Më sollën në katër krahë të lodhur vetmisë hutuar
Me lot të skuqur kujtimit ndërmjet pikash të shiut
Frynte herë sertë e herë prajshëm borë prej veriut
e më lëshuan pranë dheut ende të shkrifët të varrit
zot ende kujtoja hijet në dumnicë e yjet rreth zallit
sa pak frymë kanë dalë në këtë pikëllim për 'i plak
është kohë pandemie çdo kush frikësohet pak
megjithatë pse mungon miku im i vjetër vehbi bashota
me të cilin eca tërë jetën ndër lugje e brigje të kota
pse mungon rrustemi i fëmijërisë së egër e të bukur
pse mungon breshka qindvjeçe e ajo e vetmja flutur
e cila më endej rreth qiririt gjysmë të harxhuar
ndërsa shkruaja poezi veç për ta mashtruar veten
vallë pse ikën humbën mashtruesit ja seç tretën
siç avullon shurra e pulës dhe gjurmët e mulës
e luftë bëhej gjithfarë me mashtrime e me fanfare
nuk do të vijnë dot ata tashmë jam kaq i bindur fare
kot më lënë të pres para varrit pa derë e pa dritare
Megjithatë nga një grusht dheu ma hodhën përmbi
E morën të ecnin nesër secili njëjtë të arrinte aty
