Poezia është çelësi i universit, balsami i shpirtit, testamenti i jetës, drita e fjalëve, mbretëresha e arteve, thesari i ndjenjave dhe burim frymëzimi hyjnor. Poezia e zonjës Loredana A. Știrbu është shprehje e bukurisë, lirisë dhe mrekullisë. Frymëzimi dhe fjalët e saj riprodhojnë një psikologji mbresëlënëse, të paprekur dhe të bukur.
Ja mendimi i poetit të famshëm Nikita Stănescu: “Fjalët janë shumë të ngjashme me qeniet. Ata janë qenie të gjalla. Ata madje duken si bimë. Ata kanë një mënyrë jetese të tyren, kur fluturojnë të lirë në ajër, si zogjtë.” Loredana vjen me poezi të shkurtra, të shkumëzuara, të bukura, interesante dhe mbresëlënëse. Ajo nuk meriton asgjë më shumë se epitetin e merituar: Poetja e dashurisë: E ndjej ende në buzë / aromën e dashurisë së parë / shijen e dredhëzave / dhe qershive të hidhura. (Dashuria e parë).
Dashuria e parë është ajo që nuk vdes. Loredana! E dua poezinë që shkruan, por edhe poezinë që shpreh me vetë qenien tënde! Pse? Sepse je një qenie e ndjeshme dhe sublime!: Të mbylla / në një top kristali / që të rrish në rehati / atëherë ku de të iki / në udhëtimet e mia të gjata (Një botë kristali).
Gruaja është stina e pestë në të cilën pranvera përzihet me të gjitha lulet, me të gjitha puthjet dhe me të gjitha ndjenjat. Njerëzit e mirë janë si engjëjt. Ata kurrë nuk mund të mërziten me njëri-tjetrin. Çdo ditë e jetës është një dhuratë nga Zoti. Loredana na jep mesazhe të qarta për jetën dhe hyjninë: Ndonjëherë zemra ime / ndalet / për disa çaste / një ... dy ... tre ... / atëherë i caktoj takimet / me absoluten / në një ushtrim jetik / të mbijetesës (Ushtrim pë mbijetesë).
Sipas poetit Cezar Ivănescu, artisti është një qenie e fuqishme që jeton gjithmonë në tension jetësor me këto vlera dramatike dhe për t'i bërë ato të kuptueshme, për t'i bërë të kontrollueshme, për t'i shndërruar në poezi, fjalë, shprehje, nëse i dëshironi, me të cilat ai mund të kontrollojë forcat universale: Ky arab / me sy endacak / ka kohë që është miku im / më flet për / llambën e tij magjike / dhe shpirtin e saj / me fytyrën e një gruaje (Llambë)
Zemra zgjerohet në përmasat e dashurisë. Poezia është një fluturim i qetë, një zonë e përgjumur në fushën e ndërgjegjes personale: Vendose të largohesh / kështu që ti i vure / krahët / dhe / disa kujtime / në xhepin e gjoksit / po lutesh / të mos humbasësh / zemrën / shpresën / që të mos e kuptojë kush / sa të vështirë ishte për ty / të thuash / në shtëpi (Fluturim).
Bota e fëmijërisë së shpirtit është bota e poezisë, bota e shpirtit të hapur. Loredana ka diçka hyjnore dhe misterioze në vargun e saj. Duke përdorur fraza shpirtërore, autorja e këtyre vargjeve hyn me sukses në botën magjike të fjalëve, duke hapur portat e parajsës: Jam i varfër / e dashur! / Jam aq i varfër / saqë kam veshur / me zjarr zemrën / për të blerë / një biletë të rrugës / për në Parajsë (Bileta).
Në vargjet e Loredanës fshihet pavdekësia. Nuk janë poezi dashurie mejdani, por tekste të një ëndërrimtari të ndjeshëm, sublim dhe të sjellshëm. Kjo është vlera e madhe e poezisë: të ndjesh nevojën për të lexuar një poet në një moment shqetësues të ekzistencës, kur asgjë nuk mund të të ndihmojë, as mjeku, as miku, as një qenie njerëzore e gjallë, por një libër mund të të ndihmojë, poezia mund të të shërojë, mund të të shpëtojë. Mirë se errdhe në gjuhën shqipe, e dashura Loredana A. Știrbu! (Baki Ymeri, Bukuresht, 2022)
DASHURIA E PARË
E ndjej ende në buzë
aromën e dashurisë së parë
shije prej dredhëzash
dhe qershishë të hidhura.
Herë pas here
e kaloj majën
e hundës përmbi to,
që të përjetoj
një dashuri të madhe
e cila nuk vdes.
FARAT
Je lakmitare Eva
e kafshove mollën nga etja
duke mi lënë vetëm farat
dhe isha e uritur.
Je lakmitare Eva
i mblodhët të gjitha gjethet
për ta mbuluar trupin
duke më lënë bosh
dhe kisha të ftohtë.
Je lakmitare Eva
ke dashur të të duan
dhe u dashurove me gjarpërin
mua duke më dëbuar
atëherë kur i mbolla farat e urrejtjes
Eva.
NJË BOTË PREJ KRISTALI
Të mbylla
në një top kristali
që të rrish në rehati
atëherë kur do të iki
në udhëtimet e mia të gjata
ti më pret duke numëruar
thekot plastike të rëna
nga qielli i pikturuar
rigjetja është gjithmonë shqetësuese
ti m’i dërgon marengat dhe unë
I ngjit në letra të padërguara
pa marrës
unë jam r lumtur tani
jashtë bie borë me fije të hatashme
të bëra nga poliuretani
A NGA ADRIATIKU
Velat e holla
detarë me shpirt të zi
dhe sy të kaltërt
palmierë nën të cilat
u them mirëmëngjes
rëra si një qilim i Buharasë
në të cilën më vdesin hapat
zoti Giuseppe i cili
më thot ciao bella
çdo ditë
ajri me erëtimë deti
pishat dhe ti...
që më pëshpërit në një kafe
ti voglio bene!
FLUTURIM
Vendose të largoheni
kështu që ti i vure
krahët
dhe
disa kujtime
në xhepin e gjoksit
po lutesh
të mos e humbish
zemrën
shpresën
që askush të mos e kuptojë
sa vështirë ishte për ty
të thuash
në shtëpi.
ABUZIV
Unë do të strukem
në një cep të zemrës sate
as nuk po të kërkoj prej teje
një zemër vetëm për mua
dua vetëm një vend ku
të t’i monitorizoj
sistolat
eksdtrasistolat
që të mos habitesh
nëse herë pas here
do të ndjesh një dhimbje
në gjoks
ndoshta atëherë
do ta rregulloj zyrën
në dhomën fqinje
do të organizoj një
sallon për pranime urgjente
për raste të dëshpëruara
të dashurisë
e sheh
unë as nuk
kam nevojë për krejt
zemrën tënde.
LLAMBA
Këtë arab
me sy endacak
është shoku im për një kohë
ai më tregon për
llambën e tij magjike
dhe shpirtin e saj
me fytyrën e një gruaje
Arabi shkruan poema dëshirash
në vapën e shkretëtirës
poemat e tij bëhen
kokrra rëre
bartur nga era nëpër botë
Poeti arab dervish
dhe universi i tij rrotullues
i humbur
mes dunave.
