Në muzgun e hershëm të mëngjesit,
Vështroj rrezet e djellit mbi horizont.
Andej ku shifen ret që valviten mbi qjellë,
Aty në kopshtin tim ku ulesha të pushojë.
I përkushtoj vargun rrugtimit të jetes,
Që gjason si në stinet e vitit.
Ëndrrat sikur ju falen kohes në kohë,
E rrugtimet mbesin tutje në kujtime.
Vuajtjet doja ti mbaja të mbyllura,
Të mos i gjenin, askush të mos ti kuptoj.
Lëndimet shpirtrore i mbajta në zemër,
U mundoja që asken të mos ta lëndoj.
E përshkroja jeten si stinet e vitit,
Që nga rinija deri në pleqëri.
I ndava në stin e ashtu do doja të mbesin,
E të mos ndjehesha i vetmuar në pleqëri.
Si pranver e mbuluar me lule e nektar,
Që i gjason rinis e epshit vullgat.
Që ndjenja e djalosheris ishte e pastert,
E rrugtimi i tij synonte të arrinte gjithësinë.
Si verë e mbuluar me bukurit e sajë,
Me freskin e mëngjesit e vapenen ditore.
Mbrëmjet e zgjatura deri vonë,
E kohen e ndar edhe në ahenge gazmore.
Si vjeshtë kur bujku punonte arenë,
Atëher kur vjelnin mollë e dardh .
Ashtu si netet që u bënin martesa e fejesa,
Atëher kur ishte nji botë e mbarë.
Si dimri që sillte atë bukuri,
Kopshti u mbulonte me petkun e ri.
Tutje kur u shifnin fëmija e lumtur,
Që rrëshqitësin mbi dëbor me saj e ski.
Ashtu ikun vitet ikin e ne sot po plakemi,
Në shpirt e zemer mbesin histori.
Ndonjiher të lumtur por edhe të zhgënjyer,
Me frigen se rinija po humbet në vetmi..
