Njoftime pune

Kultura

Njoftime pune

Nga: Gladiola Busulla Më: 20 dhjetor 2024 Në ora: 21:21
Gladiola Busulla

Lexoj njoftime pune, teksa mbaj në dorë filxhanin tim gjigant, ku pluskojnë avujt e kafesë. Njoftimet renditen bukur, rrjedhshëm, qartë.

Nevojten inxhinierë të përgatitur dhe të kualifikuar. Përse vallë? Bëhem kurioze vërtet. Dhe kafenë gjerb me gllënjka të mëdha, e etur për shijen e saj.

Ku mbeta? Ah, po! Tek inxhinierët! Ata duhet të krijojnë armë më të sofistikuara, më të shpejta, më të rrezikshme se kurrë më parë, për të vrarë akoma më shumë njerëz, më shumë fëmijë, për të shkatërruar miliona jetë, për të shkërmoqur miliona ëndrra, miliona dashuri.

Kafeja u vesh me një tis të purpurt. Po kjo tani?!

Vazhdoj të lexoj. Duhet të trajnojmë kimistë, shkencëtarë, projektues, teknikë informacioni, më shumë staf logjistik e operacional. Industria ka nevojë të pasurohet me teknika të reja, të shpiken modele të veçanta për të shuar bukurinë e botës, të peizazheve, të shkollave, të bibliotekave, të stadiumeve, të muzeve, të spitaleve.

Paradoksi tjetër! Njerëzimi paguan taksa për t’ u ekzektuar frymëmekur, pa mëshirë, me ose pa bujë, nën duhmën e lakmisë që dhe mbreti Midas do e kishte zili. Ne paguajmë për t’u shkatërruar më shumë, më mirë, në forma të përparuara që na serviren si teknologjia e fundit.

Sistemi i armëve snajper i rikonfiguruar XM2010. Një karikator me dhjetë plumba të kalibrit 300 Winchester në një distancë maksimale prej 2 km e bëjnë këtë snajper zotin e vdekjes. Filxhani gjigant dridhet. Dora ime duket krejt e vogël për të.

Njeriu i shekullit XXI mbetet i pangopur, i paepur, kurioz, gjakatar, me të njëjtat nevoja biologjike, duke luftuar çdo ditë për mbjetesë, duke krijuar armë, mjete pune dhe artefakte, idem si njeriu i shpellave.

Na jep një planet tjetër o Zot, se këtë e shkatërruam mjaftueshëm!

E lë filxhanin tim mënjanë. Sa e hidhur kjo kafe ! Gulçonte si dhembja, shijonte si loti, erëmonte si ato kufomat e pakallura në një sfond rrëqethës, plot krakëllima korbash.

Psherëtima ime për pak sa s’më mbyt… Mjaft lexova për sot!

Sërish shfaqesh ti

Sërish shfaqesh ti…

I heshtur, i largët, i ftohtë.

Zemra jote një enigmë e errët,

një labirint pa rrugëdalje,

ku demonët zvarriten në afsh.

Dhe ndjenja ime i ngjet

valles së gjetheve të vjeshtës.

Mbetur krejt e vetme,

në rrjedhën e pandërprerë të kohës.

Nata e gjatë si lumi i Nilit

pret të zgjohet nga malli yt.

Me shpresën se një ditë

do të ndajmë të njëjtën ëndërr.

 

Kënga e dhembjes

Frymëmarrja e tokave të pushtuara

ngjizet me hirin e Hënës.

Lulet çelin mbi pellgje

të thëngjillta lotësh.

Shpresat treten

në humnerat e kohës,

bashkë me to, dhe gëzimi i së nesërmes.

Historia shkruhet me idealin e të shtypurve,

me triumfin e uzurpatorëve,

me vajin e dëshpëruar të nënave,

me gjakun e lutjeve të dëlira.

Kënga e dhembjes

thuret nga tingujt e eshtrave.

Ëndrrat priten

me gërshërët e vdekjes;

të njëjtat gërshërë

që kanë të gjithë diktatorët.

Të gjithë vampirët e lirisë

dhe urryesit e jetës.

Ato mbartin kutërbimin e Hiroshimës,

klithmat e Srebrenicës, plagët e Ballkanit,

makthet e Kosovës, errësirën e Holokaustit,

panikun e Ukrainës, lotët e pandalshëm të Gazës...

peshën e të gjitha marrëzive të përbindshme...

që nga vëllavrasja e Abelit –

gjer te përpëlitja e një zemre të pafajshme.

ADAGIO

Mbi gjethet e fundit të vjeshtës

shkruhen vargjet më të bukura

Për dashuritë e pamundura.

Adagio...

Dua të bëhem qiell.

Dhe të të shoh me miliarda sy

Nga pafundësi’ e hapësirës

Që aq shumë...

i ngjan shpirtit njerëzor.

Si një adagio...

Të vij drejt teje

dhe të të gjej

në mes të ëndrrës

që enda për ty, për ne.

Thuamë ç’të duash

Dhe do të të besoj.

Nga kjo agoni e pashpresë,

Si një lumë i marrë të bliroj.

Adagio...

Në tranzicionin e ndjenjave

të shkokëluara,

Hija ime, le të shkruajë

me një kaligrafi të çrregullt

emrin tënd...

Në boshllëkun e një dhome të errët,

Mbi një pasqyrë të pluhurosur,

që kurrë

s’u vesh, me amësimin tonë.

I dashur Babagjysh!

I dashur Babagjysh!

Në këtë botë makute, vanitoze, të paepur.

U çel zyrtarisht

gjuetia histerike e dhuratave.

Drerët e tu rendin me neveri,

midis shpirtrave të babëzitur.

Dhe ti, zbathur sfidon

harkun e ngrohjes globale.

A mjafton manteli yt i kuq,

për të ngrohur të gjithë fëmijët e luftës?!

A e di?!

Këmbanat e tua

përngjajnë si rreze shprese

mbi jetët e trazuara.

 

I dashur Babagjysh!

Paradoksi është ulur këmbëkryq

midis dritëhijeve të Tokës.

Lista e dëshirave të të pangopurve,

këlthet më shumë se ofshamat e skamjes.

Kudo mbizotërojnë urimet virtuale,

mesazhet standarde të ricikluara,

hipokrizia e buzëqeshjeve gjakpirëse.

Kushedi sa të rëndojnë në zemër!

Më shumë se lotët që mbushën,

thesin e madh të dhuratave.

Më shumë se ëndrrat

që shuhen në errësirë...

Më shumë se ylberët që s’lindin pas shiut…

Më shumë se yjet e mbetur pa emër...

Sepse njerëzimi e vrau mëshirën.

commentKomento
Sot mund të lexoni Shfletoni kopertinat