Një histori e dhimbshme u tregua sot në “Për Shqiptarët”, nga një baba i cili kërkon ndihmë për vajzën e tij 4-vjeçare, Melisën, në përpjekje për t’i shpëtuar jetën dhe për t’u bërë mirë.
Melisës është dërguar disa herë në Turqi për t’u mjekuar nga një sëmundje e rrallë dhe e rëndë, aty ku vogëlushja ka kryer disa operacione, por nuk është shëruar ende…
Linku: https://www.gofundme.com/f/te-shpetojme-jeten-e-leandres-7-vjecare-me-leucemi
Historia e Melisës
Rexhepi është sot 43 vjeç. Ka lindur dhe është rritur në Ish Novoselë pranë komunës Malishevë të Kosovës. U rrit në një familje të madhe me 4 vëllezër e dy motra. Në moshën 16 vjeçare humbet të atin.
Pas të atit familja tronditet edhe prej humbjes së 2 vëllezërve.
Rexhepi ishte më i madhi prej djemve dhe përgjegjësia e familjes i ka kaluar atij dhe nënës, por pas plagosjes së saj në luftë i vetmi që mundej të punonte ishte Rexhepi.
Pas kaq shumë humbjesh, jeta do fillonte t’i dukej më e bukur 20 vite më parë kur njohu Valentinën, që u bë më pas bashkëshorja e tij me të cilën do të ndërtonte familjen e shumë dëshiruar.
Bën fejesën e dasmën sipas gjithë traditave shqiptare.
2 vjet pas martese erdhi në jetë djali që e quajtën Getoar dhe është sot 17 vjeç, 3 vite më vonë djali i dytë Sherifi e për të voglën e shtëpisë e lezetin e familjës iu desh të prisnin plot 10 vjet.
4 vite më parë lindi Melisa, bekim i madh për prindërit të bëheshin me një vajzë qe e kishin dëshiruar aq shumë.
Melisa u rrit me dashurinë e madhe të vëllezërve, me përkujdesin e gjyshes dhe prindërve.
Si më e vogla e shtëpisë gjithë vëmendja ishte tek ajo. Për çdo lëvizje që bënte, për çdo fjalë që fliste, për hapat e parë që do hidhte e sigurisht për shqetësimin më të vogël që mund të kishte.
Rreth 2 vite më parë, kur Melisa ishte 2 vjeç, prindërit e dërgojnë në spital sepse kollitej e ndihej e pafuqishme. Mjekët i thonë se është ftohje, se i duhet të qëndroj 5-7 ditë në spital e më pas çdo gjë do të rregullohet.
Por ky do të ishte vetëm fillimi, fillimi i një spove që ende si është gjetur fundi.
Në spital me të bijën qëndronte Valentina, teksa Rexhepi vazhdonte punën si roje sigurie në komunë. Papritmas një telefonatë e të shoqes i trazon shpirtin. Ishte dita e 5 e qëndrimit në spital, kur Valentina i thotë Rexhepit se duhet të kthehej sa më shpejt sepse vajza nuk ishte mirë.
Rexhepit i dukej e pabesueshme, sepse pak orë më parë e kishte vizituar e vajza dukej mirë. Me këmbët që i dridheshin shkon menjëherë në spital dhe aty mëson se e bija kishte hemoragji të gjithëanshme. I tronditur pyet mjekët se përse, por askush nuk dintë t’i jepte shpjegim.
Për gati 4 muaj, Melisën e vogël e ka vizituar çdo mjek e çdo spital i mundshëm; shtetëror e privat dhe askush si jepte dot zgjidhje se nga rridhte ky gjak që dilte nga trupi i vajzës së tyre.
Në 4 muaj e vogla nga 6 kilogram, u shëndrrua në një fëmijë vetëm 3 kilogramë. Përveç prindërve që rrinin çdo ditë me të në spital, çdo njëri tjetër që vinte e takonte e kishte gati të pamundur ta njihte, për shkak të transformimit fizik që kishte pësuar.
