Në zemër të errësirës, si dritë e vogël ndriçon,
Shpresa e pakëputur, që në zemrat tona gjallon.
Edhe pse ndonjëherë hija rrugët mund t’na i mbulojë,
Shpresa jonë nuk ndalet, por vazhdon të jetojë.
Në ditët e ftohta, kur bie dëbora e bardhë,
Shpresa jonë është zjarri që na ngroh me zjarr.
Edhe pse stuhitë dridhje mund të na shkaktojnë,
Shpresa jonë është kënga që na bën të këndojmë.
Në netët e errëta, kur në qiell yjet nuk duken,
Shpresa jonë është hëna që na ndriçon rrugën.
Edhe pse deti mund të na mbytë në dallgët rrokopujë,
Shpresa jonë është varka që na mban mbi ujë.
Sa të jemi dhe të rrojmë në jetën e përditshme
Shpresa është e pakëputur, e fortë dhe e ndritshme.
