Gjyshja Latife (Krenzi) Arifi u lind në vitin 1913 në fshatin Gadime (Lipjan) e martuar me Xhemajl Arifin nga fshati Sllatinë e Epërme (Viti). Gjyshja Latife kishte një histori të veçantë nga përjetimet dhe vuajtjet jashtëzakonisht të mëdha, meqë asaj iu kishte pushkatuar burri, pa vendim të gjykatës, por, vetëm më një vendim të jashtëzakonshëm ushtarak të partizano-çetnikëve serb, me 22 dhjetor të vitit 1944, në Gjilan. Kjo masakër e madhe quhet në popull me dhimbje "Masakrimet e shqiptarëve në Gjilan" nga partizano-çetnikët serbë.
Xhemajl Zeqir Arifi ishte një intelektual i mirëfillët që në popull njihej si Mulla Xhemë Sllatina, ai shkollën fillore e kreu në fshatin e tij të lindjes në gjuhën serbe, meqë gjuha shqipe në Mbretërinë jugosllave ishte e ndaluar të mësohej dhe të flitej publikisht. Atdhetari Xhemajl Zeqir Arifi studimet e larta i kreu në medresën e quajtur "Gazi Isa Beg" në kryeqytetin e vilajetit të Kosovës në Shkup. Xhemajl Zeqir Arifit i kishte rënë dëshmor vëllai i tij, Ahmet Zeqir Arifi, në Mitrovicë kundër ushtrisë serbe, Kapitenit Kaliqaninit, që i kishte mobilizuar shqiptarët, pa armë dhe me dhunë, "kinse" në mbrojtje kundër ushtrisë hitleriane në vitin 1941, dhe aty në Mitrovicë i kishte masakruar. Ahmet Arifi bashkë me Sherif Vocën ishin armatosur në një shtëpi shqiptare në Mitrovicë, ata gjatë shpërthimit të rrethimit në luftë, ranë heroikisht si dy fatos të Shqipërisë Etnike.
Mulla Xhemê Sllatina ishte imam i Xhamisës në Sllatinê, ai pas një jave, meqë ishte kohë lufte, shkoi në Mitrovicë ditën e premte (ditën e gjymasë) në Xhaminë e quajtur "Hysen Çaush", që në popull nihet si "Xhamia e Xhaxhi Veselit“, ai i vizitojë dy varrezat e dëshmorve të vëllait Ahmetit dhe të Serif Vocës, pastaj pranë të pranishmëve në oborrin e Xhamisë mbajti një fjalim të zjarrtë me zërinë e tij të mpreht të një eprori ushtarak, meqë atdhetari Xhema ishte kryetar i "Këshillit të Gjyqit të Paqit" për Moravë të Epërme, ai me këtë post që kishte, ishte i obliguar ta kryente edhe detyrën e stërvitjeve përgatitore me rininë për luftë, ku në luftë merrte pjesë edhe vetë, me të rinjët kundër forcave çetnike, komunisto-serbëve në mbrojtjen e kufinjëve të Kosovës Lindore si në Kikë, Velegllavë e të tjera. Me rastin e fjalimit të tij në oborrin e Xhamisë "Haxhi Veseli" në Mitrovicë, Mulla Xhemë Sllatina e entuziazmoi masën shqiptare të jetë e guximshme në luftë për mbrojtjen e Shqipërisë Etnike. Mulla Xhema ishte edhe kryetar i Komunës së Sllatinës, ma parë ishte imam në Xhaminë e Sllatinës, po ai ishte më vonë edhe deputet i Shqipërisë Etnike.
Pas okupimit të Kosovës nga forcat çetnike, serbo-komuniste, atdhetari Mulla Xhemë Sllatina e dinte se vdekjen e kishte të sigurt, nëse nuk largohej prej atdheut të tij, por ai vendosi mos të largohet nga atdheu për asnjë çmim. Xhema thoshte: „Konandanti nga beteja duhet të largohet i fundit, prandaj ai vendosi që të paktën eshtrat e tij të tretën në dheun e Kosovës, mos jo, shpirti i tij të jetë në qiellin e Kosovës, siç thoshte ai: Meqë kufoma tretet në dhe, ndërsa shpirti ngritet në qiell mbi hapësirën e atdheut të tij, ashtu edhe ndodhi, kufoma e tij u tretë në tokën e Kosovës, pa vend e shenjë të ditur, ndërsa shpirti i tij u ngritë mbi qiellin e Kosovës. Ai u pushkatua, më 22 dhjetor të vitit 1944, duke i lënë fëmijtë e vegjël të tij: Dervishin 14-të vjeçar, dhe dy bineçët: Ismetin e Misretin nga një vjeç e gjysmë nën kujdesin e gruas së tij, Latifes.
