Kosovë t'kam pa në ferr të Dantes
Aty u lidhëm në besë të fjalës
Për me u ba peng i zanave
Vdekjet ia fal tokës
Sa çel e mbyll sytë
Edhe dashuritë i falem
Varrëmihësit ende jetojnë
Udhëkryqet e botës janë këtu
Toka s'ka ma vend për varre
Edhe demonët janë në udhë pa krye
Na duhet jetë e vërtetë për tu ngrit të Erna
Dikur në Durrah isha vet historia
Sa dëshiroj të jem afër fjalës
Edhe i shndërruar në pakëz dashuri
Të mos kemi asnjë kufi ndarës
Veç i mbushur me lumenj dëshirash.
SHAMIA E ÇLIRIMTARES
Në një nga ëndrrat djaloshare
Me Seremben u fjalosa
Jo për perëndinë e as për Shqipërinë
Sa për dashurinë e dashuriqkat e tij
braziliane
Për detin që e shpetoj nga vdekjet titanikiane
Të dytë shihnim edhe përtej detit
Pulëbardhat me krahët e lënduar
Asgjë s'mbeti nga fundosja e Titanikut
Me Betovenin u pajtova t'i dëgjoj
simfonitë e dhembjeve
që më mbajnë peng në fluturimin e pulëbardhave
Deri ku më dërguan ëndrrat e janareve
Përse na ndjek fati i Mona Lizës
Pse nuk e mbajmë të bukuren në kopshtin e Edenit
Cila është fuqia a frika e njeriut pa zot
Nëse ëndrrat janë liria e tokës
Përse demonët nuk vdesin para njeriut
Ju kërkova dyluftim piratëve të detit kryeneq
E dua veç lirinë e vargut të poetit
Kur ai di të më bëhet shërim shpirti
Ç'të them a ç'më thua për të vërtetën
Poeti im i luleve serembiane
Mos ik edhe nëse të ikët nga deti
Rri poet të pimë gji zanash
Të marrim fuqi Promethesh
Ku është ma e mirë balta se mjalta
Shamiae çlirmtares mbështjellur më rri
në lotin e dhembjes
Dhe ai shtë vargu yt poet.
RIKTHEMA ITAKËN
Më djegtë flaka e diellit çdo çast të jetës
Nëse nuk e lë hapur portën e pulëbardhave
Po nuk hyre si rrezet e para të mëngjesit
Drita të mungon për ta parë botën e lumtur
Lëri të gjitha portat e pranverës të hapura
Zotat kurrë nuk do të bëhen mëkati yt
Vishe bluzën e Evës për t'u bërë e bukura e Adamit
Një herë hyhet në beteja për t'u bërë heroinë
Çlirimtarët kjo tokë i ka rritur me rrezet e diellit
Kudo janë bërë ura të shenjta të dashurive
Emrat e zotave të hyjnive të shqipeve na mbajnë të gjallë
Në Rozafë janë betuar se do t'i presin bajlozët
Nuk kanë parë vdekje me sy në portën e hapur të lirisë
Asnjë mbretëreshë e murosur në shpirtin e lirë
Jetojnë sërish për ta rikthyer Itakën time.
NË ËNDËRR
Në ëndërr
Lasgushi më tha
Pi dhe puth poet
Nëse do më u ba mbret
Unë i thash
Do pi e puthi mbret
Por e kam të vështirë
Si Ti të bëhem poet.
HOMER
Në shuplakë të dorës e ndeza flakën
Eci në dritën e fisit tim pellazg
Nuk më djegin rrezet e bukura të diellit
Më dhemb harresa e rrënjëve të mia
Më duhet me ndez fenerin Homer
Kur muza e poetit ecën deri tek ti poezi
Me i pa se si prehen n'shpatën e Satanit
Perandorët e fundit të shekullit të Ri
Sa kam dashur t'i ngjajë jetës se Homerit
Kënga e bukur le të më përket mua
T'i ruaj kujtimet për të bukurën në ëndrra
Me u ba kalorës e me ik sërish n'legjenda
Me u kthye në Konstadin për ty Dorontinë
Në të ka mbet veç pak me të puth bukurinë
Të dytë me u ba çlirimtarë e ti heroinë
Me i bashkue secilat ëndrra me perëndinë.
