Ky është Davidi. Ai është 38 vjeç. Ai jeton në Bristol, SHBA. Gjithë familja janë zjarrfikës, duhet të provojë edhe ai, është në gjakun e tij.
Ai sapo u martua, gjithçka që mendon është muaji i mjaltit.
Është viti 2022.
David dhe Doran fluturojnë për në Barcelonë. Ata e shijojnë qytetin, janë të lumtur, të dashuruar. Ata dalin për darkë.
Ata ecin, ata qeshin.
Ata dëgjojnë britma.
Përballë tyre ndodhet një godinë e përfshirë nga flakët. Ka gra që ikin, dikush përpiqet të shuajë zjarrin, por tymi po mbyt. Davidi nuk e di se çfarë nuk shkon me të, trupi i tij lëviz vetë. Vrapon dhe hidhet në flakë. Doran e ndjek atë. Është ferr brenda. Zjarr, tym, një burrë ikën në panik. Davidi shikon përreth dhe ndihet i ngrirë.
Janë njëzet fëmijë që ende flenë në krevat e tyre. Nuk është një pallat, është një çerdhe. Zemra i rreh shpejt, adrenalina e pushton. I zgjon të vegjlit, i merr, i vendos me radhë, i tërheq djepat në flakë. Ai dhe Doran marrin rrugën për t’i nxjerrë jashtë. Tymi ju mbush mushkëritë. Davidi nuk po merr frymë. Është gati të shembet. Nuk forëzohet,por i shtrëngon dorën fëmijës së fundit dhe e nxjerr nga ai ferr.
Ai e hedh veten në tokë.
Doran është në krah të tij. Ka mbaruar, e kanë bërë. Njerëzit duartrokasin. David dhe Doran janë të shtangur, emocional, nuk e kuptojnë çfarë ka ndodhur. Pasi mbaron muaji i mjaltit ata kthehen në shtëpi. Gazetat spanjolle flasin për to. Të afërmit dhe miqtë duan të dinë gjithçka. Davidi pastron fytin.
“Mendoj se do të jem vullnetar për zjarrfikësin.”,thotë ai.