Për ta shpëtuar nga masakra partizano-çetnike serbe, djalin, e Mulla Xhemë Sllatinës, 14-të vjeç, Dervish Arifin, pra, në moshën 14-të vjeçar, Axha Zenun Zejnullahu nga Ramjani (Viti), i cili ishte kusheri nga gjaku me Mulla Xhemën, e lajmëron në Brigada shqiptare të Kosovës, që tani ishin mbetur me frymë të komunizmit në Kosovë, të mashtruar nga serbët, nën të ashtëquajturës "Luftë Nacional Çlirimtare" (LNÇ-së), këto Brigada me udhëheqës shqiptarë, Dervin e vogël nuk e morën, i thonë Axhës Zenun, që djalin e Mulla Xhemë Sllatinës naj nxjerrin shkiet prej Brigadës e naj vrajn para syve, po kqyrë e fute në ndonjë Brigadë të shkive e aty më nuk e lyp askush, Axha Zenun veprojë ashtu, Dervishi i vogël mori pjesë në Betejën e Sutjeskës dhe në Beteja tjera, atij i kishin ra, gjatë luftës në këto Beteja, ca copëza të granatës në gjoks por ai kishte shpëtuar nga vdekja.
Gjyshja Latife (Krenzi) Arifi rrëfente evokimet e saja se si ia djegën bibliotekën me libra dhe fotograitë e burrit të saj, Mulla Xhemë Sllatinës: Pas pushkatimit të burrit të saj, si ia morën partizano-çetnikët serbë, pasurinë që kishin, evokon si i humbi para syve pa e parë djalin e tij Dervishin, pa dijeni se a është i gjallë apo i vdekur, deri në përfundimin e plotë të Luftës së Dytë Botërore, si i rriti me vështirësi e skame djemt e vegjël një vjeç e gjysmë bineç, Ismetin e Misretin, si nuk iu lejua bineçve të vazhojnë shkollimin më shumë se katër vite, ajo evokon shumë e shumë ngjarje tjera të dhimbshëme...
Gjyshja Latife rrëfen se si bineçët në moshën 13-të vjeçare u detyruan të punojnë, për kafshat e bukës, nëpër ish-Jugosllavi, si u poshtruan nga pushteti me vite të tëra e të tjera, e të tjera... Torturat mbi familjen Arifi ishin të pandalshme, përmes të ashtëquajturave "izolime" e burgosje, deri te nipërit e stërnipërit e Mulla Xhemë Sllatinës.
Megjithatë familja Arifi, e trungut të Mulla Xhemës, qëndrojë vertikalisht e pamposhtur duke pasur në kontinuitet veprimtar të devotshëm të çështjes kombëtare, po më vonë edhe në profesione të fushave të ndryshme deri te kontributi përfundimtar i luftës çlirimtare, ushtar e eprorë të UÇK-së për çlirimin e atdheut.
Falë Zotit, Familja Arifi e trungut të Mulla Xhemë Sllatinës, me përkushtimin e gjysheve, në këtë rastë të gjyshës Latife, po edhe vëllezërve të saj Zenelit e Hetem Krenzit nga Gadimja, që iu ndihmuan gjatë rritës së nipërve, mbijetuan, dhe sot familja e trungut të Mulla Xhemës ka rritje të madhe në hapësirën kombëtare dhe profesionale, po gjithashtu kanë rritje të mëdha edhe në numër të banorëve, urojmë të gjithë të jenë të hareshëm dhe të vazhdojnë rrugën e ndriçuar të kauzës së madhe kombëtare, për të cilën lanë amanet gjyshërit e tyre, të trungut të Mulla Xhemë Sllatinës...
Gjyshja Latife Arifi ndërrojë jetë nė vitin 1994, Perëndia e shpërbleft me dritën e pashterrëshme të Parajsës në amshim, qoftë e paharruar Gjyshja Latife, dhe gjyshetë tjera të cilat iu qëndëruan furtunave të panumërta të pushtuesëve serbo-sllav.
Lavi e përjetshme gjysheve dhe nënave heroina të cilat nuk u mëposhtën nga sakrificat dhe nuk iu dorëzuan, gjatë mbijetesës së tyre, fortunave të panumërta!...
