E njoh një rrëzë mali shkëmbor,
ku burimi i pashterur i ujit,
del nga palca e tokës pa ndalë
duke shushuritur ëmbël e ngadalë
teksa vështrohet me ëndje
nga një palë sy shndritur
me kënaqësi shpirti dhe i mahnitur.
Kushedi edhe sa ama t’tjera ka –
me shushurimë t’lehtë e shkëlqim sa s’ka
ku uji rrjedhës: lumi, përroni, zë fill
lëvizë prajshëm e zemërgjerë
mespërmes, luleve, pemëve, …
në këtë natyrë të gjerë.
Edhe uji sado i paktë
kur del prej plasës së një shkëmbi
barin, farat dhe pemët ushqen s’ëmbli.
O çfarë nderimi t’thellë i bëjnë burimeve,
njerëzit dhe banorët e viseve
ku është dielli më diell
e qielli veç zjarr.
Edhe atje rrëzë shkretëtirave
dhe nëpër oaza,
ku uji është lang i rrallë,
indigjenët në pikë të hallit -
ruajnë ujin si sytë e ballit.
Ndërsa, kur banorëve vendas
u shterret uji nga thatësia,
detyrohen që vatrës së tyre
shpinën pikllueshëm t’ia kthejnë
nga etja e kanosur që në shpirt e ndjejnë.
E në viset ku mjaftueshëm bie shi,
njeriu, për gurra uji nuk ka aq dashuri.
Mirëpo, të gjithë banorët -
edhe këta - strehuar n’vende ngopur me ujë,
dashuri t’veçantë reflektojnë
për ujërat që nga ama burojnë.
Burimet dhe përrojet e mrekullueshëm
prore na ngjallin kureshtjen të dijmë
se këta ujëra të kulluar, vallë, nga vijnë -
ç’rrugë gjarpërojnë përbrenda tokës
derisa dalin jashtë saj krenar
ditë e natë ndër vite e dekada
posi i natyrës margaritar.
