Fjala e bukur poetike rumune u gjurmua edhe në këto komunitete bashkëkohore. Në themelet e panteonit të modernitetit poetik rumun, një kontribut meritor dha edhe “babai” i madh që do ta quaja poezi moderne, me në krye me poetin e famshëm Mihai Eminescu, i cili u pasua nga një grup poetësh si: Octavian Goga, George Coşbuc, Tudor Arghezi, Lucian Blaga, Nichita Stănescu, Anghel Dumbrăveanu, Marin Sorescu etj Në kuptimin femëror, vazhdimisht mbi bazën e këtij moderniteti poetik, në panteonin e letërsisë rumune veçanërisht, militon një brez i ri, me në krye Ana Blandina, Gabriela Melinescu, Florica Bud, Camelia Radulian, Mariana Grigore, Beatrice Silvia Sorescu, Angela Cârcel, Cristina Serghiescu, Ioana Bocicu, Camelia Marin, Angela Georgescu e të tjerë. Ky grup poetësh bashkëkohorë rumunë rindërton ndërtesën e modernitetit me kodifikime të reja poetike, në kuptimin e risive universale të fjalës së bukur.
Poezia femërore pohon identitetin e saj dhe dallimet e saj të pagabueshme e bëjnë atë një poezi të vërtetë dhe komplekse, nëpërmjet dominantëve të veçantë. Në tekstet e Anxhelës ka më pak utopi dhe nuk ka përshkallëzime sarkastike, që përqafon realitetin në një ndjeshmëri që ndryshon të dhënat e dashurisë tokësore dhe besimit te Zoti. Poezia femërore apo mashkullore mbetet poezi në dallime strukturore. Është evidente se prej shekujsh ka ekzistuar një poezi tipike femërore, gjë që mund të dëshmohet nga prania dhe theksimi i një burrërie pragmatike, që ekziston në krijimin e emrave të njohur të poezisë rumune.
Mund të thuhet se poezia është vokacioni origjinal i Zonjës Angela Georgescu dhe lirizmi i saj është kthyer në një vlerë tipologjike të vazhdueshme. Vargjet e saj na ofrojnë harmoni dhe ekuilibër, një klasicizëm strukturor, përmes një poezie të vetëdijes së akteve ekzistenciale, pa impulse të mëdha dhe me projeksione të moderuara dhe imagjinare. Poezia e saj bëhet një orë rëre e ndërgjegjes së bazuar në një kujtesë dinamike që është gjithmonë në bazë, por që duhet të aktivizohet nga disa stimulime të menjëhershme, si natyra, dielli, fusha, fushat, ngrica, stuhia dhe rrjedha. e kujtimeve nga vendlindja: „Në harmoninë mes qiellit dhe tokës/ Nuk ka vend veç dashurisë dhe misterit./ Shpirti im është bosh, mall/ Për një puthje tënde/ Për dorën që më dëbon mendimet./ Në një shkretëtirë e thatë.”
Autorja e vëllimit “Dashuri sublime, dashuri divine”, duket se ka arrdhur në botë për të sjellë gëzim e bukuri, për të na e veshur shpirtin me mjaltin e fjalëve. Nëpërmjet bukurisë hyjnore të poezive të saj, Angela Georgescu fiton simpatinë dhe admirimin e lexuesve, shkrimtarëve dhe admiruesve. Dashuria, shpirti dhe ëndrra janë tema kryesore e poezisë. Poezitë e saj përfaqësojnë një ishull paqeje dhe dashurie, gëzimi dhe lumturie, shpresash dhe ëndrrash, dhe mirazhi i poezisë së saj jep jetë: „Unë dhe ti,/ Tandemi sublim ne kërcejmë,/ Valëzues në majat e dashurisë/ Eja nga lart, nga qielli/ Nga një ëndërr e kaluar, nga një ëndërr e përjetshme./ Nga përjetësia përtej/ Dashuri sublime, dashuri hyjnore.”
Vargu i Anxhelës herë i butë, herë rebel, herë i sjellshëm, herë me thelbin në sipërfaqe, herë i fshehur, është i thellë, i rrumbullakët dhe i ndritshëm si një kokërr margaritar, me ylbertë dhe rrezatim, me tinguj e jehona që ngarkojnë energji hyjnore. Poezia e saj është ajo që ne duam dhe kërkojmë te njerëzit: diçka e ndritshme që na ndihmon të ndiejmë dhe të marrim frymë, diçka që na qetëson, na harmonizon, na frymëzon. E zgjuar dhe e talentuar, tekstet e saj janë sentimental, rrëfyese, të rrjedhshme, meditative, psikoligjike dhe filozofike. Poetesha ka arritur një thjeshtësi të jashtëzakonshme, të aftë për bërthama komplekse kuptimore, në një muzikalitet të rrjedhshëm, të qartë dhe brilant: „Keqardhje, ajo thirrje e rrugës së egër, të shenjtë../ Binjakëzimi nga natyra e tokës së lashtë./ Keqardhje, që unë harroi çfarë do të thotë malli,/ Dhe dashuria e dhënë, por sidomos puthja./ Atë besëlidhje e shenjtë e një/ Gruaje dhe burri.”
