Im bijë Majlinda, rastisi larg me mija kilometra,
kur në mërgim dhuroi dy jetëra,
të cilat n’fluturake e shoqëruan
dhe nga Turqia në Kosovë bashkudhëtuan.
Nga qielli i kaltër në Ilirinë dardane,
ateruan shpirtërat e njomë të një nëne,
si dy pëllumba ndritur prej bardhësie,
ata ishin simbol paqeje e butësie.
Tok me nënën u kthyen këta vocërrak,
e largësia gjyshin tani s’e bën merak
sepse në tokën amëtare pothuajse çdo ditë,
suprizon gëzuar nipërit me ndonjë “pritë”.
I mbulon me të puthura të zjarrta në duar, faqe e ballë,
i përqafon përzemërsisht n’grykë duke i marrë,
i përkëdhel kokës e flokëve si për herën e parë
dhe uron nga zemra: “U rritshti me nënë e baba, iu prift rrita e mbarë !”
Çaste të paharrueshme gjyshi përjeton
kur Emirin nga shkolla në shtëpi e shoqëron,
kur numrat dhe shkronjat gjakon t’ia mëson
dhe vizatimet “Spydermon”, “Betmon”, … ia “korrigjon”.
Çastet e lumtura i kalon gjyshi edhe me Amarin
duke këmbyer herë topin e herë zarin,
duke ushtruar edhe atletikë – vrapim e kërcim,
që për trupin dhe shëndetin janë përforcim.
Këto vargje nipashëve dedikim,
le t’iu ngelin nga gjyshi përkujtim,
që varg pas vargu u thurën me një frymë,
posi lumi kur vjen me rrymë.
