Populizmi, si fenomen politik, ka marrë përhapje të gjerë në Evropë dhe veçanërisht në Ballkanin Perëndimor gjatë dekadave të fundit. Narcizmi i liderëve ka luajtur një rol të rëndësishëm në krijimin dhe përforcimin e këtij fenomeni, shpesh duke përdorur retorikë të thjeshtëzuar dhe manipulimin e masave për të konsoliduar pushtetin personal. Kjo ndërthurje është veçanërisht e dukshme në zhvillimet politike të rajonit.
Në Evropë, populizmi është forcuar si reagim ndaj krizave ekonomike, pasigurisë sociale dhe sfidave të integrimit të emigrantëve. Liderët populistë paraqiten si “shpëtimtarë” të kombit, duke kundërshtuar institucionet dhe elitat politike ekzistuese, ndërsa demonizojnë grupet që perceptohen si kërcënuese. Narcizizmi i tyre reflektohet në pretendimet për të qenë përfaqësuesit e vetëm të popullit dhe në ndërtimin e kultit të personalitetit.
Viktor Orbán (Hungari): Orbán ka ngritur një regjim populist të bazuar në nacionalizëm, duke përdorur retorikë kundër emigracionit dhe Bashkimit Evropian. Ai e paraqet veten si mbrojtës të identitetit hungarez, duke manipuluar frikën publike për të justifikuar politikat autoritare dhe për të forcuar pozicionin e tij si lider i pakonkurrueshëm.
Marine Le Pen (Francë): Le Pen ka ndërtuar një platformë populiste me fokus nacionalist dhe euroskeptik. Ajo shfrytëzon pasigurinë dhe frikën nga emigracioni për të tërhequr mbështetje, duke u portretizuar si mbrojtëse e identitetit francez. Narcizizmi i saj shfaqet në personalizimin e arritjeve dhe në pretendimet për të “shpëtuar” Francën nga globalizimi.
Në Ballkanin Perëndimor, populizmi lidhet shpesh me histori konflikti dhe tensione etnike. Liderët e rajonit përdorin retorikë nacionaliste dhe emocionale për të manipuluar opinionin publik dhe për të forcuar pozitat e tyre personale.
Albin Kurti përdor narrativën e luftës për liri dhe retorikën kundër korrupsionit dhe ndikimeve të huaja për të fituar mbështetje. Ai e portretizon veten si një lider të drejtë dhe të pavarur, megjithatë shpesh akuzohet se përdor këtë retorikë për të forcuar imazhin personal dhe për të polarizuar shoqërinë.
Ndryshe nga populizmi i bazuar në retorikë, suksesi i vërtetë ndërtohet mbi veprime konkrete. Në diplomaci, politikë dhe zhvillimin kombëtar, retorika e pambështetur nga veprime reale është e destinuar të humbasë besueshmërinë.
Për Kosovën, kjo ka një rëndësi të veçantë. Vendimet strategjike për dialogun me Serbinë, mbrojtjen e të drejtave të luftëtarëve, apo forcimin e pozicionit ndërkombëtar nuk mund të bazohen vetëm te fjalët. Ato kërkojnë:
Strategji të qarta – Jo vetëm qëllime, por plane të zbatueshme.
Përfshirje të aleatëve ndërkombëtarë – Si partnerë aktivë dhe jo thjesht spektatorë.
Rezultate të matshme dhe të prekshme – Krijimi i një bilanci të qartë të arritjeve për të forcuar besimin brenda dhe jashtë vendit.
Liderë të vendosur dhe të besueshëm – Që veprojnë mbi baza parimore dhe përfaqësojnë interesat e popullit.
Veprat konkrete janë gjuha universale e respektit dhe legjitimitetit. Vetëm nëpërmjet tyre, Kosova mund të forcojë pozicionin e saj në arenën ndërkombëtare dhe të sigurojë një të ardhme më të ndritur.
