A ekziston një gjë e tillë si lidership autoritar në një shoqëri demokratike? Apo është një kontradiktë që mund të përfundojë vetëm me rënien e liderit ose me rënien e demokracisë? Vështrimet e shkencëtarëve politikë ofrojnë pak mbështetje. Në politikën krahasuese, 'autoritar' i referohet një sistemi në të cilin nuk mbahen zgjedhje të lira dhe të ndershme. Në psikologjinë politike, një "personalitet autoritar" është dikush që vlerëson respektin, bindjen dhe sjelljet e mira mbi pavarësinë, kujdesin dhe kuriozitetin, preferenca që duket se kanë njëfarë lidhje me sjelljen e votimit.1 Por këto qasje nuk na ndihmojnë të kuptojmë Sjellja dhe politikatë Kurtir Haradinajt ,Hamzze dhe Abdixhikut pasi të zgjidhen, do të vlerësohen. Ata as nuk mund të na thonë nëse përhapja e lajmeve të rreme mund të quhet 'autoritare', apo nëse mbledhja e fshehtë e të dhënave tona personale kërcënon demokracinë.
Vështirësia që ka shkenca politike në interpretimin e këtyre fenomeneve është për shkak të tre kufizimeve në të menduarit se çfarë është 'autoritare' ose 'autokratike'. Së pari, ka të bëjë me një kategori të mbetur pa përkufizimin e vet: autokratike janë të gjitha regjimet që nuk organizojnë zgjedhje të lira dhe të ndershme. Së dyti, ka theksi te zgjedhjet, ndërkohë që si politologët ashtu edhe qytetarët e thjeshtë janë skeptikë për një marrëdhënie të drejtpërdrejtë midis të drejtës së votës dhe fjalës reale në vendimmarrjen politike. Kjo lidhet me problemin e tretë: supozimin se vendimmarrja politike – demokratike apo autoritare – bëhet ende në nivel shtetëror. Prandaj, ndikimi i proceseve të shumta të globalizimit në dekadat e fundit është injoruar.
Për të kuptuar se çfarë përbën "autoritarizmin" sot, na duhet një përkufizim i autoritarizmit që është thelbësor dhe dinamik në vend që të tregojë thjesht një mungesë ose mangësi; i cili fokusohet në sabotimin e proceseve të llogaridhënies në kuptimin më të gjerë, jo vetëm në drejtësinë e zgjedhjeve; dhe e cila për rrjedhojë i jepet vetes edhe vlerësimit të proceseve politike brenda ose mbi shtetin, ose nëpër shtete të ndryshme. Një përkufizim që fokusohet në praktikat politike dhe jo në sistemet politike na mundëson më mirë të kuptojmë tendencat autoritare në shekullin e 21-të dhe t'u përgjigjemi pyetjeve urgjente me të cilat përballet shoqëria.
Praktikat janë, me pak fjalë, 'modele veprimi të ngulitura në kontekste të veçanta institucionale'.2 Ato janë më shumë se sjellja e një individi, por më pak se një politikë. Të menduarit në termat e praktikave na lejon të studiojmë elementë të mundshëm autoritar në qeverisjen e Indisë, Brazilit ose Shteteve të Bashkuara pa e cilësuar të gjithë sistemin politik si "autoritar". Në të njëjtën kohë, nuk ka kuptim shtrirja e kategorisë së 'autoritarizmit' për të përfshirë ndonjë fenomen politik me ndikim negativ tek qytetarët. Diskriminimi, dhuna, korrupsioni dhe pabarazia mund të lidhen me praktikat autoritare, por nuk janë sinonime. Unë e përkufizoj një praktikë autoritare si "një model veprimi, i ngulitur në një kontekst institucional, që saboton llogaridhënien ndaj njerëzve mbi të cilët një aktor politik ushtron kontroll, ose ndaj përfaqësuesve të tyre, duke penguar aksesin e tyre në informacion ose duke shtypur zërat e tyre". Praktika të tilla, nga mashtrimi zgjedhor dhe burgosja e disidentëve te censura dhe propaganda, janë të zakonshme në regjimet autoritare, por ato nuk janë unike për ta.
Ka dy mënyra për të penguar aksesin në informacion: fshehtësia e paautorizuar dhe gënjeshtra. Sigurisht, politikanët zbukurojnë, shtrembërojnë dhe shmangin të vërtetën gjatë gjithë kohës, por një model i pengimit të informacionit shkon shumë më tej se një gënjeshtër e vetme ose një ngjyrosje e veçantë e fakteve.. Akuzat u bënë fillimisht gjatë fushatës zgjedhore dhe u ringjallën vazhdimisht pas zgjedhjeve (pavarësisht fitores) shteti, mund të ketë pasur qëllimin përfundimtar të dekurajojë dhe pengojë votimin e qytetarëve me prejardhje migrimi. Shembulli tregon se si proceset sabotuese të llogaridhënies përmes gënjeshtrave të disa liderve politik .
