Kur ne luteshim
Të jetojë Agimi,
Si rrufe nga qielli
Na erdhi trishtimi!
E humbëm poetin
Mjeshtrin artistik,
Që na lumturonte
Si me shkop magjik.
Me tekste këngësh
E humor të lehtë,
Na bënte të qeshim
Kur ishim n’siklet.
Nga vjershat e tij
Mësonim çdo ditë,
Si të qeshnim me lot
Si të qanim me shpirt.
Në ndeja miqësore
E kishte me merak,
Një shaka të hollë
Te qeshnim me bark.
Edhe vet pat thënë
Sa na ishte gjallë
“Kur të vdes mbi varr
Mos veni shumë fjalë”.
“Ngase më vije turp
Madje më peshon,
Shkruante mirditori
Me një stil shkodran.
Agimi nuk shuhet
Më sa shuhet dielli,
Ndrit si Ylli Polar
Atje lart nga qielli.
Në kujtimet tona
Do të rrojë përherë,
Bashkë me At Fishtën
E shkrimtarë të tjerë!
