte thjesht një “djall”. Ai ishte gjithashtu burri i saj, një baba dhe një njeri që në sytë e të tjerëve ndoshta dukej “normal”.
Krimet ishin monstruoze, por pas tyre nuk qëndrojnë gjithmonë monstra. Shumë nga 50 burrat që u dënuan në këtë proces ishin burra të zakonshëm, “Monsieur Tout-le-Monde” (z. Askush). Ky proces gjyqësor ishte një pasqyrë e dhunës së përditshme ndaj grave, një dhunë që shpesh mbetet e fshehur për shkak të turpit që ndjejnë viktimat.
Simbol i shpresës dhe fuqisë
Nëse drita thyhet në një medium, ndonjëherë krijon një ylber. I urojmë nga zemra Gisèle Pelicot që një ylber i tillë të ndriçojë përsëri për të. Duke folur për veten, ajo thotë:
“Fasada qëndron, por prapa saj është një fushë me rrënoja.”
Kjo grua meriton të ishte në kopertinën e revistës Time si “Personi i Vitit”. Në vend të saj, aty doli Donald Trump — një person i dënuar nga drejtësia.
Një udhëtim përmes ferrit
Në Komedinë Hyjnore të Dante Alighierit, ferri përshkruhet si “mbretëria e atyre që kanë mohuar vlerat shpirtërore, duke iu nënshtruar epsheve të egra ose dhunës, ose duke përdorur mendjen e tyre për mashtrim dhe keqdashje kundër të tjerëve”. Gisèle Pelicot ka dalë nga ky ferr, ai ferr që Dante e përshkroi me mbishkrimin:
“Lini çdo shpresë, ju që hyni këtu.”
Por kjo grua e vogël dhe e madhe njëkohësisht, kjo grua e guximshme dhe krenare, ka dhuruar shpresë për kaq shumë njerëz të tjerë. Shpresë për drejtësi. Shpresë për fuqinë e qëndresës. Shpresë për triumfin e shpirtit të mirë mbi të keqen.
Në fillim të procesit, ajo tha një fjali që është cituar gjerësisht:
“Turpi duhet të kalojë nga ana tjetër!”
Dhe vërtet, turpi kaloi nga ana tjetër.
Faleminderit, Madame Pelicot!
