Nganjëherë e kam korrigjuar vargun e poezisë
Dhe çdo varg poezie me dashuri e kam veshur
Ashtu si ma veshe jetën bukuroshja e Dardanisë
Nganjëherë kujtimet në vargje i kam ngjeshur
Dhe ndoshta gjithmonë nuk u kuptua vargu im
Nganjëherë kam vuajtur edhe kur kam qeshur
Nganjëherë ëndërrova nga mbrëmja deri në agim
Dhe edhe kur kam mbyllur sytë nuk kam fjetur
Nganjëherë më nevrikos: "Një jetë në shtegtim"
Nganjëherë qetësinë shpirti im nuk e ka gjetur
Dhe nën peshën e mallëngjimit prap mbeti i qetë
Nganjëherë i humbur nëpër kujtime kam mbetur
Nganjëherë më është dukur ca e hidhur kjo jetë
Dhe kam menduar diçka në jetë për të ndryshuar
Nganjëherë s'kisha asgjë pos dashurisë së vërtetë
Nganjëherë çdo gjë në jetë mua më ka munguar
Dhe asgjë s'vlente edhe kur të gjitha i kam pasur
Nganjëherë më ka mjaftuar lumturia e cunguar
Nganjëherë u zmbrapsa kur në injorancë kam hasur
Dhe tentova të gjëj në jetë një rrugëdalje tjetër
Nganjëherë kam shkruar poezi me zemër të plasur
Nganjëherë më ka ndihmuar ndonjë thënje e vjetër
Dhe e kam mundur trishtimin e kohës së trazuar
Nganjëherë s'më kanë ngushëlluar as laps e letër
Nganjëherë kam pritur deri sa dielli ka perënduar
Dhe kur edhe Hëna shpinën sikur ma ka kthyer
Nganjëherë s'kisha asgjë pos dashurisë së bekuar
Nganjëherë edhe jam zmbrapsur kur më kanë fyer
Dhe edhe zmbrapsja nuk është dobësi e poetit
Nganjëherë them se nuk ka dashuri të përkryer
Nganjëherë e gjëj ngushëllimin në valët e detit
Dhe nuk ua kam frikën edhe pse nuk di të notoj
Nganjëherë tërbohet jeta si valët pas termetit
Nganjëherë mendoj se e shpreha sa të dashuroj
Dhe pastaj e kuptoj se asgjë ende s'kam shprehur
Nganjëherë vëtëm kujtimet e bukura të jetës kujtoj
Nganjëherë noton në lumturi shpirti im i dehur
Dhe mua më lumturon çdo ditë dashuria jote
Nganjëherë pas perdes së lumturisë jam fshehur
Nganjëherë i kam harruar krejt hallet e kësaj bote
Dhe liqeni i egoizmit të më gllabëroj ka tentuar
Nganjëherë nuk kam shkruar vargje kuptimplote
Nganjëjerë ka vuajtur zemra që ta kam dhuruar
Dhe prap dashuria vuajtet e zemrës i ka zbutur
Nganjëherë ndonjë plagë ka mbetur pa shëruar
Nganjëherë pa asnjë arsye të vetme jam lutur
Dhe prap e kuptova, për lutje ka arsye gjithmonë
Nganjëherë edhe unë në këtë jetë jam ngutur
Nganjëherë droja, s'do i dalim në krye rrugës sonë
Dhe ne e larguam nga rruga e jetës çdo pengesë
Nganjëherë mendoj, zoti dashuritë e vërteta mbron
Nganjëherë mendoj se s'është vonë për pëndesë
Dhe edhe unë do të pendohem për ndonjërin varg
Nganjëherë treten në mjegullë ëndërr e shpresë
Nganjëherë më mbyt malli për bjeshkën atje larg
Dhe nuk ma largon mallin as vargu im i qendisur
Nganjëherë kujtimeve sillem botës rreth e përqark
Nganjëherë kam frikë për bjeshkën e braktisur
Dhe lutem për çdo cep të saj, për çdo kreshtë
Nganjëherë nuk ka arritur atje lutja që e kam nisur
Nganjëherë jam si fantazmë e humbur në vreshtë
Dhe s'pajtohem me faktin se është vreshtë e huaj
Nganjëherë zgjasin tepër dimër, pranverë e vjeshtë
Nganjëherë vera e jetës sime nuk i ka plot tre muaj
Dhe nganjëherë më bëhet sikur vera po vonohet
Nganjëherë çdo stinë e vitit më bën mua të vuaj
Nganjëherë shpirti i vuajtur ishte gati të dorëzohet
Dhe në kodrën e jetës të ngriste flamurin e bardhë
Nganjëherë kam pritur se deti i jetës do të trazohet
Nganjëherë kam mbetur unë si misri nën mardhë
Dhe prap më ka ngrohur mua zjarri i dashurisë
Nganjëherë kam ëndërruar hijen nën një dardhë
Nganjëherë shetis kujtimeve lugut të Gërmisë
Dhe duke kërkuar gjurmët e dashurisë kam mbetur
Nganjëherë ndoshta të lëndova bukuroshja e Dardanisë
Nganjëherë u hidhërova e fajtorin nuk kam gjetur
Dhe pa fije turpi krejt fajin jetës ja kam hedhur
Nganjëherë kam menduar se jam i prapambetur
Nganjëherë mendoj se nektarin e jetës kam mbledhur
Dhe kur i shoh frytet e rrugës që ne e kemi kaluar
Nganjëherë lodhëm rrugëve të botës duke bredhur
Nganjëherë më çlodh vëtëm dashuria jonë e bekuar
Dhe nën flokun tënd shpirti im gjenë prap qetësinë
Nganjëherë një varg që shkrova mbeti pa kuptuar
Nganjëherë mendoj se për poezi nuk e kam aftësinë
Dhe pse nga unë një jetë e tërë në vargje u shkrua
Nganjëherë me vargun tim e luftoj vrazhdësinë
Nganjëherë dua të zhytëm thellë në ëndrrat e tua
Dhe të të them: "Të dua" në ëndrrën më të bukur
Nganjëherë s'më mjaftojnë fjalët e shkruara: "Të dua"
