Preka befas dhe në thellësi të vjetër poeti
siç ndrit në prozën unë e jo unë ai sy deti
asgjë s` është kurrë siç shihet veç iluzion mitik
krah i rrezes së zgjimit të besimit në shpirt
s`është veç kanjushë e verdhë mbi dubovik
ja pse fluturojnë e bien e digjen për pupël
e te kroi i rrënjës së gurit zgjohet veç flutur
të mbetet më pastaj dhembja e vetmuar
të mbetet zgjuar etja e ëndrra e përkryer
kanjushë e verdhë në fluturim mbi dubovik
t`i takojë hija e gjethit rrethit të ujit të liqenit
liria të çel aromë barit të fjetur të likenit
e ti mjegullës së bardhë gjithnjë vjen e ik
(botuar në libri “shtatë poet e një balerinë”)
