Netët tona plot pikëllim e melankoli
zemra ime kullon gjak
buzët shkrumb
Si ta harroj pikëllimin
si ta harroj mallin
ku në çdo çast
si një enigmë më vijnë para sysh
kujtime
Kam fjetur e zgjuar
nga net e ditë
Mbi rrahjet e zemrës
i ndjej kthetrat e një bishe të egër
Tmerrin e asaj mbrëmjeje
kurrë s'mund ta harroj
E kuptova se
më s'ka takime...ti nuk je
e unë jetoj edhe për Ty
Më shfaqesh...
fytyra jote pikturë e zbehtë
duart e mia të largëta...
Tani ti je larg e unë s'mund
të të shoh
i shtrij duart
të të mbërrij por kot
Nëse më shihni
duke puthur baltën
në vrazhdësinë e saj të magjepsur
mos më qortoni
sepse aty flenë
eshtrat e babait tim
Një dashuri prindërore e tretur
Baba hape gjoksin tënd të ngrohtë
të strukem pakëz në të
të ngrohem si në vatër
Largohu errësirë
se dua të të shoh më mirë
