Eci mbrëmjeve nëpër lagjet De La Pari
Për një çast dritat e ditës ndalojnë
Thonë shpirti i njeriut ngritët në yje
Ringjallët flaka e diellit të hyjnive
Varret sonte janë ma të bukura
Kanë ndryshue nga herat tjera
Lapidarët u stolisen me trëndafila
Unë eci pranë tyre dhe i pershëndes
Sonte përjetova mbrëmjen plot dhembje
Krenaria e natës sapo më përcjelli hëna
Lumtumirën e shkrova në ditarin e zemrës
Unë udhëtarja e lagjes De La Pari.
JETA KA DHEMBJE
E percjella deri në fund të jetës
Ia lehtësova dhembjet
Me fjalë të urta
Me dhembje në zemër
Që kam për njeriun
Ju me ndritni natën
Të kam dritë në errësirë
Kur ju më përcjellni
Atëherë nuk kam frikë nga terri
Sante më mbrëmjen e 7 dhjetorit
Isha duke ecur e lodhur
Me emocione
Për t`ia dhënë një të moshuarit
Lamtumiren e fundit
Nuk e kursej forcën
As nuk mundin për njeriun
Që kalon në jetën e asaj bote tjetër
E di që keni frikë
Keni dhembje dhe ju kuptoj
Edhe pse nuk jam në trupin tuaj
Ju ndjej emocionet e juaja
Për kalimtar të botës tjetër
Eh sa e rënë
Edhe pse jeni të moshuar
Duhet të vdesim një ditë
Jem kalimtar të kësaj bote
Dua të ju them
Se lutjet dhe mundin nuk e bëj për juve
Sonte ma ndritë rrugën
Me kandilla të bukur në rrugën e lagjes time
Kandila më përcjellin në heshtje
M`u zbukurue rruga
Dhe dashuria e humane
Që se bëj me zemër e shpirt
