Eeeeh sa më dhimbësej Luli i Migjenit në prozën e tijë epokale Luli i vocërr!!
Dhembëja ime bëhet më e madhe,sepse një të tillë ,apo ndoshta disa sish i njoha në shkollë
derisa isha mësues i tyre,porë njëri nga ta idhte LULI tipik
E dhimbëshëme ajo që kisha lexuar dhe tmerrëshëme ajo që e shihja me sytë e mi,dhe ndjeja drejtëpërsëdrejti me shpirt e si mësues
Thell,thell e ndjeja
Shpeshherë pyesja veten sa e sa ka të tillë ?!?
Derisa e kisha lexuar asnjëherë nuk kisha besuar që Luli do duhej ti kalonëte vite e vite me tullumbat e tija të grisura,derisa ai papritmas mu qfaq para syve,e shihja me dhembje dhe e ndjeja çdo ditë
O Zot sa ishte e rëndë,e dhimbëshëme e trishtuese
Me dhjetëra herë kam qajtur e dënes për Lulin tim,Lulin tonë!!!
Me orë të tëra e mundoja kokën kështu,derisa PSE i Sterio Spasse nuk i ndërprenëte ato pyetje PSEHI të pafund e paplrgjegje
Pse ?!?
E Luli im,dhe i Migjenit e kërkonin qoshen e shkollës të cilën e mirrëte dielli
Me dhjetëra herë ju kam bashkuar edhe unë Lulit në qoshen e tijë.
Herën e parë kur ju pata ofruar,tek ai ndjeva një ndrojtëje,e marre të paparë,dhe disi mu duk sikur po thot :Po ti qa po kërkon këtu ?!?
Kjo është Bota ime !!!
Krejt papriturë dhe duke iu afruar i pata thënë :I dashur Lul a guxoj të të shoqëroj ?!?
Ai ishte bërë sy dhe vesh,nuk flisëte e unë vazhdova “ Po edhe për mua sa isha nxënës ky ishte vendi më i dashur e më i preferuar për mua “
E duaja dhe dua pafundësisht!!
Ai njëherë u shtang i tëri,u befasua nga ato që po dilnin nga goja ime,porë shpejtë u shlirua dhe u ndje krenar,dhe që nga ajo ditë ne u bëmë shok dhe miq të pandarë
Shpeshherë ndodhëte si për inat disa nxënës të lazdëruar e problematik zinin atë pozitë dhe ai endej,e endej me tumbullat e tijë
E Luli im priste e priste në mos po i lëshohej qoshja,shikonëte me sy vjedhurazi porë kot po prisëte,qunat e pa edukuar ishin vendosur aty dhe nuk i lëshonin vendin
Shprshherë jam matur të shkojë tek vendi ynë,porë sinqerisht nuk e kisha guximin të shkoja aty
Shkurt nuk u besoja atyre qunave dhe sjelljeve tërsisht të pahijshëme të tyre,kisha dro nga ndonjë e papriturë,ndalja veten e emocionet dhe ndihesha shumë shumë
i dobët dhe i lig që nuk i dilëja Lulit keah,porë unë nuk dëdhiroja të provokojë situatë, e cila ishte e mundurë nga ajo energji tepër negative e atyre qunave
Asnjëherë nuk kam besuar që në kombin tim,mund të ketë fëmijë të tillë të pa edukatë,e të pandjenja
Fëmijë të pandjenja?!?
Fëmijë të pandjenja ?!?
Pse?!?
Kush i rriti e edukoj ata !?!
Kush?!?
Ku ishte familja,rrethi,shoqëria ?!?
Ku?!?
Pse jemi të tillë?!?
Disa herë kam dashurë të bisedoja me prindërit e tyre,për keqëardhje e gjitha,porë asnjëherë nuk e pata bërë një gjë të tillë,meqë edhe drejtori më pat paralajmëruar për rrezikshmërin
Më pas drejtori ndërmorri ca hapa,porë as ata nuk ishin të mjaftuar që Luli i papenguar dhe i lirë të shijonëte botën e vetë
Më fal Lul, në fal të lutem që nuk munda të bëjë më shumë për ty,për veten time,për ne,për shoqërin tonë , për lirin të cilën nuk po mund ta shijojmë nga ky nivel i ulët !!