Ato muaj pritje pa një përgjigje kanë qënë më sfilitësit. Prindërit shikonin njëri-tjetrin, nuk kishin fjalë. Dyshimet shkonin tek më e keqja, se mos vajza kishte tumor, por askush s’ia thoshte tjetrit me zë të lartë. Në shtëpi më djemtë qëndronte gjyshja, që gjithashtu nuk kuptonte se ç’po ndodhte me mbesën.
Vajza kishte kaluar në anemi të thellë, kishte herë pas here nevojë të merrte gjak, e teksa rrinin bashkë koridoreve të spitaleve, Rexhepit dhe Valentinës i dukej e largët koha kur kishin qenë të lumtur.
Të dy si çift kishin patur harmoni përherë, po debatonin vetëm për diçka. Valentina e kritonte Rexhepin se përse ai, disa herë në vit, e për vite më radhe ishte dhurues i rregullt i gjakut për këdo që kishte nevojë.
Jo se Valentina nuk donte që ai ta bënte, por shqetësohej për të shoqin, që herë pas here rëndohej dhe vetë e ndihej i pafuqishëm. Por Rexhepi i thoshte se meqë nuk kam para, e vetmja mënyrë si mund t’i ndihmoj të tjerët është duke dhuruar gjak nga trupi im, për të cilin nuk kam paguar për ta patur, por më ka bekuar Zoti që kam mundësinë ta jap.
E ja ku ishin sot, për ironi të fatit, duke përjetuar atë që se kishin menduar kurrë. Rexhepi do të ishte në spital këtë herë, për të dhuruar gjak për të bijën, e cila kishte nevojë për shumë më shumë se sa mund të dhuronte ai.
Por për të prindërit ishin gati të jepnin dhe jetën, vetëm për të kuptuar çfarë kishte, çfarë e mundonte e s’i mund ta shëronin. Askush se dinte, askush sua thoshte. E vetmja zgjidhje që iu dhanë ishte ta dërgonin jashtë shtetit. E i vetmi shtet ku Kosova mund të shkonte pa viza ishte Turqia.
Ministria e Shëndetësisë miraton një fond për prindërit e rinj që të dërgonin vajzën në Turqi për të mësuar se çfarë kishte.
Do të duheshin plot 30 mijë euro vetëm për të diagnostikuar sëmundjen, e ky ishte vetëm fillimi.
Me mundësitë e pakta ekonomike prindërit kishin vështirësi edhe për të prerë biletat e avionit, por gjithë Malisheva u bë bashkë, për të ndihmuar këtë familje që do të niseshin në një udhetim, pa e ditur se çdo të mësonin.
Udhëtimi ishte i vështirë, vajza kishte hemoragji gjatë rrugës, por këta prindër i mbante vetëm shpresa se më në fund do të mësonin të vertëtën e mund të dinin si ta kuronin. Pas 3 ditësh në Turqi doktori vjen me një përgjigje që ishte e mirë në një anë dhe e keqe në tjetrën.
Asaj të cilës i druheshin, pra një sëmundje malinje si tumori, nuk ekzistonte, por atë që do të dëgjonin më pas nuk e kishin dëgjuar kurrë. Ishte e rrallë, gati 1 në 1 milion dhe quhej varice ezofageale– një zgjerim jo normal i venave, në tubin që lidh fytin me stomakun, të cilat mund të çahen dhe të shkaktojnë hemoragji kërcënuese për jetën.
Mjekimi i vajzës nisi menjëherë, e mjekët i thanë se do duhej të merrte një serum që do të pastronte mbetjet e gjakut në trup, të grumbulluara aty prej muajsh, por kishte rrezik që vajza të kalonte në koma.
Prindërit do të duhej të firmosnin për të dakordësuar.
