mbretëri e mjegullës shtrirë kishte krahët
mbi malet mbi fushat mbi luginat
dhe veshur kishte me një pelerinë të zezë
ngritur ishin fushat zbritur kishin kodrinat
nën mbretërinë e mjegullës
mbarsur me një krahnezë
nën atë mbretëri mjegulle mbarsur me legjenda
ushtri e huaj nga anë e anës frymonte nën tenda
asnjë frymë njeriu nuk dilte dot tek pragu
ushtri e huaj kërcënonte me hakmarrje gjaku
jeta gjallonte në fije peri nën gjuhët e flakës
delet dhe çdo gjë e gjallë po i mërdhinte plakës
dimri ishte në të dalur dhe s'vinte pranvera
fryente e fryente erë e tërbuar e kërciste dera
plaka lëshoi delet dhe doli tek guri
aty dremiste ushtri e huaj dhe valvitej flamuri
legjendë e rrëfyer nga gjyshet tregonte diçka tjetër
veç të vërtetën e hidhur e di tokë e vjetër
kur kishte arritur shqiponja e qëndisur në flamur
plakën e delet i kishte ngrirë koha i kishte bërë gur
dikur në një kohë të pa kohë krejt të zezë
një gjarpër i zi ndarë e kishte gurin në mes
sot dhe atë ditë dhe në shekujt që vijnë
dy pjesët e gurit të ndarë ballë për ballë rrinë
dhe sërish e sërish mjegull në fusha e male të Dardanisë
në qindra vjet e dhjetra shekuj në krah këngësh e metafora të poezisë...
Përse
përse e rizgjove tmerrësisht një mall
një mall të mbështjellur me lot e vesë
në labirinthet shpirtërore rrallë sa rrallë
e rizgjon një emër e rizgjon një adresë
në labirinthet shpirtërore rrallë sa rrallë
e rizgjon një ëmër e rizgjon një adresë
përse e rizgjove tmerrësisht një mall
një mall të mbështjellur me lot e vesë
e rizgjon një emër e rizgjon një adresë
në labirinthet shpirtërore rrallë sa rrallë
përse e rizgjove tmerrësisht një mall
një mall të mbështjellur me lot e vesë...
Freskim endrre
zbritur kishte gjumi ne kapak te syrit
ti freskoje endrren me pak qumesht te gjirit
dy zemra te ndezura gjetur kishin paqe
me buzkuq pikturuar kishin dashurine ne faqe
dy zemra te ndezura gjetur kishin paqe
me buzekuq pikturuar kishin dashurine ne faqe
zbritur kishte gjumi ne kapak te syrit
ti freskoje endrren me pak qumesht te gjirit...