Poezia është testamenti i jetës dhe i dashurisë. Vëllimi aktual ka një aromë delikate, që buron nga lirizmi cilësor që poetja e ka përvetësuar dhe përsosur. Hyjnia e vërtetë gjendet në ligjet e materies që rregullojnë ekzistencën e Universit dhe bashkë me të, ekzistencën e njerëzimit me rrënjët e tij të shenjta. Një zgjerim kaq brilant nuk është gjë tjetër veçse një çertifikatë arritjeje: „Pendohem për dashuritë/ Që më kaluan/ Dhe nuk i ndalova.../ Thjesht i kalova pa i prekur./ Po kush jam unë që ta ndal kohën... / Të mund të kthej çastin që kaloi/ Pranë meje, një herë, një herë/ Në rrëmujën e jetës sime njerëzore.” Poezia respektive nuk është gjë tjetër veçse një luledielli e jashtëzakonshme, që përpëlitet në hije dhe përtej projeksionit të saj në përjetësi.
Angela Georgescu shquhet për reflektimin e saj të thellë. Natyra pjesëmarrëse ndryshon pikat e veta, dritat bëhen vdekjeprurëse, heshtja dhe stuhia që kap gjendjet emocionale janë po aq elementë të përbashkët me risinë që është supozimi në lumturinë e një akti sentimental: „Më vjen keq për dashuritë që kaluan pranë meje/ Dhe nuk i ndalova.../ Vetëm kalova nëpër to, pa i prekur./ Po kush jam unë që të mund ta ndal kohën./ Të mund të kthej çastin që kaloi/ Pranë meje, një herë, një herë. / Në rrëmujën e jetës sime njerëzore.” Universi dhe ligjërimi poetik i Anxhelës përqëndrohet në disa zona të vendosura në afërsinë ekzistenciale dhe përtej saj, nga ku nxirren të gjitha të dhënat e nevojshme për një ide të sinqertë, për një formë tradicionalizmi, realizmi, romantizmi dhe autenticiteti: „Në universin tonë/ Krijuar nga ne dy./ Se të dua!!!/ Po, të dua përmes teje dhe ne/ Atë çast, dhënë në një natë vonë,/ Kur yjet, u fshehën nga reja/ Që ishin manteli ynë i fshehtë.”
Poetesha shkruan për jetën, për shpirtin, për dashurinë, për një fudhë me petale lulesh të bukura, për qiellin, për diellin dhe për retë që kërcejnë, për shpirtin, për dëshirat, për gëzimin, për trëndafilin që lulëzon, për fushat me mjegull, për një dashuri sublime, për vetminë dhe çastin e së djeshmes, për një përmallim të çmendur dhe për Zotin: „Momentin e djeshëm,/Nuk do ta kthej kurrë,/ Sado të doja, sado të kapem pas të shkuarës .../ Momenti i djeshëm kaloi./ Ç'ishte ishte dhe nuk pendohem,/Për atë që isha dhe e desha, / Vetëm sot/ Është përralla ime e dashurisë sublime,/ Më mbetet përjetësisht në shpirtin tim,/ Do ta çoj përtej horizontit të paimagjinueshëm,/ Është përvoja ime dhe e jotja,/ Është historia jonë, e përjetuar në tokë...”
Poezitë e zonjës Angela Georgescu shquhen për sinqeritetin e fjalës, për lirizmin e thellë e të kthjellët që përmbajnë: shikoj gjurmët e ngulitura në tokë, janë gjurmë të thella, të lëna nga ne, më mbajtën në krahë... por shiu dhe era e furishme i thyen gjithmonë, si dhe sikur të mos kishim kaluar kurrë nga këtu. Poezia e saj është një hapje drejt bukurisë, thellësisë, risisë dhe hyjnisë. Ajo bën përshtypje me retorikën e saj dhe risinë e vargjeve të saj. Poezia e tij shquhet për vendndodhjen e saj si në botë ashtu edhe në universin e brendshëm. Angela Georgescu nuk është poetja e habisë apo e heshtjes. Ajo është poetja e lumturisë, një engjëll i adhuruar dhe një dhuratë hyjnore me një buzëqeshje kerubike. (Autori i këtij reçensioni është kryeredaktor i revistës „Shqiptari/Albanezul” dhe anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Rumanisë)
