Me dorën time të thyer klikova “Wordin” në ekran
Për një dashje të thellë, për një mision të vështirë
Të shkruaj një poezi, për ty Gonxhe, për ty oj nanë
Fillova me emocion të guximshëm dhe me përshpejtim
Por vazhdimisht fshiva atë që shkrova dhe rishikova
Dhe mbas një nate të gjatë pa prehje me hënë të plotë
Kuptova qartë se çfarë peshe e madhe m’kishte rënë
A do t’ia dal të pëshkruaj hirin tënd mbinjerëzor unë, kockëthyeri?
I mbijetuari i një populli të gjymtuar prej luftërave t’pafund
Q'ishte kanosur gjer në zhdukje nga t'katra anët e botës
E që ty, o bijë e jona, mu kjo botë të thërriste nanë
Çfarë fuqie poetike përkon me shpirtin tënd luftarak për prehje dhe paqe?
Që hyje guximshëm në mijëra shpirtëra të varfëra
Duke ndihmuar të fitojnë luftën kundër demonëve të ankthit të jetës
Që hyje e patrembur në mijëra shpirtëra të sëmura
Duke bashkëluftuar kundër demonëve të ankthit të vdekjes
Edhe fjalët e pleqnarëve tanë që vijnë nga malet e lashtësisë
E që vlejnë më shumë se të gjitha universitetet e vetëdijes njerëzore
Nuk më ndihmojnë dot në përzgjedhjen e duhur të mu asaj shkëndije
Që do t’dhezte mu atë flakë, për farkëtimin tënd më të denj të mundur
Patjetër që m’duhet të përfundoj kangën për ty, padyshim
Aq më shumë ti, që u përkunde në djepin e vatrave tona Ah, të kisha dhjetëramijëra violina, fagotë, flauta e borie
Do të kisha përjetësuar më lehtë, më thellë, dhe më shumë O ju muza!
Perëndeshat e gjakut tim! Më jepni mençuri!
Që vdekatari besnik i juaji, përmes gjuhës sonë hyjnore
T’arrin të vargëzoj atë madhështi - të shenjtën nanë Terezë
Ju, paraardhësit e mi, ndërtuesit e tempujve të zotërave!
Më bekoni! Më mbushni me forcë, guxim dhe nder
Për t’skalitur thellësinë dhe lartësinë e saj të pamatshme
Dhe ti, gruaja ime! Dashuria ime!
Përflake më fort shkëlqimin e zjarrit tonë të votrës
Që t’mbes gjithmonë i ndriçuar, i pastër dhe i palodhur
Që kurrë mos t’ngeci në baltën djallëzore përgjatë këtij misioni.