SI QYQJA N'RREMË
Kisha kohë
pa dëgjue zë zanash
Veç ca korba
në errësirë të natës
Kur këndonin si qyqja n'rrem
Eu,dua me u ç'malla
këngë bilbilash
Me i thënë lirisë
t'kam dashtë mbretëreshë
Në krah të fluturave me t'vizatue
T'shejtin vend n'shpirt ta kam lënë
Sërish diellit me çel pranvera
Dhe kurrë qyqe mos këndoftë
ma n'këto anë
Syri i keq mos na vërboftë
Kam me i puthë gurët
Ku zogjtë ulen të këndojnë
Me u matë me fuqinë e jetës
Kur hapin krahët n'zemër fluturojnë.
PAVARËSIA
-Babait në përvjetorin e Pavarësisë
Babai ç'më thoshte
për pavarësinë
Biro ti s'di ç'është liria
Duhet kalue shtatë breza ferri
Deri të vie Pavarësia
Dhe sot
më ranë në mend fjalët e tij
Më thoshte kur të vie liria
Biro mos të rritët mendja
Festo pa urrejt askënd
Për secilën pavarësi
Mbjelle nga një trëndafil të ri
Nëse ia thua dikujt
Nga zemra e plasun
Tu rritë mendja o njeri
Prite fundosjen e ti
Më thell se Titaniku i ri.
ISHTE PRANVERË
Ditën kur nëna më sjelli në jetë
Më thanë ishte diell i fortë
E kishin pa gëzimin n'sytë e zogjve
Ishte pranverë e luleve të marsit
Nëna kishte qarë tërë ditën e lume
Për jetën nëse do bëhesha burrë i besës
Dikur traditë e fjalēs së brezave të shenjtë
Fqinjtë u gëzuan kur më pagëzuan Agim
Trëndafilat e nisën ardhjen e pranverës
Dielli kishte gjetur rrugën drejt Prekazit
Aty pagëzoheshin trimat për çlirimtarë të lirisë
E di do të më thonë kaloj koha kur luftohej
Tani t'ia vëri kurorën mbretëreshës sime
Dhe dua t'i harroj metropolet evropiane
Kur kohën e artë ma kishin ndarë nga jeta
Sytë s'më shihnin pa fenerin e Homerit
Pesë shekuj zotnat më lanë peg ferri
Asnjë fytyrë nuk i ngjante fytyrës sime
Më bëhej se jam flakë dielli që djeg fort
Kurrë nuk u pajtova me fytyra tradhtarësh
Kohën qençe më kërkonin të jetoja
As që donin të m'i shikonin sytë e yjeve
Në yll Davidi nëna më rriti në mes betehash
Sot kur u burrërova të shkruaj për masakrat
Më duhet me u ba lule lapidaresh
Më u shkri në gjethet e trëndafilave
Me u ba edhe unë çlirimtar i shpirtit po së po
Pa e lënë tokën në duar të stërshitësëve
Kam për t'i thënë edhe për t'i fhënë jetës edhe....fjalës .
KUR BËN ACAR
Dje ranë këmbanat
Thua së liria ngrin
Jo ,ajo tani rilindi
Krismat e perandorëve
I mbuloi errësira korbiane
Në fyt ua kanë zënë historinë
A ishte mëkat jeta me demonë
Tani dielli na i ngoh sytë
Kanë me çel orë e çast trëndafilat
Këta lajmëtarë të pranverës
I kthyen ma herët dallëndyshet
Ah sa do gëzohej Mjeda
Për akujtë e ngrirë
Të mbushur me pluhur Sahare
Vdekjet tani shtrejtohen
Së fytyrëvdekurat dikur të çmendura
I djegu dielli që më mbanë gjallë
Tana gëzimet i kam rujtë për sot
Me e krijue Muzeun e poetve
Me pushue mbretëresha e tokës sime
Edhe nëse bien yjet nga qielli
Me e pasë një kopsht plotë lule
Ku të ngihem aromë të lirë
Sa shumë paskemi harrue të jetojmë Arnesa.
