E pakoha
Pak kohë e mirë mbeti
Sikur treti n'shpirtin e djajëve
Retë e bardha sjellin veç stuhi
Kohë e acartë erdhi për mua e ty
Çfarë t'i them kohës sot
Pse dielli nuk ngroh si herave tjera
Thuhet tek njeriu s'ka mbetur pranvera
Shtatë thuprat e Gjergjit mbetën ëndrra
Koha mbeti pa besë e fjalë
Të dyjat u shndërruan në përrallë
Dikur kur kishte burrëni
Për besë e fjalë shquheshim të dy
Sot s'ka kohë njeriu për fjalë
Kur rri dhe dehet në vetmi
Ka vite që shpreson e urren
Koha e keqe pa një shkas nuk vjen.
LETËR E BARDHË
Si të ndajë mendjen për letrën e bardhë
Ka faj ajo pse është vërtetë e bardhë
Apo se njeriu mendon se shkruan mirë
Sa e durueshme është zonja në fjalë
Kjo është një arenë toradoresh
Ku promovohen në njerëz të mirë
E në anë tjetër shkruajnë zi e terr
Nganjëhere ju përzihet miku me armik
Krijojnë për të urryer të urryerit
Mbi letër dështojnë të ngritën në mbretër
E nuk e dinë që janë perandorët e fundit
Demonët e këtij shekulli në theqafje
Sa kisha dëshirue një çast të jem letër
T'i njoh cilët thonë se betejat janë krye
Bëhu një herë e zezë t"i sheh fytyrëzitë
T'premtuarit që s'do ta vrasin fjalën e lirë
Jo,jo unë e ti jemi gjithmonē të bardhë
Protestojmë për vrasjen e Klodianit
E di që na quajnë të demshëm për shtetin
Të padrejtë pse nuk mund të heshtim.
SHQIP
Shqip t'kam dashtë
T'baj be n'rrënjët e mia
Që Evropa i di
Sa t'vjetra i kam
Historia e saj shkruhet mè to
T'kam folë
Me gjuhën e shqiponjave
Të një rrënje jemi
Kemi jetue n'dritën e Homerit
Na urryen pse folëm shqip
Edhe para Krishti
Pse jetuam më bukurinë e Mona Lizës
E luftuam ferrin e tradhtive
Sa të shenjtë e kemi besën
Edhe nëse kurrë nuk flasim
S'dimë të urrejmë
Më mirë të dashurohet shqip.
NË ËNDËRR
Në ëndërr jetohet
për të nesërmen
Bëhesh piktor
i syve të shkruar
Kujtimi ma i dashur
i fjalës së bukur
Çlirimtar i betejave
të shpirtit
Në ëndërr u deha
Pse isha ëndërr.
E DIELLTË
Në parzmore i vure shekujt rebelë
Asnjë fjalë e hidhur për dritën
Në jetë ndodhin të ruhen kujtimet
Pa i harruar betejat me vetveten
Ndoshta pse nuk je bac sot me ne
E djeshmja harrohet më shpejt se e sotmja
Dritën e qiriut e kujtoj çdo çast
Me fat është ai që lind zjarreve jashariane
Të shenjtë na e le bac botën e shpirtit
Vdis tani sa herë të duash Promete
Dhe zgjohu nëse i duhesh lirisë
Pak është jetuar me zotat tanë
Nuk ishte ferri që na ka lënë frikën
Me burrëri kemi jetuar edhe para Adamit
N'dashuritë e zemrës jemi bërë çlirimtarë t'atdheut.
Në çdo kohë mbetësh zë i çlirimit bac Adem.
LETËR E BARDHË
Si të ndajë mendjen për letrën e bardhë
Ka faj ajo pse është vërtetë e bardhë
Apo se njeriu mendon se shkruan mire
Sa e durueshme është zonja në fjalë
Kjo është një arenë toradoresh
Ku promovohen në njerëz të mirë
E në anë tjetër shkruajnë zi e terr
Nganjëhere ju përzihet miku me armik
Krijojnë për të urryer të urryerit
Mbi letër dështojnë të ngritën në mbretër
E nuk e dinë që janë perandorët e fundit
Demonët e këtij shekulli ikin në theqafje
Sa kisha dëshirue një çast të jem letër
T'i njoh cilët thonë se betejat janë krye
Bëhu një herë e zezë t"i sheh fytyrëzitë
T'premtuarit që s'do ta vrasin fjalën e lire
Jo,jo unë e ti jemi gjithmonë të bardhë
Protestojmë për vrasjen e Klodianit
E di që na quajnë të demshëm për shtetin
Të padrejtë pse nuk mund të heshtim.
RRËNJËT E MIA
Nëse më pytni për rrënjët e mia
Ju tregon fjala e fshenjtë
Janë ma të vjetra se sa shkrimi i saj
Një histori e dhembjes dhe e krenarisë
Së bashku me fjalën
Krijuam miq të zemrës
Armiqt erdhen të paftuar
Tokën për të na pushtuar
Rrënjët e mia m'i gjeni kudo
Në fytyrat e bukura të shqipeve
Më hyjnore së vetë hyjnitë
Edhe nëpër freskat e piktorëve i kisha
Në tempujt që m 'i vodhen
Kur të dielave bëja lutjen shqip
T'i gëzonin çlirimtarët ditët e lirisë.
