Natë pa hënë
rigonte shi,
dhe ishte mrekulli.
Ti gjysmëmbështetur në shtrat
dhe, isha aty ngatë.
Nën dritën e dridhur të qirit
t’ shikoja gjysmëmbuluar e
gjysmëzbuluar bardhësinë
dhe, mahnitesha me bukurinë.
Dhe s’ di ç’ mendoje a ç’ ëndërroje
kur sikur flije, sikur shikoje
dh’ ashtu herë, herë diçka belbëzoje.
Dhe s’ di ç’ bluaja n’ për mendë
diçka për ty
atë natë me shi
dhe skisha gjumë në sy.
Ah, jo! S’ mendoja gjë.
Mendja më kishte lenë
atë natë pa henë!