Ditë pas dite, për të mbajtur një sy mbi botën, por veçanërisht për t'u informuar, shikoj televizor, dëgjoj një radio ose shfletoj një ose një tjetër nga tabloidet që ende po rishfaqen, gati për të lyer gishtat me bojë. Dhe kjo nuk do të ishte një punë e madhe! Sapun, faleminderit Zotit, është! Uji, në rubinet, më i pastër, më i ndryshkur, por është! Pra, pa shumë përpjekje, për sa kohë që dëshironi të jeni të shëndetshëm, lani dhe duart tuaja janë përsëri të pastra. Plumbi, helmi i padukshëm në bojë, shkon në ujin e së shtunës. Epo, jo fare atje, për sa kohë që qarku i ekzistencës sonë nënkupton, në pjesën më të madhe, riqarkullim.
Uji im i mbetur është kapur, më poshtë rrjedhës nga një institucion, le të themi, kjo bashki (në statusin e funksionimit të së cilës është kujdesi për njerëzit!) bashkia që e derdh përsëri, një vorbull, në fyt se do, zotëri, parale ! Sot, sidomos për para, uri e madhe! I kthehem fjalës sime. Mos u bëni kaq pretencioz, nuk bëhet fjalë për atë biblik, por për ato më sipër, "qark" dhe "recircuit", në të cilat edhe sikur të jem, nuk mund të kaloj dot grupin e shkronjave "c", "i", "r", "c". Pa thonjëza, presje dhe një ide tjetër, d.m.th të vendosura në botë, shkronjat, natyrisht (do të quhej shkencore në një logjikë të gjuhës) dhe shfaqja është në shtëpi. Mos nxitoni, nuk është falas! Ne paguajmë me bakshish dhe me mbytje. “Dreq dreqi, bânene!”, thotë Moş Gogu, një nga fqinjët e mi në fshat, “e kemi dashur cirkun, e kemi!
Dhe pas kësaj, çfarë mund të thuash? !”. Problemi ndërlikohet keq, por më e keqja, kur fjalët e të njëjtit fytyrëzverdhë, pa dhëmbë dhe me mendimin e çuar në litarin tashmë të përgatitur në papafingo të shtëpisë: "mjerë nëna e njeriut, kur ti zgjidhni derisa të zgjidhni!". Zoti na ruajtë! Fshihu, Satana, dhe të paktën na lër shpresë, sepse ajo shpresë nuk është nga tokësorët, por nga Ai lart, them me vete edhe me mendimin e një të nesërme tjetër.
Kushdo që ka ende gramin e mendjes të dhënë nga Zoti (pjesën tjetër do të ishte një lloj gjëje e mirë për t'u futur në tepsi), mendon, kush nuk e ka, e vendos në një shtyllë dhe me gungë arrin në objektin e sugjeruar, se kohë, pas kësaj, e gëlltitur thatë, falë Zotit, katër vjet, bereqet! Tani, pse të mos jem i sinqertë, mushkonjën e kthej si hamshor, duke thirrur helmin nga cili ditar, i futur nga kërthiza e gishtave në shpirtin e njeriut. Bota nuk lexon më. Gjyshi Gogu me ditarin e sjellë nga postieri, minus, kundër dëshirës, nga pensioni, ndez zjarrin, sa të marrë benzin nëse e ke nga ku! Por çfarë të bëjmë me imazhin dhe muhabetin (mënyrën e përjetshme të rrahjes së fushave), në ekranin e vogël, ku helmi ka edhe nuancë (“Filozofia e nuancave” – Tuţea) edhe ngjyrë. Duke lënë mënjanë mendimtarin rumun, mos më gjykoni keq! Semantika e dy fjalëve, edhe tautologjia nëse do të ishte, do të thoshte ende diçka. Madje më shumë se sa e imagjinoni. Jo më kot thonë: “e ke mashtruar popullin me televizionin”, dhe nga këtu transmetimi televiziv, si sëmundje me formë manifestimi, në nivel kombëtar, nuk është shaka. “Dreq në shtëpinë e popullit!” – më thotë sërish gjyshi Gogu, “përderisa nuk ka më vaksinë. Në kohën time, kur ju sëmuresha, njëri prej tyre, Goriçi, që shërbente si punonjëse shëndetësore në front, të hidhte një shiringë të mbushur me penicilinë në bythë nga pragu i shtëpisë dhe do të shëroheshe. Të gjithë ata! Përveç atyre, e dini, aktivistëve, rojeve të sigurisë... E keni zjarrin, por ata nuk u sëmurën nga asgjë! (La Lilieci, Marin Sorescu). Sot as barishtet nuk japin më rezultat. Ju bëni një çaj dhe... jo! Ju jeni vetëm fryrë. I helmuan edhe ata! Kudo, helm!” Helm, edhe unë e miratoj, edhe në shpirtin e njeriut, vetëm se ai, njeriu, është edhe prodhues edhe tregtar. Kulmi, në mënyrë të pandërgjegjshme, dhe konsumatori! Qarku (cirku) në formën e tij natyrale ose ndryshe, ai ende quhet cirk!
