Ruan çdo gjë të veten
Të ligës i ikën gjithnjë
Del ballë kohës vetëtimës
Mbledh ato pak plagë
Dhe mbylli dashurinë
Me dy fjalë
Të mos me sulmojnë djajtë
Armiku të dridhet
Ç’ fjalë mençurie
Ata që i përgjigjen tmerrit
Nuk do të mund të hesht
Sepse vjen diçka e mirë
E ulet pranë gurit e gjakut
T’ia thotë të qenmes
Se gjithçka fundin e vet
EPISOD EKZILI
Ikën të ikurit të ndjekurit
Jetën ta bëjnë më të kuptimtë
Duhet pak shtegtojnë shumë
Me këngët e tyre të hidhura
Gjuhë vështrimi e heshtjeje
Kurrë mbase nuk do të harrohen
Të vetmuar janë të vetmuar
Fytyra të lagura në shi të Evropës
S’ mund të rri dot pa dashurinë time
Mërgimtarët kthejnë kokën nga guri
Dhe vetëm gur e gjak mbetën
Mbi tokën e shenjtë të pikëllimit
Ecin nëpër errësirë të natës
Kujtojnë të afërmit
Dhe me vete ia thonë Himnit të Flamurit
MËRGIMTARËVE
Në mëngjes
Sikur i shoh të pikëlluar
Edhe vajzat e atëhershme ua kanë zili
Përpara shtëpisë më sillen
Ato hije të bardha
Dhe duken si pëllumba në fluturim
2
Nga gjumi i thellë
S’ më bie ndërmend të dal në shesh
Qyteti më është mërzitur
Dhe këto valë të çuara peshë
Të ngopura me zhurmë deti
3.
Mbrëmë jam ulur në tavernë
I kam përsëritur fjalët e plakut
I kam numëruar bekimet e nënës
S’di t’i harroj as ofshamat
As lotët e motrave as zërat e vëllezërve
Aq afër më rrinë të gjithë
A thua tani jam vetëm a mallkoj veten
4.
Jemi të vegjël jemi të largët
Sikur na njohin të gjithë
S’kam ndonjë që më ofrohet veç të mive
T’ia thonë këngës deri në kupë të qiellit
5.
Në këtë çast lë diç mes shokëve
S’ ndiej zëra as zhurmë natën
Di vetëm t’i ëndërroj ata ndanë udhëve
T’i përqafoj ata kur dalin
Nga Lëndinë e Lotëve
Ëndrra ikën këputet mbase
Dhe sikur di t’ua marrë vuajtjet
NJË ZË
Një zë nga larg
Ma shprishë bukurinë
Dhe fjalët m’i lidh nyje
Ka kohë që ëndërroj
Përjetësinë e shpirtit
Shtegun e mbyllur të vetmisë
Një zë që zgjon
Le të jetë klithma ime e jetës
ULËRIMË
Sa fik dritën e llambës
Ndiej ulërimën
Që më hyn përnatë në dhomë
O Zot
Flas me engjëjt
Njëmijë vjet larg pikëllimit
A ka shpëtim
Mëngjesi im i çmendur
( 1994)