ME U BA PENG
Njeri nga ne imzot
Na duhet me u ba peg
Me u çlirue nga ëndrrat
Nga syri i keq me të shpetue
Doruntinë
Si paskemi jetue kot deri sot
Si i pashpirti në jetë djajësh
Më thuaj imzot
Pse mbeta peng i besës
Për më u djeg në flokun e saj
S'kam lanë vend për asnjë fjalë
Asnjë këngë ku me e dëgjue
Si me i dalë zot çlirimtares
Im zot
A më u shndërrue në betejë të shpirtit
Me u ba kalorës i Venedikut
Se betejat s'kanë fund as krye
Në Promethe të gjallë pa u kthye
EU Ç'JANË KTHYE BILBILAT
-e kthyer në baladë të shenjtë
Kjo tokë kurrë nuk rri pa zot
Edhe kur mendohet se ka veç stuhi
Një shpirt i fortë është rikthye t'i jep fuqi
Sot e shkruar për të uruar më gjithē zemër
Sërish në njëqind vjet tokës i lind një mbret
T'ia rikthen dahurinë e këngës se bilbilave
Edhe ëndrrën e njeriut të lirë për të jetu
Më lot shpirti e lule çlirimtarët me i kujtu
Sot dashuro për tokën e nënlokës sime
Për heroinën e luftëtarit që e rriti jetime
Dashuritë e tyre i lanë nëpër duar të thata
N'shi e n'borë pa e gëzue shpirtin e ngrata
Kemi më u rritë çdo ditë ma shumë se lulet
Stinët e vitit kemi me i ba pranvera të diellit
Tragjeditë shekspieiane i lemë në kujtime
Ecim para flakës së ndezur të burrënisë
Tani kam me u ba i lirë së më quajnë Ilir
Sytë m'i shohin puthjet e lëna n'gjysmë
Të pi me Heminguejn nuk është ma tradhti
Hero i bëhem veç tokës e dashurisë sime.
DALLËNDYSHJA E MJEDËS
Vitet e ikjes
t`i qava
Me lotin e nënës
e lava shaminë
e çlirimtares sime
Etjen e tharë
të ngrirë
ua fshiva
acarëve mëkatarë
Sot je rikthyer
sërish në trëndafila
të çlirimtares
Tani në fytyrën e nënës
Diellin e shoh
tërë dritë .
FUQIA E NËNËS
Nëse di së si ruhen ëndrrat
Ia kisha çmend fytyrën njeriut
Pse tokë e fjalë m`i la pa zot
Burrërinë e bashkoj me demonë
Mu desh të hy sërish në thellësi deti
Për t'i shpetue dhembjet e Titanikut
Plagët e jetës më i ba simfoni të Betovenit
Me u rritë në fjalët e Ernes
Mos me iu besue ma kohërave t`zezonave
Përse vijnë kur nuk iu beson as edhe djalli vet
Fjalë të tokës kurrë s`do bëhen ma
Sa lirë ma shiten tokën për varr
Fali o zot edhe nëse tokën e falën
Nuk janë ma kryqëzimi i Gjergjit
Jetojnë në trgjeditë shekspiriane
Shqipërinë nuk e kanë ma si dikur
Erna më thuaj je bërë nuse e lirisë
Toka tani ka aromën e kopshtit tënd
E thefshin qafen zotnat që i krijuan demonët
Sa më bën me lot fuqia e nënës që të thërret
Ernaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa….
E DIELLTË
Në parzmore i vure shekujt rebelë
Asnjë fjalë e hidhur për dritën
Në jetë ndodhin të ruhen kujtimet
Pa i harruar betejat me vetveten
Ndoshta pse nuk je bac sot me ne
E djeshmja harrohet më shpejt se e sotmja
Dritën e qiriut e kujtoj çdo çast
Me fat është ai që lind zjarreve jashariane
Të shenjtë na e le bac botën e shpirtit
Vdis tani sa herë të duash Promete
Dhe zgjohu nëse i duhesh lirisë
Pak është jetuar me zotat tanë
Nuk ishte ferri që na ka lënë frikën
Me burrëri kemi jetuar edhe para Adamit
N'dashuritë e zemrës jemi bërë çlirimtarë t'atdheut.
Në çdo kohë mbetësh zë i çlirimit bac Adem.
MË JETUE
Duhet me ditë më jetue
edhe me mirë se si më vdekë
Veç më u ba art i syve të jetës
Të jetohet si pëllumbat në fluturim
Është larg udha e të jetuarit bukur
Më mijëra vjet dritë
Kaq na ka nda jeta
Nëse nuk je bashkue kurrë
Me pëllumbat
Për më jetu mirë
Çele dritarën
Shih rrezet e diellit
Se si jetojnë zogjtë
Kur vjen pranvera
Në natyrë i ke
Nëpër çdo degë të trëndafilit
Kjo është jeta e bukur
Vdekjen e ke kopsht me lule.
