SHKOZA: U ktheva me vonesë...
Isha hije e tretur në mendime...
Dyshonte edhe pjella e ime se isha unë!
Shpirtin ma përshkonte një tronditje e tmerrshme!
Nëpër kokë më vërtiteshin gjithëfarë mendimesh...
Më njohu vetëm qeni, të cilin e kisha lënë shume të vogël!
Edhe ai me shikonte me pikëllim...
Po sa më pa filloi të më lehte: Ham,ham, nuk e dija nga gëzimi? A po urrejtja...
E kisha lënë gjatë vetëm, nën krismën e pushkëve të armikut...
LISI: Fisi dhe Toka kanë ndryshuar edhe më shumë sa që ti mendoje me Shtatoren e Adem Jasharit, Flakadanit të Lirisë, që me flaken e rrezeve të shikimit treti njehere e përgjithmonë kryqin e ndryshkur të ndëshkimit në Token dhe Qiellin e Kosovës Martire...
SHKOZA: Ah, medet, tani është vonë të jetoj e çliruar nga ankthi i pendimit për Token dhe Fisin, të cilëve ua ktheva shpinën në kohen kur ju duhesha më së tepërmi...
LISI: Si e tillë, nuk i përket kësaj Toke, e as që mund te jesh bijë e këtij Fisi...Arrite me vonesë pasi përfundoi gjithë ajo plojë e përgjakshme mbi Fisin tënd, prandaj Toka nuk të duron të ecish mbi të dhe as Fisi nuk pranon qoftë edhe një ngushëllim të vetëm prej teje, kështu që, e vetmja rrugë për ty mbetet të kthehesh atje nga erdhe njëherë e përgjithmonë!...