Mos mendoni se jam aq hipokrit sa të përjashtoj veten nga zinxhiri i ekspozuar më parë. Shakaja e Caragiale “ose jetojmë të gjithë, ose vdesim të gjithë”, në këtë rast është mirë, le të tallemi me hallin! Dhe kjo në masën e mundshme. Për pjesën tjetër, vetëm litarë të përgatitur në papafingo të shtëpisë dhe të menduarit! Për shkak se unë vazhdoja të thosha fjalën "mendim", vendosem në të ("nga ajo që është më e mira është mendimi" - Sokrati, një koncept me peshë për të cilin as Albert Ajnshtajni nuk gjeti një formulë të shprehjes matematikore) dhe jap një moment kalimtar në fillimet e kalbjes njerëzore. Natyrisht në Bibël, por jo në dëbimin nga Parajsa, një ngjarje që vjen për të shprehur dhe shpjeguar në të njëjtën kohë, konceptin e ekzistencializmit të formuluar në shekullin e kaluar (veçanërisht nga Jean-Paul Sartre), por në kapitullin Kaini dhe Abeli. Edhe nëse, le të themi, të gjithë e dinë historinë, unë e kujtoj atë vetëm për të rifreskuar kujtesën.
“Adami u bashkua me gruan e tij, Evën; ajo mbeti shtatzënë dhe lindi Kainin” [...] Ajo lindi edhe vëllain e tij, Abelin. Abeli ishte një bari dhe Kaini ishte një parmend". Të dy i sollën Zotit një flijim për jetën (ose një për mëkat, me ose pa ndërgjegjen e tij. Nuk dihet ende!). Flijimi i të dyve, dukshëm i ndryshëm (Kaini, punëtor i tokës, solli një flijim ushqimi nga frutat e tij, i tokës, Abeli, bariu, solli një flijim të deles së parëlindur), nuk shihet në të njëjtën mënyrë nga Zoti. Prandaj, nga kjo shëmbëlltyrë e një pabarazie morale (mos imagjinoni se do të doja të rishpikja komunizmin!), fillimisht pikëllimi, pastaj trazirat (sot, zhgënjimi, etj.) dhe, në rastin e fundit, vrasja. Krimi i parë në historinë e njeriut dhe, mendoj, rënia e parë nga hyjnizimi, një rënie që është nën shenjën e pyetjes së Zotit drejtuar Kainit: "ku është vëllai yt Abeli?". Me fjalë të tjera, në një plan më tokësor, ku është fqinji juaj, o burrë? E habitshme, megjithatë, për këdo që përkul më shumë ballin mbi tekstin, është fakti që Zoti nuk e dënon menjëherë kriminelin. Ai është i durueshëm dhe shpreson që njeriu të jetë njeri.
Rënia jonë e dytë vjen nga mosnjohja, nga gënjeshtra, nga mungesa e përgjegjësisë nën këtë "nuk e di" dhe false, hipokrite, e pabesë etj. "Zoti i tha Kainit: "Ku është vëllai yt Abeli?" Ai u përgjigj: “Nuk e di. A jam unë rojtari i vëllait tim?" Dhe Zoti tha: "Çfarë ke bërë? Zëri i gjakut të vëllait tënd më thërret nga toka» Sa e natyrshme ishte, kur përgjegjësia për fqinjin tënd është nën shenjën e një "nuk e di", me fjalë të tjera nën shenjën e plogështisë, pakujdesisë dhe mbi të gjitha gënjeshtrës, dhe zëri i gjakut thërret, nëse doni apo nuk doni, denim! "Tani je i mallkuar, i dëbuar nga kjo arë, që hapi gojën për të marrë nga dora jote gjakun e vëllait tënd". Nuk ka nevojë të shtjellohet për këtë “nuk e di”. E shijon (helmin e ëmbël!) në mënyrë të pavetëdijshme, nga tribuna, kushedi se çfarë takimi me të zgjedhurit, por, mbi të gjitha, e shijon natë pas nate, nga ekrani, tha në të njëjtën mënyrë: "jo unë. , por ai, jo ne, por të tjerët, jo ne, por të gjithë” (sidomos kur folësi është nga trojet neolitike) etj. Me fjalë të tjera, jo ne, por populli, sepse ai, i varfëri, populli, si nocion, koncept, qoftë edhe në një analizë më rigoroze, është bosh nga përmbajtja! Dhe nga këtu, për mungesë përmbajtjeje, varni nëse keni dikë!
Para se të vendos litarin mbi vete, sepse vetëm kaq më ka mbetur, që të mos përfundoj i humbur në botën tjetër (në çdo rast, ne nuk e dimë nga vijmë dhe ku po shkojmë, por a e dini se ia vlen?! ), pyes veten: 1. nëse fytyra e atij në tribuna, e faqes së gazetës, asaj në radio apo ekranit të vogël, si "personalitet" është bërë më e trashë se miu i derrit që iku i paprerë në i pari Ignatius? Pyetja vlen edhe për ata që e bëjnë atë. 2. Nëse jo, a duhet të ringjallet Gorici, sanitari i kohës së Moş Gogut dhe shiringa e tij? (Zot, bëj një mrekulli për ne të gjithë mëkatarët! Ndoshta do të vijmë në vete!) 3. Në kushtet e riqarkullimit, nëse ka mbetur diçka nga unë, njeriu i rënë nga hyjnia? Po! Vështirë për t'iu përgjigjur, veçanërisht pyetjes së fundit dhe veçanërisht kur "pasqyra e pasme e një vetje" (për të kujtuar muzgun e perëndive... HOLOGRAFIA - Marian Barbu, Ed. SITECH, Craiova, 2011), i gjithanshëm, gjatë gjithë kohës , më refuzon imazhin. Vështirë për t'u përgjigjur dhe për aq kohë sa njerëzimi do të numëronte rreth 6.5 miliardë, por në të, njerëzit janë më të rrallë. Në disa vende, edhe një komb! Dua të them, aspak, që të kuptoni njerëzit e fshatit tim. Por veçanërisht e vështirë, për sa kohë që Apokalipsi është në ne dhe ne e trumbetojmë atë kudo dhe kurdo që mundemi.