KURORA E JANARËVE
I di janarët çfarë janë
Të acartë
botën si e bëjnë
Kanë fuqinë e çastit
të më ngrijnë
Është fat
nëse të falin lumturinë
Për çudi
janarët më falën tre gëzime
Tri mbesa si tri mbretëresha
Aurelen ,Kiaren dhe Oenen
Sot dhe në ditëlindjen e saj
Me miqt e fjalës se bukur
ngriti gotën
Gëzuar për Oenen
kurorën e gëzimit të janarëve.
GOTA E HARRIMIT
Nganjëherë i dua dimrat
Me më shumë borë se zakonisht
Zemrat e fëmijëve të jenë të lira
Të rrëshqasin fushave të Alpeve
T'i thyejnë gurët e kufijve të ndarjes
E di se çfarë na shtruan në sofër
Historinë e ndarjes së vëllait me vëlla
Dimrat na i bënë të acartë që ngrijnë
Ç'dolli më thonë të ngremë
Me gotën e harrimit
T'i mbetemi peng fjalës
a vdekjen ta ringjallim
Për të marrët
Më duhet të ngre gotën e harrimit
Me të krisurit
që kanë humbur guximin
Dehem sot
I kam harruar betejat e lëna në gjysmë
Nuk i di udhët e mia nga fillojnë
Jam rebeluar para pikturës së çlirimtares
Si do t'i pres kohërat e gjykimit
Më duhet të ndez fenerin e Homerit
Për t'i shpëtuar mallkimit të dheut
E kam vështirë sot ta rikthej Prometeun
E kanë murosur zotat mbi re të bardha
Do t'i ndalon stuhitë që vrasin tokën
Emrin tim e harrova në gotën e harrimit
Në dehje i kujtova plagët e ferrit
Kur e deshën zhdukjen e historisë sime.
LASGUSHIANE
Tek piramidat e Keopsit të kam pritur
Ku fuqia e flakës së diellit ndritë
Ernat sahariane ç'ta zënë frymēn
Aty qëndroj së bashku me fjalën time
Me mua u morën piratët e detit
Pse arrita të kaloj ferrin e Dantes
Pa një therrë në këmbë u bëra hero
Në ditët e sotme a jetohet nga heroizmi
Më duhet më u ba hi zjarreve prekaziane
Për më u shndërru në vargje lasgushiane
E më kërkue në tokë e qiell artin e vërtetë
Apo më u tretë diku ku dielli të gjen vetë
Nën dritën e tij jetoj me vargjet tua Lasgush
Marr frymë poeti dhe bëhem valë deti
Trëndafilit të Çamërisë ia fali thinjat e jetës
Mëkat që i mungon burrëria së vërtetës.
Ç'MË THUA POEZI
Bukurinë e vargut ta nisa
Përmes penës së artë ty
Ç'më thua ti poezi
Të dytë jemi varg e art
E di se më do ma shumë
Kur krijoj ç'më bëhesh muzë
E unë diku tretëm në një lumë
Det vargu bëhem edhe në gjumë
Ke dhënë fjalën së ke më ndritë
Në qiriun e Naimit të bëhem dritë
Në mendje gjithnjë të kam pranë
Mbretëreshë vargu poezi të kam.
DRITË NGA DRITA E QIRIUT
Sytë e mi çdo natë ndezin qirinj
Më ke ndrit errësirën të shkruaj
Ma ke ndez flakën në mua Naim
Në mendje të kisha natë e ditë
Atëherë nata më bëhej dritë
Dhe më duhej të bëhesha luftëtar
Dhembjeve nga një plagë t'ia marr
Për t'u thurë hymne të gjallëve të rënë
Lule të bukura mbi lapidare për t'ju vënë
Pranverat vijnë para fluturave me ty Naim
Dhe flakën e diellit ia marrin qiellit kujtim
Ta ngrohim shpirtin e jetës t'i bëhemi yje
Artin e bukur kur muza ia thur varg poetit
T'i shohin t'buzëqeshura fluturat n'fluturim
Ëndrrat e lira t'i kënë trëndafilat në pranverë
Zogjtë të rrinë në vendlindje si përherë
Së bashku me lulet dimrin ta bējmë verë.