Nga ky nivel që po na e nxen frymën e vretë lirin tonë,jetën tonë ,e cila është bërë aq e mërzitshëme,dhe e pasigurtë nga të paoritura
Tragjike !!!
Dikur e dinim kah po vinëte rreziku,dhe ai ishte pushteti që shkilëte të drejtat tona,dhe shpinë më shpinë e me e për njëri tjetërin
E tani?!?
Tani jemi bërë vrasës e kanibal të gjinisë,racës sonë
Tmerr ,tmerr,tmerr!!!
Asnjëherë nuk ishte kështu !!!
Sa e sa vite priti e duroj Luli i Vocërr nënë këso ethesh e këhtu,sa e sa vite vuajta unë me te
Ishim bërë një e të pandarë
Të pandarë ?!?
Jojojo në ato situata të tilla nuk më lejonëte profesioni në njlrën anë e në anën tjetër sëmundja e kohës
Marrëzia,idiotizmi,poshtërsia ,paturpësia,mendjemadhësia e përbuzja e nënshtrimi i tjetërit,dhe kundërvënia këtijë njveli të sëmurë ofro mundëdi eskalimi,të cilat po ndodhin çdo ditë
Çdo ditë e keq e më keq
Mjaftë!!!
Luli im i dashur ishte i lidhurë shumë me shkollën qoshen e tijë,diellin e vendit të tijë që e ngrohëte kur e lejonin të tjerët ta ndienëte atë,me bankën e shkollës e të dashurën e tijë
Për qudi Luli për aq sa më kujtonëte atë të Migjenit,për aq më kujtonëte jetën time,sepse edhe unë isha një Lul,dhe prandaj unë isha mishëruar me te,andaj asesi nuk do e besoja që një ditë ai do e mirrëte rrugën e mërgimit,porë ajo ditë ndodhi
E mua!?!
Mua mu coptua zemëra,porë ngushëllimi im ishin tumbullat e tija të qkyera,qoshen që ia nxinin dhe diellin që nuk e gjenëte në vendin e tijë
E dashura të cilën e kërkoj për nuse dhe asnjëherë nuk u bë e tija
Pse,pse,pse ?!?
Ajo e donëte me shpirt, e pse !?!
Banale e tragjike të përgjigjem
ishin tumbullat e tija të qkyera që e pengonin botën
Pse?!?
Pse jemi të tillë?!?
Pse?!?
Lul o Luli im vogël qoftë mallkue ai bir
që ta zuri tënden qoshe
asnjëherë nuk të lan të lir
me tullumba të qkyera e duar boshe
Qofshin mallkuar ata bijë nëne
që dashnitë tona kryqëzuan
ua pren krihët në fluturim Zane
edhe pse tumbullat tona ato nuk i penguan
O Luli im,Luli ynë e di që ti mbyllën të gjitha mundësit,tamam si mua e nuk të mbeti rrugë tjetër përpos kësaj që ke zgjedhur,porë edhe kjo hapje e kufinjëve dhe ky liberalizim,nuk është
aspak më i sinqerët se sa ata që ti mbyllën e shterruan mundësitë e një jete normale
I dashuri Lul nëse dikush në këtë botë të kupton jam unë….
Po Evropa më në fund hapi derën,porë ajo e ka një bisht e bishti është interesi i sajë këtu,sepse ajo plaket dhe ka nevojë për fuqi të re punëtore,sepse për ndryshe edhe një shekullë nuk do e shkilje me këmbë këtë tokë
Mua Lul,Luli im i dashur,o Luli ynë po më dhemb për ty,po kupto,mirre dashnoren me vete,sepse kur të kthehesh,zor, zor që do e gjesh, sepse do ta merrë ndonjë qyrran fëlliqan,asi fëlliqanash që ta mirrënin e dhunonin qoshen tënde,pa ju deshtë asgjë, ja si mua
Tamam si mua
Lul nëse dikush në këtë botë të kupton jam unë,sepse gjithëqka e ytja është edhe e imja
Ne jemi një dhe mbaj mend
Po e di do e kërkosh,e kërkosh vendlindjenë,dhe jo vetëm atë,porë edhe mësuesin tëndë, eeee…. frigohem që s’do i gjesh më
Mirre dashnoren me vete i dashuri Lul !!!