KLODIAN
He Klodian
A e burrërove Tiranën
A ju vra një krah shqipesh
A mbet një nënë në lot të pritjes
Kujt ia fale puthjen e mbramë
Mos më thuaj të dashurës jo
KLODIAN
Vrasësi yt
Ma mirë t'i kishte vrarë
Ata që Shqipërinë dikur e ndanë
Në një mijë copa
Dhe kurrë s'kishin mendje
Për t'i bashkuar copat që dhembin
Dhe sërish sot para syve tuaj
Çdo ditë vrasin.
I AKUZUAR
Disa ngritin gotën
Dhe gishtin ia ngrehin
Plumbit
Për të më akuzuar
Pse protestoj
Veç unë s'bën të protestoj
Së theva kodin e egërsisë
Jam armik i përbetuar
Më shkruan në kallzimin penal
Disa nga poetët thonë mos krijo
Nuk na duhet poezia politike
Si të shkruan për dashurinè
Një protestues i akuzuar
Eh poshtë ka rënë miku im poet
Kur thot mos shkruaj vargje politike
E unë Klodian Rasha dy herë vdiqa
Një herë për Shqipërinë
dhe një herë për dashurinë e shejtë.
ETNA
Të njëjtin zjarr me të Etnës
Është ndez pesë shekuj t'perandorëve
Që më urryen deri në sytë e diellit
Perandorët e fundit u çmenden
Kur Eva hoqi prangat për të dashurue
Zotnat në të njëjtën kohë më pagëzuan Agim
Lirinë e kërkoj edhe pas njëzet vite t'lindjes së saj
Nëpër varrezat masive në sytë e Evropës
Më ëndrrat për liri s'deshta të pajtohem
Pa qenë vetë çlirimtar i tokës së shejtë
Dua t'i lutem detit ta shpëtoj Titanikun
Nuk jetohet duke dëgjue simfoni t'Betovenit
Kur deti ende ruan ashtin tim të ringjallur
Në një Promethe të heroit të betejave t'lirisë.
BUZËQESHJET E FALURA
Nuk është fundi i botës
Nëse dehem para syve të Evës
Ç'më thua Dante
T'i ruaj kujtimet që më rikthyen në jetë
Apo të iku më lart së retë e bardha
Kisha dashur ta takoj Ernen e vargut tim
Ndoshta çlirimtarja pagëzohet me jetën e lirë
Që më rri në pikturat e e betejave të pakryera
I kam ëndërruar ditët e fitoreve
T'i mbaj pranë zemrës e të jetoj me to
Me fytyrën prej çlirimtari të shpirtit
Edhe nëse iku një ditë nga kjo botë
Kujtimet për ty në sëcilin varg i ke
Buzëqeshjeve të mbrëmjeve
Kur ato m'u bënë agim i lirisë
Dhe çmenduri e dashurisë për ty mike.
ALAN PO
Çeli shtegun e ferrit
E pushtoj çlirimin tim
Atdhe i rrëmë u bë
Sihariq i jetës sime
Alan Po
Ku i fshehe korbat
Nëse mbetëm pa dritë
Në errisirë më ke të qëndroj
A i bëhet lirisë sime tradhti
Ku mund ta gjej pikturën
Ma të mirë së të Mona Lizës
Veç në Shqipërinë time
Në sytë e mikes sime të shejtë
Po bëhen dy mijë vjet krishtërim
Ende nuk ia dola ta gjej veten së ku jam
Shqiptar me brezat e mi më kanë lenë
Do t'i mund korbat e tu Alan Po.
MË THUA JAM KËNGË ÇLIRIMTARE
Thua së s'jam i çliruar sa për një copë tokë shqipesh
Çlrimtar i lirisë së shumë pritur me vite
Si nuk m'i shohin plagët t'pashëruara
Sot asnjë vend për varr nuk më paskan lenë
Diku mbi re të bardha Erna një fjalë ma thot
Veç në tokë nuk paska vend për mua
Së yjet ju këndojnë këngë çlirimtarëve
Veç për Festën e shqipeve të Flamurit
Nga sot do e nisi udhëtimin tim çlirimtar
Aty ku zotnat me thonë se ka shqiptarë
Ku më pushon shpirti kur dëgjohet kënga
Dhe në sytë e mi kur dashurojnë zanat
Çfaj kam unë pse u bëra çlirimtar i lirisë
Nuk jetohej me fytyrë djalli t'Dantes
I këndova sërish Ajkunës për dashninë e Rozafës
Kur zanat sërish më zgjuan nga vdekja e lirisë
Ora e saj ecën mbi krahët e fluturave
Fluturoj edhe unë kur jam në ëndrra të bukura
Të dua kisha frikë t'ia prish burrninë emrit tim
E kam mendue veten në stërgjyshët e fjalës
Veç një herë të vie vera më thoshte miku im
Por unë e zgjodha besnikërinë e fytyrës hyjnore
I di puthjet Eva kur Adami ia ruante marrëzisht
Nepër legjenda kanë më hy edhe çlirimtarët e kohës sime.
