Thua se këtu ndeshën erërat tinzare
Veriu në vorbull gjethët e zymta i tund,
Pulëbardhave shiu rrobët ua zdesh
Zogjtë ç’thuren duke marshuar pa fund…
Të dua, madje edhe mes këtyre gjërave të akullta
Monotonia ime kacafytet me gjethet e metalta,
E shoh të harruar vetën mes ëndërrave duke ikur
Duke lozur me diellin si me ndonjë top të prushitur.
Trajtat e ndyera gjithnjë janë të pa pëlqyera
Lojrat e vrazhda i godasin shputat nën lëkurë,
Sa largë je larguar sa largë, sikur do harrohem
Zogjtë fluturojnë me zemër vatre e dhembje largohen.
Kush është fajtore e bezdisshme e kësaj loje
Kafshatën në sqep t’a merr urithi si prej goje,
Dokrrat e lutjeve të vjetra nëpër buzë i i rrëfen
Ik e kthehu, po gëzohet dheu i atit se ti po vjen.
