Fragment nga romani "Ti" i Ilir Muharremit.
"Shëmbëllente më fort si një çupëlinë. Tentova ta puth, por ajo m’i hiqte buzët dhe i mbante të ngrira. Buzët ia putha, por gjuha nuk depërtoi brenda. Tentova shumë herë, mezi e putha. Ishte një e puthur e ngadaltë dhe e gjatë. Buzët e saj ishin të njoma dhe të freskëta.
S’më shqiteshin nga mendja leshrat e gjata.
“Çfarë po ndodh me Klodianën?”, - ma ndërpreu puthjen. “E kam harruar.”, - iu përgjigja.
Maria pak u largua dhe filloi të zhvishej, i hoqi të gjitha rrobat. Kishte një trup të përkryer, fati më kishte buzëqeshur edhe këtë radhë. Zotat ishin me mua.
“Mendoj se të adhuroj.”, - i thashë kësaj bukuroshe. U shtri në divan. Ishte lakuriq, ndërsa drita që i
binte nëpër trup, krijonte ca hije të ndriçuara dhe asnjë qime nuk e kishte në trup.
“Baj çfarë të duash me mua.”, - më tha.
Iu afrova, ia preka barkun lehtë, ajo sytë i kishte të mbyllur dhe kokën e ktheu kah dritarja. Rrezet e diellit kishin pikturuar peizazh mbi fytyrën e saj të njomë.
Ndonjëherë ndihem sikur e kam parë që çdo gjë që ka për të ndodhur dhe është një makth. Loti doli nga sytë e mi, rrodhi kah faqet drejt buzëve të mia. E kishte shijen e ujit të detit, sepse lotët e të gjithë atyre të dashuruarve i kanë mbushur detrat dhe oqeanet.
“Çfarë?”, - më pyeti Maria, e cila e vërejti fytyrën time.
“Asgjë, thjesht, më fal, më fal, më fal!”, qaja, nganjëherë edhe me zë..."