Mirre e mos ua le fëlliqanave siq bëra unë
Po unë ua lash fëlliqanave
Nuk ka asgjë më të tmerrlshëme se sa atë që e don dhe të ka dashur me shpirt e zemër,ta shohësh duke jetuar me tjetërin
Nuk ka më rëndë Lul i dashur,dhe prandaj mirre me vete,që të martosh atë që don dhe është shqiptare ,e jo pastaj ta gjesh ndonjë vetëm nga nevoja ,e aq më keq e kombit tjetër Lul i dashur
Mirre,mirre dashnoren me vete e mos u ndaj kurr nga ajo
Mësuesi yt të lut shumë të jesh ai që ishe këtu,e të sillesh mirë ,dhe të jetosh nga djerësa yte
Të tregosh që ke kulturë,dhe të lutem mos e harro mësuesin tëndë i cili ishte me ty
Ai ende po shko në shkollë me këpuca të qëkyera, dhe qëndro atje me gjithë LULAT e tijë të vocërr
Po,Lul i dashur do mësosh si fitohet leku, dhe si e kemi fituar ne .
Nuk është e lehtë Lul të fitohet leku në vend të huajin
Jo,t’i nxjerrin nëntë dredh në shpinë o Luli im i dashur,e ti je hall lig,i dobët nga shëndeti
Më dhimbësesh,më coptohet zemëra për ty o Luli im,Luli e Lulat tanë të dashur
O Zot sa shumë kemi të tillë !!!
Në njërën anë Lula, e Lula të vocërr pa mbarim,e në anën tjetër të tjerë që u pasuruan mbrenda nate,dhe nuk duan të dijnë,as ndjejnë për Lulat e jetimët,më të dashurit e të cilëve dhan jetën për liri,e këta të shkret nuk mund ta gëzojnë lirin e gjakut të prindërve të tyre
Turp !!!
Qfar shoqërie jemi ne ti lëmë jetimët e LULAT e Vocërr të vuajnë ?!?
Qfar ?!?
Deri kur më kështu?!?
Sadoqë më dhemb kur i mendoj të gjitha këto,me zemër të thyer arsyetoj ikjen masovike e gjithë atijë lumi të madh energjie rinore, e cila i duhet vendit të shqiponjave
Ooo Zot a do e harrojnë këngën e rinisë ?!?
Lul: Thuaja këngës rini, thuaja,dhe kujto qoshen tënde,diellin,diellin e atdheut,të tërë atdheut
Mos harro LULIN,tullumbat e tijë të shkyera,Lulin e Migjenit ,Mjerimin
Lahutën e Malësisë,Vasko Pashën ne O moj Shqypnin e tijë,atë hymën kombëtar
Mos e harro mësuesin me tumbullat e qkyera,dhe mendo për te
Kujto jehonën e këngës që e këndonim në KOR :Mbahu nëno mos ke frikë,se i ke djemët në Amerikë
Në Amerikë Evropë e Gjermani,
Kurr s’harrojnë mëmën Shqipëri
Kurr s’ e harrojnë e i dalin Zot
Me flamurin kuq e zi
Tani mua më shkojnë lot
Nuk i ndrydhi si lum derdhin
A thua o Zot vallen sërish do hedhim?!?
Derisa shkruaj këtë Ese
Ismet Bexheti i këndon mërgimit
Ku do jem n’gji t’mbajmë o Atdhe
Do vijë dita e gëzimit
E ti Luli im i dashur po edhe ai Migjenit do e kuptoni që mësuesi e ka me vend
A thua kush do ti mbjell ato ara e kush do i kosit ato bashtije, e ujitë ato kopshtije ?!?
Kush?!?
Pleqët dhe plakat ?!?
Kush do të përkujdeset për ta
Kush ?!?
Rini,rini o vullkani shpresa e vendit tim
Rini thuaja këngës që di
Thuaja dhe mos e ndal !!!
Armiku ynë përherë e deshti Kosovën e zbrazur e pa shqiptar
Kujt po ia lam o njerëz ,atë tokë shekullore ?!?
Kujt po ia lëmë ?!?
Mëmdhe
Mëmdhe quhet toka
Ku më ka rënë koka
Ku më njeh dhe gur i that
Ku kam mëmë e ku kam AT !!!
Rini o shpirti dhe jeta e mëmëdheut !!!
O sa mirë me qenë shqiptar !!!