PABURRËNIA E BURRËNISË
Burrëninë e kemi trashëgue brez pas brezi
Me ashtin tim më lidhej besa e shqipeve
Orët e zanave dikur ishin fuqia e jonë
Sa herë ngroheshim pranë zjarreve jashariane
Burrënia më rrinte më mirë për shtati
Derisa me paburrëninë ende luftoj
Dhemb për dhemb si në kohë të betejave
për liri
Dorën në zemër burrëninë e mbaj në kujtim të Ajkunës
Dashurisë së saj i kam borxh edhe jetën
Ndoshta në Rozafat më ruhet ende pak burrëni
Ka kohë që eci me paburrëninë e brezit tim
Nuk e di nëse ka fund ky lloj perandorësh
Që botës ia vjedhin orë e çast burrëninë
Sa kam frikë nëse zoti im s'ka burrëni si unë
Historinë e dhembjes po e shkruajmë pa ditur shërimin e saj
As fundin dhe fillimin e një epoke të lirisë gjergjiane
S'kam për t'u nda nga burrënia e çlirimtarës
Më u ngrit sërish në Promethe
E më u ngroh zjarreve prekaziane
Deri sa të ngritëm e të flas me yjet e Ernes
Kurrë mos dëgjofsha për paburrëninë e zezonave
Veç zanat më nxorën nga stuhitë e ferrit të Dantes
Sot jam krenar nëse i mbaj fjalët e gjyshërve të mi
Jam betu t'i thuri vargje dashurie për burrëninë
E së bukurës së detit e tokës.
ALFABETI IM
I vjetër është sa ashti i çlirimtarëve
Sa drita e diellit që më ngroh
Shekujt i varrosi në Ferrin e Dantes
Rilindem agimeve prekaziane
Për emrin e Ajkunës
Edhe unë u bëra luftëtarë i lirisë
Deri t'i takoj yjet që na sjellin dritën e ëndrrave
Retë i dua të bardha tërë jetën
Herë i zbresim për t'i ujitur trëndafilat
Edhe para Adamit e Evës
Letrat e dashurisë i shkruaja me alfabetin tim
Në fund të Titanikut aty ku më mbeti e bukura ime
Aty ruahet fjala ime e shejtë .
NGJYRË JETE ÇLIRIMTARËSH
(Nëse fytyra njëherë të ikën,kurrë ma mos e kërko së nuk do e gjen)
Me miqt do të doja të kemi të njëjtën fytyrë hyjënish
Sëcili të ngjanim në kohë jashariane
Kur vdekjen e bac Ademit e marrim për dritë të sofrës sonë
Nuk kam kohë të flas me njerëzit që harrojnë emrin e vet
As me ata sa herë ndërrojnë fytyrën ditë e natë
Nëse flas pse dielli ka ndërrue rrugën e ngrohtësisë
Fajtor nuk jam unë pse gjuhën e ruaj me shekuj t`ashtit tim
Sa kisha dashur të ja them në katër sy mikut tim të shejtë
Se nuk është fajtor koha
Kur njerëzit i harruan të gjjitha betejat që i fituam
Jo,ta them unë pa frikë të lakut në fyt
Gënjeni kur thuani duhet bashkuar
Me kë të bashkohemi
Kur asnjëri nga lagjia ime nuk flet me njeri—tjetrin
Vallë kësaj i thonë Bashkim të Kombit
Apo mjerim të kombit të tij
Nuk e paskna ditur se aq urrejtje mbi shpirtin tënd rreshtohet
Të njëjtën fytyrë djalli e përdor për sharmin e bukurisë së shpendkeqeve
Kështu ikët nga fronti e lëre ma të jeni besnik i betejave të lavdisë
Nuk kam parë fytyra kaq të shndërruar në lot krokodilash
Ditën shpërthejnë dhe shpejtojnë si shpetimtare të Rrugës së Kombit
Por, të mjerët i njohim për vdekjet e tyre klinike
Kur kohë e tyre po zhduket
Dhe mendoni pasi i thyem kufijtë e dhembjeve
A jemi larg apo afër Sofrës se Bashkuar
Dua t´i luftoj edhe ëndrrat e mia
Nëse më dalin përpara këto fytyra të mallkuara demonësh
Natën të vrasin dhe ditën të qajnë
Sikur e mendojnë se ne jemi milingona
Fali o zot do të thoshte Krishti
Ndoshta edhe do i bekonte faljen e njëmijë të zezave
Nuk kam kohë të fali derisa jemi i vetmi popull i ndarë
Edhe të vrapojmë jemi të vonuar.
TI DI MË FAL
-Popullit tim
T'i njoh plagët
Të krijueme për mua e ty
Ti ke lindur
Edhe para Ferrit të Dantes
Kur ne ishim e vetmja mbretëri
Pa pasur kohë për zot
Së këtu ishim vetë zot
e Kastriot
Populli im i mirë
Ti di më fal
Edhe atëherë kur s'duhet më fal.
