Pesë ditë pas rënies së Jugosllavisë dhe shpartallimit të ushtrisë së tyre, mbetja e kësaj ushtrie, kryekëput serbo-malazeze, më 11 prill të vitit 1941, mblodhën e masakruan shtatëdhjetë shqiptarë katolikë të Bishtazhinit e të katundeve përreth. Një herë i ngujuan në xhaminë e Rogovës së Hasit, por pastaj, sikurse rrëfen Marjan Oroshi, historian, kriminelët e uniformuar serbë, i vranë në mënyrë mizore me bajoneta shqiptarët e lidhur. Një banor vendës, derisa po kthehej nga shërbimi i detyrueshëm ushtarak të shtetit që u shpartallua, ushtarët serbë e kapën dhe e futën në kolonën e katundarëve, e pushkatuan me të tjerët, rrëfen z. Oroshi.
Historiani nga Bishtazhini na i dha emrat e të vrarëve me të gjitha shënimet përcjellëse, sipas dokumentit nr. 221 (3) (i shqipëruar).
Njëri nga dëshmitarët e kësaj masakre, Dom Luka, prift kroat, që shërbeu në famullinë e këtushme, i shënoi këto krime në gjuhën latine. Në shënimet e Dom Lukës, na tregon historiani Oroshi, prifti katolik e theksonte se terroristët serbë vranë shqiptarët katolikë nga urrejtja patologjike që kishin ndaj kombit e fesë së tyre. Martirët ishin nga disa katunde.
Ushtria serbe ia mbathi e frustruar që nuk i bëri asnjë rezistencë ushtrisë gjermane, por qyqarllëkun e paaftësinë e vet e zbrazi mbi banorët e pambrojtur shqiptarë katolikë.
Kur hyri ushtria serbo-malazeze për herë të dytë (1945) dhe mori sërish administratën, tregon Marjani, zyrtarët, pushtues të padijshëm e të paarsimuar, nuk e kuptuan gjuhën latine, prandaj nuk i dogjën shënimet e priftit kroat, ku ishin të regjistruar krimet e ushtrisë serbe ndaj shqiptarëve katolikë.
Të shtatëdhjetë martirët e kanë pllakën përkujtimore afër Kishës së Bishtazhinit. Dom Luka, prifti katolik kroat, që shërbeu në këto katunde, e la testamentin që varrin t’ia bënin afër martirëve të Dukagjinit.
