I Kulla
Në secilin gur të kullës dëgjo ja sesi rrah zemra
rrjedh gjaku i atyre që e mbrojtën e ranë për të
në kullë fle jeta dhe vdekja kokë më kokë
kullat janë rrugët e gjata të ndezura në të gjithë fanarët
vijnë ndër fije kohësh të lashtësisë e ikin në lashtësi
në secilën kullë shqiptare rrah zemra shqip
Flenë kafkat e çara e mbi to kalon dita e nata
në secilën kullë janë sytë e duart e ëndrrat
ja tashmë herë bie mjegulla me penjëza gjaku
herë tjetër bie shi me pika të zgjuara nga gjeneza e tyre
e herë tjetër shfaqet ndonjë mi në formë XheSy-je
dorë për dore me tradhtitë e shtriganit IbKa-u
në secilën kullë ja dëgjoje rreh me gishtin në zemberek
e shkrep ndër kohë vetëtima e pushkës me hov.
II Kulla
Kullat janë rrugët e stërgjata ndër mjegulla
gurtë e djegur në ballkone ndër pjergulla
Lëvizin ndër kohë e vijnë te zemra e fjetur
Vijnë ndër ditë të ylberta e krejt nën gjak
Vijnë ndër hi dhe vrasje të vetmuara pak nga pak
Arrijnë në një kohë dhe hyjnë në plagë tjetër
Të lashta ndër krahë kojrrilash të vjetër
Kullat janë sytë duart ëndrrat në borë e në shi
Kullat një gjak e kanë një krua e një gjithësi
Një kockë e kanë e një kafkë e një rrëzim në hi
Kullat janë rrugët e gjata ndër acare
Me oxhaqe gjithherë të ndezura në liri
III Kulla
Fjala asnjëherë nuk mund të jetë asgjë tjetër
veç shkruar me pikët e gjakut në kullë të vjetër
E ndritur nga vetëtimat në shkëmb të etur
Është veç prejardhje e njeriut plis grisur
mes tufës së deleve lëshuar rreth kroit i nisur
t'i bie fyellit dhe ta mbaj për kapistre demin e zi
qeni nga leh e leh e s' pushon me hënë në sy
kullat janë sytë e duart e ëndrrat në rrjedha kroi
gjurmët e demit nga lë shenja para se të agojë
gjurmët e kalit pullali në kthim betejash përsëri
i plagosur në frymë të fundit nga lë prapë vragë
ta shkruaj fjalën e paepur me gjak e plagë
kullat janë fjala e parë e e fundit në rrugë të gjata
mbi to të shprishen e të bien mjegullat e lirisë
IV Kulla
Ka vjet i vetmuar bredh kullës veç pse të dua
E s' guxoj të dal të shikoj nga ik me shtambë në krua
Kot qaja me këngë akordoja melodi për ty qiellit
E derdhja lart e larg zemrën me jehonë të fyellit
Ti më vidhje me bisht syri nga dhiarja me gur stralli
Ndiqje udhën kodrës lart e frymën ta merrte malli
Hamendje ta përcaktoje në cilin kat zot pres me fyell
Hëna e djegur të nxjerr sy mes degësh në qiell
Prisje të dilja në dritaret e vogla e në frenxhi të vrojtoja
Hapat i lëvizje fare me kujdes në kthim nga kroi
Zemra të ngurronte mos nxjerr kokë e më vrasin aty
Rri guri në dhomë të fortifikuar prit të gjendet qare
Kaq vite ikën dhe asgjë s'ka veç mua vdekja më pret
Pritja kënga e fyelli për ty do të më vrasin fedorë
Ja tashmë është dimër i egër e bie pandërprerë borë
Veç një zog mali për çdo ditë më viziton në frenxhi
Të hajë kokrra gruri e aty aty ndonjë të bukës thermi
V Kulla
Prisja i fshehur me një sy para gurit në frenxhi
të vinte zogu me pak ngjyrë hi kaltër përsëri
thërrimet e bukës e prisnin aty nën dritë të agut
e dëshiroja të vinte të prek në këtë vetmi
ta derdhte një copëz afërsi një copëz largësi
e mendja më derdhej në pluhurin e sarkofagut
në vdekjen e përhershme e zjarrin në dorë
e sytë më shpinin lart te guri i bjeshkës nën borë
nën hije e mbaja armën me unazë në shuplakë
në çdo rast të shkrepja jehonë dhe flakë
ja tashmë kalon dhiares fedora me ibrik në dorë
të mos ndodhë të mos dëgjohet nga kulla fyelli
e gjakshkrimi i ylbertë i derdhur nga qielli
veç t'i tregoj pse jetoj e pse për vdekje e dua
të ec me ibrik për në krua e të mendoj për mua
VI Kulla
Ndërmjet lëmshit të mjegullës e ylberit të thyer
zgjohet mes malesh zemra e ndezur e parrëfyer
e një kalë i harlisur lodron brigjet me mëngjes
e një fletëz e tërfilit e lexon përrallën ndër vesë
në kullë rreh zemra e rrjedh gjaku me furi
e ëndrrat ngrijnë nga vjen zëri i fyellit në gjithësi
a do ta dëgjojë baresha zot fyellin kot përpjekja
nga kulla rrjedh jeta e natyrisht rrjedh vdekja
kulla i ka vetmit e udhët brenda meje të gjata
në kullë në secilin gur janë sytë e duart dhe yjtë
kafkat e çara në të cilat fle vrasja dhe nata
e pëlcasin dimrat e gjatë e ndiqen afërsitë
e herë tjetër një kalë i tërbuar i zgjon largësitë
ja lashtësisë së vrarë shfaqet ndonjë herë etur
veç ndonjë siluetë e bukur në gur kaherë fjetur
Ndërmjet lëmshit të mjegullës e ylberit të thyer
Demi ka dalë në kodër kaq i vetëm i ndërkryer
Për frëngji vërej ka gjethuar lisi te varret në vetmi
E ndër përrallat shëtit pa frikë pak gjithësi
VII Kulla
E vë martinën në frëngji nën dritëz të hënës
E pres e pres me gisht në këmbëz të vjetër
E ndjek siluetën vetëtimës së gjirit të nënës
E ndiej vetmi kohës së vajtur në hi të fjetur
Do ta vras veten apo historinë e tretur
Jashtë frëngjisë gjakut të lidhjes figurë me keze
Ja ende lëviz diçka në mua apo është tjetër
I mbështjellë nën krisma vetëtimës nën beze
Kush kënd e vrau të marr gjak ka vjet të fjetur
Rrëzohem nga drita e verbër në të dy sytë
Kroi i gurit e derdh ujin e pijshëm e të etur
Lart qiellit ndërmjet shqerrash ja fikën yjtë
Qajnë gurtë në varre qajnë nënat qajnë fëmijët
Varrin tim nga e hapin në zjarrin e vjetër
