Para teje shihemi në pasqyrë e mëmësisë, o Rozafë
Gurët e kalasë sikur i mbajmë në shpinën që kërruset
Sikur bëhemi në çast si tingujt e një balade
Sikur bëhemi themel ku qumështi na çurgon mes buzëve.
Para teje shohim pasqyrën e pabesësisë vëllazërore
Ah, sërish të ishim nëpër shekuj si Plaku i Mençur
Këtu zgjohet historia jonë me plagët kuqëlore
Po dhe dhimbja e jetës së prerë si qiriri i tretur.
Para teje, Rozafë, bëhem bash si urë e ringritur/
Na ka mbetur në sy ai çurgim i bardhë
Këtu herë jemi fëmijë, herë gjyshër thinjëbardhë.
Herë bëhemi pajtimtarë për besën e vrarë.
Në cilin prag ta dërgojmë ninullën mbytur në gur?
Kush nuk u bë këtu kalorës ballëdjersiturt?
Në supe mbajmë shtëmbën e mbushur me ujë
Në duar mbajmë ushqim për mjeshtrit e uritur.
Para teje fjala shuhet si gëlqerja e bardhë.
Një rrudhë e thellë mençurie vjen te balli.
Mos vallë jemi kthyer shpesh të gjithë në “Rozafë”
Ku mungon një dorë e ngrohtë e zgjatur vëllai?
Boston, 26 maj 2021
