Po nisem në një rrugë, të cilës fundi nuk i dihet.
A do të jetë dritë, a do të jetë terr?
Sido që të jetë, vetëm Zoti e di.
Me një mijë mendime e rrotullime në kokë.
Pa askënd afër;
Pa një fije shprese;
Pa një rrugë të ditur;
Pa qëllime, se ku do të arrij;
Pa dritë në sy.
Rrugë me gjemba, që ndoshta do të jetë humnerë, apo ndoshta një mrekulli!
E mundur për të jetuar, apo e pamundur për t'ia dalë.
Po i mendoj krejt të mundurat në botë, por edhe të pamundurat e botës.
Dallimi është, sepse e dua të pamundurën. Por, të pamundurën, me asnjë fije shprese.
