Nënshtrimi i Atalantës, ky është qëllimi i Ançelotit në vizitën që Reali do të bëjë sonte në mbrëmje në shtëpinë e kryesuesve të Serisë A.
Por për vetë situatën ku ndodhen skuadrat, transferta në Bergamo është mjaft delikate për “Los Blancos”, të cilët mes të tjerave do të kërkojnë të shpëtojnë prestigjin e tyre në Europë. Pas tri humbjesh (Lila, Milani dhe Liverpuli), një i katërt do të ishte fatal. Nga e thënë në të bërë duhen 90 minuta. Por shtegu, figurativisht, ose jo aq figurativisht, është tërhequr më shumë sesa 1600 kilometra larg. Ato që ndajnë “Cibeles”, shatërvanin e festimeve të Realit të Madridit, nga stadiumi “Gevis” ku do të jetë “fushëbeteja”.
Në Madrid, janë dy luanë që tërheqin qerren e perëndeshës. Dy të dashuruar të kthyer në gur, të dënuar t’i kthejnë shpinën njëri-tjetrit në përjetësi. Nga njëra anë, Hipomeni. Nga ana tjetër, Atalanta. “Cibele e zbuti Dean”, personifikimet e dy klubeve. Tani është radha e Madridit.
Është mitologjia greke ajo që ndërthur oborrin e festimeve të Madridit me heroinën që i jep emrin Atalantës dhe që ndodhet në stemën e tij. Sepse Atalanta, megjithëse klubi njihet si “Dea” (perëndesha) për nder të saj, nuk arriti kurrë nivelin e hyjnisë. Atalanta ishte një vajzë e padëshiruar, sepse babai i saj donte një djalë. Dhe ai e braktisi atë në mal. Një pengesë që farkëtoi personalitetin e të resë. Trime, luftëtare, elastike. Vlerat që Atalanta i ka skalitur në gur dhe me të cilat mburren rrugët dhe fqinjët e tyre.
“Dhjetë vjet më parë ishte e paimagjinueshme, as nuk mund të ëndërrohej, të luanim kundër Madridit si të barabartë. Dhe shiko tani!” , thërrasin nga qyteti që do t’i hapë dyert Ançelotit. Një mit i kthyer në realitet. Atalanta, larg syve të botës, u mirëprit, siç e shpjegojnë bergamaskët me krenari, nga gjuetarët. Ata zgjodhën një atlet të madh. E pamposhtur. Aq sa, me këmbënguljen e njerkut, pranoi të martohej.
Pa dëshirë, por me një kusht. Fituesi duhej ta mundte atë në garë. Mes të gjithëve u shfaq Hipomeni. Një pasardhës i Poseidonit i vetëdijshëm për kufizimet e tij edhe pse plot ligësi. Ai i kërkoi Afërditës disa mollë të arta. Perëndesha e dashurisë u pendua dhe i riu hodhi frutat e arta në zi. E impresionuar nga bukuria e tyre, Atalanta ndaloi, i mori dhe Hipomeni, duke ndjekur planin e tij, e kaloi atë.
E mahnitur nga zgjuarsi, Atalanta e ktheu rivalin në bashkëshort. Një martesë e lumtur që pas disa vitesh pati një fund jo të lumtur. Të rinjtë, pas një dite gjuetie, përfunduan në një kopsht dhe lanë të rrëmbeheshin nga dashuria e tyre. Problemi ishte kopshti i “Cibeles”. Hyjnesha u zemërua kur mendoi se tempulli i saj ishte ndotur dhe, si ndëshkim, ajo i ktheu Hipomenin dhe Atalantën në luanë që ata të tërhiqnin qerren e saj përgjithmonë. Një rivalitet fillestar në fushë, i përjetshëm në mitologji.
