Ç’është kjo heshtje e rrahjeve të përhershme
Ky xhelat i së tashmes dhe pavdekshmërisë
Që ashtu, pa keqardhje dhe e pamëshirshme
Ther shikimet e gjalla të përjetshmërisë?
Pse troket papushim kjo orë e palodhshme
Edhe ndërmjet yjësive të mbretërive qiellore?
Pse s'pushon fare kjo nepsqare e pangopshme
Edhe mu n'ëmbëlsirën e bukurive qumështore?
Si vallë, ashtu e verbër dhe e ftohtë, vërshon
Porsi një lumë i padukshëm dhe pa shtrat
Që mbërthen çdo gjë dhe në harresë mbulon
Me qeshje dhe dënesë jehone lënë nga pas
A thua nga shishja me rërë doli ky xhind
Që po e ha rininë e njerëzisë porsi krimb?
Apo është një bekim i hyjve të pafundësisë
Duhi frymëzimi, artistëve të pavdekshmërisë
