Mjekërbardhë, në një shtëpi të harruar;
Në dimrin e gjatë, e ushqente zjarrin me dru;
Për të mos e gëlltitur terri, ndizte një qiri;
Ndonjëherë, ndriçimi hënor i bënte shoqëri;
Me laps e letër, në qetësi, shkruante poezi.
E ushqente trurin me letërsinë, në secilën stinë;
Në shtëpinë e harruar, plaku i vetmuar.