Ty të njoha nga vegjëlia
Fēmijë i urtë e plotë dashni
Ece rrugës pa u dëgjuar
Shpirti yt deshti vetëm qetësi
Edhe kur ishe e mërzitur
U largove më një qoshe
Ti nuk deshte të lwndosh askënd
Shpirti yt gjithëherë në këmbë
Dal ngadal u rrite moj
Faqet e tua kuq si mollë
Flokët e gjata deri në sup
Shpirt fisnik të deshten shumë
Por ngadal tu shu buzëqeshja
Sa shumë gjera të s'provoj jeta
Jeta të bëri gur të fortë
Shpirti yt aq shumë duroj
Mos u ndal ti shpirt i bardhë
Nuk mund të shoh vetëm duke qarë
Buzëqeshi diellit edhe hënës
Edhe kur ke shumë mall për nënën
Janw dy yje që të ndriqojnë
Edhe atëherë kur ti harron
Shiko qiellin e mos ke frikë
Shpirti yt bëftë gjithmonë dritë
NËN HIJEN E DIELLIT
Ajo hije e vogël nuk më la vetëm
Atëherë kur ika e nuk u ktheva më
Erdhe më mua e nuk u largove
Aty më prite ah si më shpëtove
Hije në diellin e verës sē nxehtë
Hije edhe në borën e bardhë si pambuk
As kur shiu më lagu deri në trup
Nuk ike kurrë e unë të deshta shumë
Nuk flisje mē zë as më ata sy
Më rrije afër pa asnjë kusht
E lexoje heshtjen e vajin tim të shpeshtë
Dhembjen e ndave mē shumë kujdes
Hije e bardhë të quajta shumë herë
Edhe ditën e hirtë ma e bëre pranverë
Loti në faqe kur më rrjedhi mua
U bëre nënë e baba pa u frikësuar
Mbi re të bardha do tē marrë edhe ty
Nën hijën tënde do të këndoj si fëmijë
Mbi supet tua ndhem si fluturë e bardhē
Aty do mbesim unë e ti sa të jam gjallē.
MOS M`I LARGO ËNDËRRAT
Ëndërrova të fluturoj deri të deti i kaltër
Të kthehem mbas e të vazhdoj persëri
Në bjeshkët e bukura ku vetëm zogjtë dëgjohen
Ku fryen era e lehtë e unë ndihem prapë fëmijë
Ëndërrova malet të mbushura me lule
Fushat e gjera që nuk kanë fund askund
Rrugët e gjata t`i kaloj duke kënduar
Të buzëqeshi tërë ditën edhe kur jam në gjumë
Ëndërrova retë e bardha mbi shtëpinë time
Mbas tyre diellin që më rrëzoj aq bukur
Ulur buzë lumit e qetë në ajrin e pastër
Nuk desha të zgjohem deri të vjen prapë të unë
Ëndërrova fëmiun e pa djallëzuar
Më dhuroj lule për çdo ditë në mëngjes
Një puthje të ëmbël për natën e mirë
E sytë e mi deshen vetëm ashtu të rrinë
Ëndërrova ngjyrat më të bukura
Duke i përzier më një vazo të madhe
Ylberi më doli nga qielli i bukur
Jeta ime plotë ngjyra të pa thara.
A THUA
A thua ka diell që ngrihet në mesin e ditës
Apo ka hënë që zbret poshtë në tokën e thatë
A thua edhe shiu shkon në kahjen e kundërt
Edhe rrugët largohen pë të mos u bashkuar kurrë
A thua pse ti njeri po mendon vetëm luftën
Sikur kjo luftë të pasuron në shpirtin tënd
A thua pse lulet nuk kanë më as aromë sikur dikur
Edhe ujët nuk është më ujë sikur i lumit tim
Mos me thuaj që edhe fëmijët nuk luan më me lodra
A thua kjo botë i dhuroj një lodër që nuk e deshti
Askush më nuk flet më zemër të sinqertë
Pse të shikon sikur bukën je tue ja ngrënë
A thua pse vitet nuk kanë vlerë më sikur para sa kohe
Kur festa ishte festë më vallën më të bukur
A thua ku mbeten këngët e kënduara edhe pa muzikë
E oxhaku në oda e rrethuar me plotë dashuri
Nuk dua të mendoj që është fundi i një bote
Apo fillimi i një bote ku jetë nuk ka më
A thua vjen një ditë që do të mendoj botën time
Apo vetëm frika për një botë më të mirë.
