Hej, jam unë
Të kujtohem?
Sigurisht, që po!
Jam unë, që përpëlitem në varr
Ku për një grindje
Për një mosmarrëveshje
Për një ego të lënduar
Për pesë minuta që s’mendove
Kishin mjaftu edhe dy
Por, jo
Egoja kishte me rëndësi
E ti, ma ndalove rrahjen e zemrës
E unë, mbeta i vrari
Ndërsa ti, i vdekuri për se gjalli
Dhe, jo vetëm kaq
Ti ma ndalove edhe diellin me rrezet e tij
Qiellin me kaltërsinë e tij
Pranverën me lulet e saj
Ah, pranverën që e doja shumë
Është stina ku mbushen vitet
Hej
Sa pranvera i mbushe ti?
Se të miat mi ndalove atë ditë
Atë ditë, ku unë mbeta i vrarë
E ti u bëre një vrastar
Atë ditë nuk ma ndalove vetëm zemrën
Ma ndale edhe jetën
Ma këpute rritën
Atë dite m`i ndalove edhe ëndrrat
M`i ndalove edhe përqafimet e nënës
Ti ende i merr apo?
Gëzoju pra atyre përqafimeve
Janë me të ngrohtat që munden më të ndodhë
M`i ndalove këshillat e babës
Ti ende i merr apo?
Gëzoju pra atyre këshillava
Janë më të sinqeratat që munden me te ndodh
Për sa mund të vlejnë tash
M`i ndalove vizitat e motres
Ah jo, motra më viziton edhe të varri
Ajo që nuk me viziton, janë nusja dhe fëmija
Ah jo, nuk isha e martuar
Hej
Ti, nuk më paske vra vetëm mua
Ti paske vra edhe martesën time
Paske vra edhe fëmiun tim ende pa u ngjiz
Ëndrrat e mia
Ëndrrat e prindërve të mi
Të ju sjellja nusen në shtëpi
Të ju mbushësha shtëpinë me fëmijë
Hej
Tash që po mendoj
Më mirë qenka i vrarë se sa vrastar
Në fund të fundit
Si i vrari e si vrastari kanë të njëjtin fund
Të pres!
