Korniza të lagura të zeza e brenda peshku i artë
hijet thyhen në mure lëvizin asgjë e qartë
leckat duart shiu dhe vargu i gjatë në tel thahet
mbyll sytë të bëj gjumë në krye të ditës së gjatë
bëj gjumë trembem dikush më afrohet në këtë natë
do të më fal diçka të vogël për kujtim zot një shpatë
është ajo shpatë e Gjergjit me të cilën koka rrëzoi
kaq vjet për një copës atdheu nën gjak krijoj
kaq vrasës hije rreth e rreth etjet për vetjet
zot mos më lejoni t'i hapi sytë ta përjetoj dritën
të dëshmoj për ata të cilët veten tradhtisht e shitën
më lejoni të shtrihem në sarkofag të hesht aty
të rilind ndoshta një skënderbej i njëjtë gjithsesi
ja deri atëherë të udhëtoj me këtë kuptim në shi
zot shpatën e siluetës me kërrutë ta kthej në ty
balada për shiun
bie pandërprerë bie etshëm shi gurit me furi
zemra kraharorit do të dalë ndërmjet teje e meje
vizatoj me gishtat tërë gjak në avullin e dritares
e leckat e duart para ëndrrës i bien fanfarës
i shkruajnë kallinjtë zjarr e gjak rreth kullës së vjetër
ti vjen nga bukuria e merr kuptim në zgjimin tjetër
jashtë pandërprerë bie shi në jalli buzë lumit mitik
i zgjon asfodelat e gjakut një nga një në ty
e shkrepë vetëtima bien drunjtë e gjatë prej reje
e qengji i vogël e kërkon të ëmën e ik e ik e ik
të blegërojë prapë në copën e atdheut të vet
Ja nga goja e ujkut këmbëthyer vjen vrik
Tashmë të formojë kuptimin e vjetër ndërmjet
Ta zgjojë shpatën që mbrojti kokëbardhët në Iliri
E shiu pandërprerë bie, e shkruan baladën në erë
V Kulla
Prisja i fshehur me një sy para gurit në frenxhi
të vinte zogu me pak ngjyrë hi kaltër përsëri
thërrimet e bukës e prisnin aty nën dritë të agut
e dëshiroja të vinte të prek në këtë vetmi
ta derdhte një copëz afërsi një copëz largësi
e mendja më derdhej në pluhurin e sarkofagut
në vdekjen e përhershme e zjarrin në dorë
e sytë më shpinin lart te guri i bjeshkës nën borë
nën hije e mbaja armën me unazë në shuplakë
në çdo rast të shkrepja jehonë dhe flakë
ja tashmë kalon dhiares fedora me ibrik në dorë
të mos ndodhë të mos dëgjohet nga kulla fyelli
e gjakshkrimi i ylbertë i derdhur nga qielli
veç t'i tregoj pse jetoj e pse për vdekje e dua
të ec me ibrik për në krua e të mendoj për mua
IV Kulla
Ka vjet i vetmuar bredh kullës veç pse të dua
E s' guxoj të dal të shikoj nga ik me shtambë në krua
Kot qaja me këngë akordoja melodi për ty qiellit
E derdhja lart e larg zemrën me jehonë të fyellit
Ti më vidhje me bisht syri nga dhiarja me gur stralli
Ndiqje udhën kodrës lart e frymën ta merrte malli
Hamendje ta përcaktoje në cilin kat zot pres me fyell
Hëna e djegur të nxjerr sy mes degësh në qiell
Prisje të dilja në dritaret e vogla e në frenxhi të vrojtoja
Hapat i lëvizje fare me kujdes në kthim nga kroi
Zemra të ngurronte mos nxjerr kokë e më vrasin aty
Rri guri në dhomë të fortifikuar prit të gjendet qare
Kaq vite ikën dhe asgjë s'ka veç mua vdekja më pret
Pritja kënga e fyelli për ty do të më vrasin fedorë
Ja tashmë është dimër i egër e bie pandërprerë borë
Veç një zog mali për çdo ditë më viziton në frenxhi
Të hajë kokrra gruri e aty aty ndonjë të bukës thermi
Çast
Qielli përgjaket në degëzimet e vetëtimës nën zjarr
Ka orë pandërprerë bie shi e mua mendja më ik te ti
Në tryezë një tufë lule derdhë aromën tënde aty
E dritaret i çelin e kryqëzojnë rrugët avullit në vetmi
E prek letrën e pashkruar e lapsin e gjelbër me gomë
Me mendje të të nis letër dridhem bën ftohtë në dhomë
Në cilin qytet të zë nata e ndritur nga neonet e verdhë
Në cilën shkreti' të prek ëndrra cila etjen e derdhë
Zot larg copëz së atdheut bie e zgjohesh tërë mall
Veç unë ende të kujtoj dhe të dua pa kuptim në natë
Udhëtoj ndërmjet dhembjesh të thella kaq gjatë
Prapë pëlcet qielli degëzime të vetëtimës pikin gjak
Veç silueta ime vjen e humbur pa kuptim nëpër sokak
E shi pandërprerë ka orë bie e derdhet pafundësi
E lë lapsin palos letrën s' të nisi asgjë të re në këtë shi
fryn egër dritaret t'i thyej me ashpërsi fedorë
mëngjesi do të agojë me kujtime dhe me borë.
