Të mërkurën, më 6 tetor 2024, bota mori lajmin tragjik se ish-anëtari i One Direction, Liam Payne, kishte ndërruar jetë pas një rënieje nga ballkoni i një hoteli në Argjentinë. Vdekja e tij është një tragjedi e vërtetë që mund të ishte shmangur po të mos ishte për toksicitetin e skajshëm të industrisë muzikore.
Toksiciteti i Famës
Liam Payne është një ndër shumë viktimat e sistemit kapitalist të sotëm, dhe historia e tij duhet të shërbejë si paralajmërim për rreziqet e famës në një moshë të re. Në moshën 14 vjeçare, Liam provoi audicionet për X Factor dhe arriti deri në vilat e jurisë; më vonë, në moshën 16 vjeçare, ai u bë pjesë e One Direction. Ashtu si të gjithë anëtarët e tjerë, Liam vinte nga një familje e klasës së mesme dhe ishte një djalë i thjeshtë që u hodh papritur në botën e famës. Edhe pse askush nuk e parashikonte sa të famshëm do të bëheshin One Direction, nuk kishte masa mbrojtëse për këta djem të rinj që mezi kishin mbaruar shkollën e mesme.
Suksesi Global i Paparë
Është spekuluar gjerësisht se menaxhmenti i One Direction-i i shfrytëzoi djemtë; pesë turne dhe pesë albume brenda pesë vitesh është një arritje mbresëlënëse, por jashtëzakonisht stresuese. Të përballesh me presionet e label-it, turnetë globale të njëpasnjëshme dhe të mbash një imazh publik pozitiv është rraskapitëse. E gjithë kjo ndodhi shumë shpejt, ndërsa ata ishin ende tepër të rinj. Edhe pse mund të ishte “ëndrra” e tyre, një herë që hyn në qendër të vëmendjes, është pothuajse e pamundur të tërhiqesh. Pas shfrytëzimit të tyre për çdo qindarkë që mund të fitonte label-i, grupi përfundimisht u shpërbë.
Është e rëndësishme të kuptohet se One Direction ishin viktima të sistemit kapitalist. Po, ata fituan miliona nga fansat e tyre të rinj, por ata vetë ishin tepër të rinj dhe ishin plotësisht nën kontrollin e label-it të tyre, që zotëronte çdo aspekt të prodhimit të tyre muzikor. Ata ishin vetëm fytyra e markës.
Pra, kemi pesë djem të rinj, punëtorë, pa arsim të lartë, që u bënë në pak kohë grupi më i famshëm në planet. A nuk është e qartë se pa mbështetje për shëndetin mendor, terapi dhe masa mbrojtëse, një ndryshim kaq dramatik mund të çojë në sfida të mëdha për shëndetin mendor dhe abuzim me substanca më vonë?
Një Perspektivë Empatike
Vdekjen e Liam Payne duhet ta shohim me një qasje empatike. Po, Payne kishte akuza të rënda dhe çështje personale që u bënë publike, dhe gjithmonë do të mbështesim viktimat në këto situata të vështira, por Payne nuk pati mundësinë të korrigjonte gabimet e tij dhe të jepte ndjesën e duhur. Askush nuk meriton të mësojë për vdekjen e fëmijës së tij përmes një njoftimi lajmesh që e shpalli atë njëkohësisht për gjithë botën. Asnjë fëmijë nuk duhet të rritet duke ditur se imazhet e trupit të pajetë të babait të tij janë në rrjet dhe asnjë individ nuk meriton që çdo detaj i vdekjes së tij të parakohshme të publikohet dhe të shndërrohet në spektakël për përfitim të mediave.
Mangësitë e Industrisë Muzikore
Sipas disa mediave, në një nga bisedat e fundit me një të ftuar në dhomën e tij të hotelit, Payne kishte thënë: “Kam qenë në një grup djemsh, ndaj jam kaq i dëmtuar.” Me një kujdes më të mirë për të ndihmuar talentet e reja të përballojnë famën ndërkombëtare dhe normalizimin e qasjes në rehabilitim dhe terapi, ka mënyra për të mbrojtur më mirë artistët në qendër të vëmendjes. Duhet të nxjerrim mësim nga kjo vdekje e parakohshme dhe histori tragjike për të gjithë të përfshirët. Liam Payne dikur ishte një djalë 14-vjeçar që merrte pjesë në X Factor me një ëndërr. Askush nuk meriton të vuajë në heshtje dhe të mbajë peshën e stresit të jashtëzakonshëm që iu vendoset mbi supe në një moshë kaq të re.
Industria muzikore ka qenë me probleme prej vitesh dhe një tjetër vdekje e shkaktuar nga abuzimi me substanca duhet të shërbejë si mësim për të shpëtuar të tjerët në të ardhmen nga i njëjti fat i trishtuar si ai i Liam Payne. Le të kemi empati për figurat publike që përballen me vështirësi private, duke mbështetur viktimat dhe duke kritikuar presionet sistemike kapitaliste që dëmtojnë jetët e të përfshirëve.