Rreziku për të kaluar në koma ishte i lartë, por i thanë se ishte i domosdoshëm kurimi. Vajza nisi mjekimin, kaluan 3 ditë dhe ndodhi ajo që prindërit i druheshin më shumë. Në ditën e 4 Melisa kalon në gjendje kome. Në të tilla raste prindërit nuk lejohen të qëndrojnë në spital, por mund të shkojnë në mëngjes e pasdite për të parë vajzën.
Ishin në një shtet të panjohur, në një vend që nuk quhej shtëpi, me një fëmijë që e sollën me duart e tyre dhe që sot nuk iu përgjigjej, e qëndronte e pandërgjegjshme në spital.
Për një javë kanë qëndruar jashtë spitalit, me duart që i shtrëngonin njëri-tjetrit, me ndjenjën e fajit, me shpresën e kurimit, me ankthin për të panjohur dhe me heshtjen e thellë që i bëntë shoqëri.
Derisa 1 javë më pas ajo u zgjua, ishte më mirë, i njohu dhe i buzëqeshi. Rexhepi thotë se fëmijët si Melisa janë të rrallë.
Ajo nuk ankohet kurrë, gjen gjithmonë fuqi të buzëqesh e t’iu falë dashuri.
Pasi kalon rrezikun për jetën, mjekët thonë se më mirë është ta mjekojnë me barna përpara se të bëjnë operacion dhe ashtu veprojnë.
Melisa kthehet në Kosovë 3 muaj më pas dhe u duk sikur gjithçka kaloi. Por lumturia për këtë familje zgjaste shumë pak. Melisa u rikthye në gjendjen fillestare. I duhej të shkonte sërish në Turqi për të kryer të tjera operacione.
Ajo që e trishtonte më shumë Rexhepin me të shoqen ishte se kur niseshin për në Turqi, në spital vinin e takonin gjyshja, vëllezerit e të afërmit pa e ditur nëse do mund ta takonin sërish.
Çdo udhëtim që bënin ne Turqi, se dinin a do ktheheshin dot të 3 bashkë siç ikën, e kjo i brengoste më tepër.
Përtej dhimbjes shpirtërore vështirësitë ekonomike nuk kishin të llogaritur. I ka ndihmuar kushdo që ka patur mundësi e shuma për kurim deri tani i ka kaluar 150 mijë euro. Kanë shkuar mbi 12 herë në spital në Turqi për të kryer mjekime dhe deri më tani 5 operacione të ndryshme.
Prindërit kanë bërë çdo gjë që kanë mundur. Por tani të bijës i duhet të bëj një tjetër operacion e të vazhdojë mjekimet e kurimin. Operacion që është i rëndësishëm për jetën, e prindërit i vret fakti që nuk e kanë mundësinë ta paguajnë.
Deri më tani nuk janë dorëzuar kurrë e kanë kërkuar një dritë shpresë kudo ku kanë mundur. Teksa kanë parë emisionin “Për Shqiptarët”, në shumë prej historive kanë gjetur veten, iu është dukur sikur kanë ndarë dhimbjen, por edhe disi kanë rizgjuar shpresat. Rexhepi thotë se nëse nuk do ishte në vështirësi kaq të madhe, nuk do vinte kurrë, se e di që shumë fëmijë të tjerë kanë nevojë njësoj si Melisa, por prindi për fëmijën do shkojë deri në fund të botës për të kërkuar ndihmë.
Sot është ulur në këtë studio, për t’i krijuar Melisës 4 vjeç mundësinë për të jetuar. Ka vuajtur boll në kaq pak vite jetë që ka jetuar, por Rexhepi e Valentina, gjyshja dhe vëllezërit luten ta kenë përgjatë mes tyre, që ta shohin të luaj me lodra si çdo fëmijë, që ta shohin të qesh, të vrapojë, të shkojë në kopsht e shkollë e të mos e shoh më kurrë derën e spitalit.
