Kur lindem ne
Yjet ç῾na ndritën të jetojmë jetën e lirë
Hyjnit na falën bekimin e fatit
Nëse flasim gjuhën e Zotit
Asnjëri nuk gjetëm në tokën e shqipeve
Djajtë erdhen vonë për ta ndytë planetin
Kindapuan fytyra njerëzish ,ca të mjerë
Kur sëbashku ndanin çdo gjë edhe shpirtin e ligë
Do të kalojnë edhe këta shekuj mëkatar
Që i kanë mbetur jetës ,në do flijohemi pa asnjë kusht
Ndoshta një ditë nuk shkruhet më për dhimbjet
Plagët e luftëtarëve vallë a do t῾i ndalonin zotat
Nuk besoj kurrë në shërimin e zemrës së thyer
Vetëm kur flasim me hyjnitë e Ozonit
Ç῾më bëhet së jetoj të njëjtën jetë me hyjnitë
Për yjet dhe Diellin që më falën ngrohtësi
I flijova sëcilat dhembje, dikur sa krenare
Sa dua të jem i vetmi Diell që e ngroh njerëzimin
Çdo ditë i bëj lutje Zotit t῾i mallkoj ata që ndanë në dysh atdheu
Në dysh zemrash,në dysh fjale dhe në dysh jete
Ah,ndoshta isha unë fajtor pse kurrë nuk mallkova.
15 Maj 2017 @DESKU
